Gathering 28-08-11

Even zuchtte Mimi op haar weg naar de Levensboom, hoewel ze niet wist wat haar te wachten stond, hoopte ze dat deze Gathering rustig zou verlopen. In haar achterhoofd bleef Seth's gezicht hangen, ze hoopte hem meer te zien dan welke king of queen dan ook. Zelfs meer dan Jasmyn, de jonge queen van de ridders met wie ze een aardig goede band had gekregen. Nog niemand, van welk volk dan ook wist over haar band met Seth. Niemand wist dat hij in het elfen rijk was geweest. En niemand wist dat hun van elkaar hielden. Mimi schudde haar hoofd, ze wist dat haar volk, de Elfen waarmee ze was opgegroeid achter haar aan kwamen, zwijgend liep ze door, tot ze bij de Levensboom aankwam. Er gleed een lichte glimlach over de bleke huid van haar gezicht, er was nog niemand, natuurlijk was er nog niemand. Dit was elfen territorium, er zou wel iets heel vreemds moeten gebeuren wilde zij met de elfen niet als eerste komen. Even hief ze haar hoofd en keek naar de donkere lucht, een maanloze lucht, nieuwe maan... "Elfen, denk er aan wat ik jullie verteld heb, ik reken er op dat we met handige informatie thuis kunnen komen!" Haar stem schalde over het, nu nog lege veld terwijl ze haar plek innam onder de levensboom.

(Heel simpel, verdere regels volgen later maar:
alleen van je ras als je king/queen er al is,
GEEN Vampiers/ Shapeshifters!!!!! )

Daphne was a niet helemaal klaar voor ed Gathering en bleef zo ver als het kon uit de buurt van Mimi. Daphne moest zuchten en liep maar wat mee met haar volk maar wou Mimi niet volgen ze zou nooit zon elf volgen vooral niet wat ze gedaan heeft. Daphne wist dat er niemand voor haar bestemt was en dat zou ze ook het liefst niet willen ze was al blij genoeg met haar plek bij de elfen en haar leerling meer had ze niet nodig ze had geen vlam nodig om te overleven dat kon ze zelf goed genoeg Dacht Daphne. Waarom zou ze nou in godsnaam iemand later nodig hebben ze was toch al altijd alleen geweest en dat kon ze nu ook. Maar toch hoe ze er over dacht misde ze wel ene gevoel die nooit gevuld zou worden altijd een lege plek in haar hart ze leek net wel ene vampier. Toen Daphne aan kwam bij de levensboom zag ze niemand en stopte toen bij haar volk en kon nog steets niet naar Mimi kijken door haar daden en wat ze gezegd heeft het zou nooi vergeven worden dacht Daphne en ging toen gerust zitten.

Mordon liep achter de anderen aan. Zijn ogen sloegen elk detail gade, en hij zocht de hele menigte af. De meesten liepen gewoon achter Mimi, maar een iemand liep nogal achter. Hij haalde zijn schouders op, en liep gewoon door. Vanavond was een grote avond, ze moesten uitzoeken wat er aan de hand was. De vergadering met de andere beschermers leek plots eeuwen geleden. Er wa zoveel en toch zo weinig gebeurt in tussentijd. Mordon huiverde, en keek de anderen aan. Mimi liep voorop, en ze bereikten de Gathering plaats. "Elfen, denk er aan wat ik jullie verteld heb, ik reken er op dat we met handige informatie thuis kunnen komen!" Hij keek om zich heen, het geluid van Mimi's stem leek de plek wakker hebben te gemaakt. Even was hij bang geweest dat.. Maar dat kon toch niet! Hij forceerde een glimlach, terwijl zijn ogen rusteloos de plek afzochten naar de twee mensen die hij het liefst wou spreken. Zijn broer, en Loveday. Die laatste hield zich altijd schuil, dus hij gaf het maar op. Hunter zag hij in eerste instantie ook nergens, maar misschien keek hij er gewoon over. Zijn broer deed raar de laatste tijd, en er waren geruchten over hem en.. Mordon huiverde nogmaals, Felix. Hij wou het weten van de bron zelf, en niet zomaar iets aannemen, maar toch. Stel dat, dan zou, maar dat. Hij zuchtte, en stopte de vizueuse cirkel in zijn hoofd, hij had genoeg hoofdpijn de laatste tijd, en dan ook nog onmogelijke dingen te gaan zitten forceren.

Haar passen gingen kort en dansend, bijna voor aan de rij. Niet helemaal, maar redelijk vooraan. Neus in de frisse lucht, wind door haar haren. Een lichte glimlach verspreidde zich over haar gezicht, vandaag was anders. Even geen saaie lessen, even geen nare blikken. Haar eerste gathering als leerling healer. Nu zou ze een stuk verheven staan boven al die anderen. Haar glimlach werd een grijns, en ze zocht met haar ogen naar haar mentor. Voordat ze haar gevonden had, hoorde ze Mimi's stem. "Elfen, denk er aan wat ik jullie verteld heb, ik reken er op dat we met handige informatie thuis kunnen komen!" Zachtjes knikte Ileana. Informatie. Daar gingen de gatherings om. Informatie uitwisselen. Het leek bijna op spioneren, maar dan zonder dat je in vermomming was. Je kreeg informatie van de andere. Misschien was dit wel de reden dat er bijna nooit oorlog was. Als iedereen elkanders zwakke plekken kende, was het niet mogelijk om te winnen of te verliezen. Met al deze gedachten in haar hoofd nam ze plaats naast Daphne. Een diepe zucht ontsnapte haar. Ze wist niet of het van spanning of van verveling was.

Felix ferme, bijna harde passen liepen op het al voorgetrapte gras. Ze liep als laatste achteraan. Ze had eigenlijk geen behoefte aan een Gathering, maar beschermers moesten altijd mee."Elfen, denk er aan wat ik jullie verteld heb, ik reken er op dat we met handige informatie thuis kunnen komen!" Mimi's stem, de queen, schalde over het, nu nog lege veld terwijl ze haar plek innam onder de levensboom. Felix keek rond, met kille ogen. Het waaide een beetje en Felix slofte over het gras, de wind spelend met haar zwart-witte haren. Haar ogen zochten eigenlijk iemand, maar ze wist dat deze er niet zou zijn. Het was een vampier, en Vampiers en Shapeshifters mochten niet komen. Ze rolde met haar ogen, het was hier leeg. Ze ging zitten, dichtbij mimi. Ze keek haar even onopvallend aan, dit was de Mimi die Felix zo goed kende, maar die Mimi zou gouw gaan veranderen.

Geruisloos zoals altijd liep Hunter met de groep mee, voor zijn status liep hij naast Mimi, maar het liefst liep hij gewoon bij de rest. Samen naast zijn broer, of naast Felix. Hij glimlachte even bij de gedachte van zijn geliefde. Hij wist wel dat sommige het raar vonden, of het gewoon niet goed keurden. Maar dat kon hem nog weinig schelen, hij was gelukkig en dat kon niemand hem nog afnemen. Hij keek even achterom en liet zijn ogen rusten op zijn broertje en glimlachte. Hij was een goede beschermer geworden, als anderen het zouden vragen zou hij gewoon toegeven dat hij ongelofelijk trots was op zijn broertje. Zijn blik gleed over de omgeving en zonder op de rest te letten snoof hij de lucht even diep op. Alles aan de natuur leek gewoon zoveel mooier de laatste tijd.
Zodra ze de Levensboom naderde keek hij weer naar de groep Elven, zijn volk waar hij zo trots op was. Zwijgend liep hij verder mee met Mimi, maar bleef bij de levensboom staan in plaats van dat hij ging zitten. "Elfen, denk er aan wat ik jullie verteld heb, ik reken er op dat we met handige informatie thuis kunnen komen!" De stem van Mimi maakte hem zijn hoofd draaien en hij grinnikte even zacht in zichzelf. In plaats van bij Mimi te gaan zitten liep hij naar de zijn broertje en ging gewoon naast hem zitten. Met een grijns gaf hij zijn broertje een broederlijke klap op zijn schouder en keek hem aan. ''En broertje heb je er zin in?'' Vroeg hij vriendelijk en keek weer om zich heen. Zonder alle andere rassen was het zo stil, maar dat zou zonder twijfel nog wel veranderen zodra ze arriveerde. Zijn blik gleed toen verder en bleef hangen op Felix en even glimlachte hij. Meteen daarna keek hij zijn broertje afwachtend en vragend aan.

Hij keek om zich heen, het geluid van Mimi's stem leek de plek wakker hebben te gemaakt. Even was hij bang geweest dat.. Maar dat kon toch niet! Hij forceerde een glimlach, terwijl zijn ogen rusteloos de plek afzochten naar de twee mensen die hij het liefst wou spreken. Zijn broer, en Loveday. Die laatste hield zich altijd schuil, dus hij gaf het maar op. Hunter zag hij in eerste instantie ook nergens, maar misschien keek hij er gewoon over. Zijn broer deed raar de laatste tijd, en er waren geruchten over hem en.. Mordon huiverde nogmaals, Felix. Hij wou het weten van de bron zelf, en niet zomaar iets aannemen, maar toch. Stel dat, dan zou, maar dat. Hij zuchtte, en stopte de vizueuse cirkel in zijn hoofd, hij had genoeg hoofdpijn de laatste tijd, en dan ook nog onmogelijke dingen te gaan zitten forceren. HIj keek op, en zag Hunter naar hem toelopen. Met een grijns gaf hij zijn broertje een broederlijke klap op zijn schouder en keek hem aan. ''En broertje heb je er zin in?'' Vroeg hij vriendelijk en keek weer om zich heen. Mordon haalde zijn schouders op, 'Ik weet het niet' Was zijn eerlijke antwoord. Zijn blik volgde die van zijn broer, en toen hij zag naar wie hij keek voelde hij een steek van ergernis. Hunter keek hem weer aan, Mordon twijfelde, zou hij het vragen? 'Hunter, de laatste tijd hoo rik allemaal geruchten over jou en..' Hij bleef even hangen, en probeerde zijn broer's uitdrukking te doorgronden, 'Felix' Besloot hij zijn zin. Wat zou Hunter nu zeggen? Mordon keek naar Mimi, die alleen stond, en keek toen even naar Felix. Hij hoopte dat zijn broer nu het zou ontkennen, maar Mordon wist dat het niet kon.

(Ik mocht al beginnen van Mimi want het duurde lang dus Ridders jullei mogen posten)




Jasmyn zuchte en wist welke dag het is en wara voor ze moest lopen. Jasmyn zou naar de gathering gaan en Mimi weer zien en de rest die ze ooit is tegen komen en natuurlijk de Queens en Kings van de rest van de stammen. Jasmyn pakte haar zwaard die licht gaf en zuchte en dacht toen ana de ontmoeting met Mimi de eerste keer dat ze elkaar ontmoete en dat het toen al bepaald was dat ze vrienden zouden worden ookal kwam ze eerst bedreigt over. Jasmyn zuchte alweer en wist dat er zwaare tijden zouden komen maar wist nog niet wanneer en wat er precies ging gebeuren Jasmyn wist alleen dat er een doode ging vallen. Voor zichtig stapte ze naar ed zaal waar alle beschermers en leerlingen al hadden verzamelt en Jasmyn blik ging naar haar leerling en de king en glimlachte naar hun en gign toen voorop om ze et leiden naar de levens boom. Jasmyn liep rustig door de bos voorop samen met ed king gevolgt doro de healer de beschermers en de leerlingen Jasmyn moest toen denken aan de dag dat haar eerste gathering kwam en dat ze toen naast haar mentor mocht lopen omdat ze nog steets bang was voor ene aanval toen een aanval van de rood harige vampier vyndi. Maar sinds vandaag de dag was ze niet meer bang voor haar voor die monster. Jasmyn liep verder en zag langzaam de grote boom komen en lied haar gedachte weg zakken. Jasmyn moes weer denken aan hara mentor en dat kwam niet goed uit sinds zijn dood is Jasmyns bescherming weggevaagd en in niets opgelost. Jasmyn zag haar plaats al en ze zag Mimi al als eerste en grijnsde ze was meestal de eerste onze Queentje van de elfen en ook Jasmyns beste vriendin tot nu toe. Jasmyn stopte en keek naar de boom en had toen medelijde dat haar volk moest staan en zij gewoon mocht zitten. Jasmyn zuchte en nam toen haar plaats in en keek naar Mimi en glimlachte ze waren tweede dus valt het wel mee. Jasmyn keek nog naar ed lege plaatsen en dacht wie ed volgende was die zou komen toen keke ze weer naar Mimi en begon gewoon et praten dan stil te zitten. "Heey Mim al weer als eerste?" Zei Jasmyn grinninkt en keke toen naar ed rest en wachte toen af.

"Heey Mim al weer als eerste?" De woorden van de Queen van de ridders deden Mimi opschrikken en ze keek Jasmyn aan. Even glimlachte Mimi en knikte. "Tja, sinds het mijn eigen territorium is." De stralende glimlach was vals aan welke kant dan ook. Ze loog absoluut. Ze wou in mekaar storten, of nog beter zich tegen Seth aandrukken. Ze zou hem spoedig opzoeken. Over een paar daagjes zou ze haar territorium uitsluipen. "Heb jij nog wat gehoord van de king van de tovenaars? Meestal is hij ook aardig vroeg." Ze speelde haar woorden simpel en haalde onverschillig haar schouders op. Maar ze wou maar wat graag dat hij kwam.

Jasmyn zag dat mim opschrikte en gaf een klein glimlachje daarom en zag toen dat Mimi ook moes glimlachen. "Tja, sinds het mijn eigen territorium is." En jasmyn zag een valse glimlach bij Mimi en grinnikte. "Tjaa this jou gebied daarom ben je natuurlijk als eerste." Zei Jasmyn met een klein lachje op haar mond. "Heb jij nog wat gehoord van de king van de tovenaars? Meestal is hij ook aardig vroeg." En Jasmyn zuchte daar om en mompelde er wat uit "Gevangen in een pot vol liefde." En Jasmyn zei toen snel iets daarna en hoopte dat ze dat niet gehoord had. "Ik weet het niet iedereen komt op zijn gerust." Zei Jasmyn met een lieve lach terwijl ze van binnen zuchte.

Dawn liep grijnzend achter haar Queen aan. Haar zwaard had ze vaarwel gezegd en een lange zweep er voor in de plaats genomen. Een kleine schelde voor het harde handvat van de zweep zat rond haar kuist en het leren touw had ze rond haar middel gebonden. Haar nieuwe kleding en wapen was geïnspireerd door een Summon die ze had ontmoet. Eigenlijk waren het er twee. Het waren de summon's van Setherian. Ze was zowat verliefd geworden op hun kleding steil en had die van haar er lichtelijk aan gepast. Ze had ze niet helemaal nagemaakt, dat zou ze niet durven. Dat zou ze nooit doen. Eindelijk kwamen ze aan bij het open veld en Dawns ogen gineng zoekend rond op zoek naar een bekende. Eindelijk zag ze een gezicht wat ze herkende. Ze huppelde op de elf af en kwam voor zijn neus tot stilstand. "Dat is lang geleden nietwaar Hunter." Vroeg ze hem oprecht lachend en keek diep in zijn ogen.

Hunter keek nog altijd afwachtend naar zijn broertje, die had een beetje in gedachtes geleken. Mordon haalde zijn schouders op, 'Ik weet het niet' Was zijn eerlijke antwoord. Hunter fronste en knikte even. Dat kon, niet iedereen had er altijd zin in. 'Hunter, de laatste tijd hoor ik allemaal geruchten over jou en..' Mordon viel even stil en meteen kwam er een vragende blik in Hunters ogen. Hoewel hij wel een idee had waar dit naar toe ging. 'Felix' Eindigde Mordon en Hunter grinnikte even. Langzaam knikte hij en keek weer even naar Felix. ''Is daar wat mis mee dan?'' Vroeg hij met een glimlach en keek zijn broertje aan. Hij wist dat zijn broertje Felix niet helemaal mocht, maar dat waren zijn zaken natuurlijk niet. Vanuit zijn ooghoeken zag hij iemand op zich afkomen en keek even op. Het was Dawn, de jonge ridder. "Dat is lang geleden nietwaar Hunter?" Vroeg ze hem lachend en keek hem diep in de ogen. Even knikte hij en glimlachte terug. ''Jazeker Dawn, dat is het wel.'' Zei hij op een vriendelijke toon en keek toch even naar zijn broertje. Even knikte hij opzij. ''Dit is trouwens mijn kleine broertje Mordon. Mordon, dit is Dawn.'' Hij zweeg even en keek weer naar Dawn.

HIj keek op, en zag Hunter naar hem toelopen. Met een grijns gaf hij zijn broertje een broederlijke klap op zijn schouder en keek hem aan. ''En broertje heb je er zin in?'' Vroeg hij vriendelijk en keek weer om zich heen. Mordon haalde zijn schouders op, 'Ik weet het niet' Was zijn eerlijke antwoord. Zijn blik volgde die van zijn broer, en toen hij zag naar wie hij keek voelde hij een steek van ergernis. Hunter keek hem weer aan, Mordon twijfelde, zou hij het vragen? 'Hunter, de laatste tijd hoo rik allemaal geruchten over jou en..' Hij bleef even hangen, en probeerde zijn broer's uitdrukking te doorgronden, 'Felix' Besloot hij zijn zin. Wat zou Hunter nu zeggen? Mordon keek naar Mimi, die alleen stond, en keek toen even naar Felix. Hij hoopte dat zijn broer nu het zou ontkennen, maar Mordon wist dat het niet kon. Hunter grinnikte even. Langzaam knikte hij en keek weer even naar Felix. ''Is daar wat mis mee dan?'' Vroeg hij met een glimlach en keek zijn broertje aan. Mordon zat heel stil, het was waar, al wist hij het eigenlijk al langer, maar hij kon het gewoon niet geloven! Hoe.. durfde. Hij keek op, en staarde even kwaad naar zijn broer, maar liet de uitdrukking al even snel vallen als hij gekomen was. "Dat is lang geleden nietwaar Hunter." Mordon keek op, een ridder was naar hen toe gelopen, en hij begreep even niet hoe ze Hunter al kende. Jazeker Dawn, dat is het wel.'' Zei hij op een vriendelijke toon en keek toch even naar zijn broertje. Even knikte hij opzij. ''Dit is trouwens mijn kleine broertje Mordon. Mordon, dit is Dawn.'' Hij zweeg even en keek weer naar Dawn. 'Hello Dawn' Begroette hij haar met meer woorden dan goed was. Hij zei maar niets, omdat hij dan waarschijnlijk heel erg zou uitvallen. Zijn ogen waren nog steeds donker, en hij keek expressief weg. Hij zocht degene die hij het liefst wou spreken, maar hij zag haar nergens. Teneergslagen keek hij eindelijk Dawn aan.

Seth had zich voorbereid op de gathering en glimlachte onder zijn maskerachtige helm vandaan breed grijnzend maar toch onopmerkzaam draaide hij zich om. In het niets verscheen war waar hij op ging zitten. Het vlammende paard met de wolven bek en zes poten gaf Seth in zijn lichte bescherming en met zijn helm een duistere gloed. "Tovernaars... tovenaressen.... wij gaan ons verzamelen bij de rest. Ga voort, heb plezier, praat, vermaak jezelf. Ga," zei Seth tegen de wizards. Hijzelf reed op het vlammende paard in looppas vooruit hoewel War vooruit ging telkens en soms indrukwekkend steigerde waarbij vuur uit zijn neusgaten spoot. Bij elke stap verschroeide de gras onder zijn zwarte hoeven die bestand waren tegen de hitte. De vlammen die Seth niet deerden likten aan zijn lichaam en hij grijnsde vanachter het masker. Seth had zijn staf thuis gelaten, hier had hij er niks aan vooral niet nu hij bedreven was geraakt in hand en spreuk magie in plaats van met zo'n veelste grote wandelstok. Seth stuurde met twee zwarte teugels War naar Hunter, Jasmyn en Mimi die er al stonden. Seth keek ze even aan terwijl War stil stond, zijn hoeven raakten de grond op verscheidene plaatsen en lieten een zwarte plek achter en dat was enkel om Hunter te pesten. Seth stapte af en keek de drie leiders aan. War steigerde weer en verdween. "Een goede dag," zei Seth kalm terwijl hij erbij kwam staan.



-WIZZIES JOIN IN-

"Gevangen in een pot vol liefde. Ik weet het niet iedereen komt op zijn gerust." Mimi glimlachte en keek rond. Ze zag een Ridder staan praten met Hunter en zijn broer. Ze glimlachte zacht en keek Jasmyn. "Wie is dat?" Vroeg ze met een knikje van haar hoofd de richting van de Ridder en Hunter. Ze wist niet of hunter haar volledig had vergeven. Maar hij had niets gezegt dat ze op de Gathering was verschenen. Op dat moment kwam Setherian de "open plek op lopen. Ze keek glimlachend naar Jasmyn. "Wil je me even excuseren. Vroeg ze glimlachend toen Seth de open plek op kwam lopen om zich bij hun te voegen. "Een goede dag," Sprak hij kalm en Mimi glimlachte. "Jij ook een goede dag seth." Ze keek even diep in zijn ogen en zuchtte. "Hoe gaat het er mee?" Vroeg ze luchtig om niets vrij te laten tegenover Jasmyn.


(w8 dit klopt niet echt maar goed xD
hier is mim nog zwanger en ds geen vamp)

Ze zuchtte, ze moest mee naar de Gathering, maar ze had geen zin. Dit was een van de dagen dat ze het gevoel had alsof het regende, en ze verdrietig was dan ooit. Waarom? Ze wist het zelf ook niet, het was gewoon zo, en dus wou ze niet gaan. Maar ze moest, Setherian was voorop gegaan, en ze was hem dan maar achterna gelopen. Ze was wel benieuwd hoe hij zou reageren op zijn vriendin, en wie ze allemaal zou ontmoeten. Ze vond het eigenlijk wel jammer dat vamps niet naar Gatherings mochten komen, anders zou ze Brandon kunnen zien, maar ze begreep het ook wel. Het was te gevaarlijk, zelfs al zij, was zijn zusje, en het kostte hem moeite om haar niet leeg te zuigen, als een paraziet. Ze zuchtte, en liep verder. "Tovernaars... tovenaressen.... wij gaan ons verzamelen bij de rest. Ga voort, heb plezier, praat, vermaak jezelf. Ga," zei Seth tegen de wizards. Ze keek hem even aan, en glimlachte naar War. Het vurige paard zou ongetwijfeld indduk maken. Ze vroeg zich af of iemand ooit zou vermoeden dat het een demonsummon was, en niet gewoon een of andere ordinaire magie. Zij wist, en dat was genoeg voor haar. Ze hield niet van aandacht. Ze bleef nog even staan, om te kijken hoe War verdween, en hoe Seth naar de ander Kings en Queens toeliep. Ze zuchtte, ze kende hier niemand, hoe moest ze dan ooit plezier maken? Ze had er werkelijk geen idee van, en keek toen maar rond. Ze zag twee elven en een ridder staan, maar daar had ze helemaal geen zin in. Ze zag nog een aantal elven zitten, maar ze wou niet met hen spreken. Ze deed haar ogen dicht, en draaide zich om. Ze ging bij iemand staan, die ze neit kende, en ze had eigenlijk ook geen idee wie het was. 'Hey' Zei ze maar, en keek de gesprekspartner aan.

-Iemand die met Denaiitjeeuh wil spreken :3 -

Daisy was al redelijk in de beurt van de andere tovenaars maar niemand kon haar zien, Sunlightly had ze niet mee genomen om te voorkomen dat de elven haar zouden herkennen het was heel zielig maar anders kon het niet. "Tovernaars... tovenaressen.... wij gaan ons verzamelen bij de rest. Ga voort, heb plezier, praat, vermaak jezelf. Ga," Hoorde ze haar king zeggen en een paard die war heten kwam te voorschijn waar hij op sprong en weg reed. Rustig liep ze achter het groep aan en trok haar cap zo ver mogelijk naar voren dat niemand haar elven oren kon zien. Toen ze er eindelijk waren zag ze dat de ridders en Elven al waren een kleine glimlach kwam op haar gezicht getoverd toen ze de elven herkende: Felix, Mordon, Mimi, Hunter, Ileana die vroeger een kind was en Daphne die ze maar vaag kende ze wist wel dat het mimi's zus was maar verder niet echt iets behalve dat ze een healer was maar toen ze Nature was hoefde ze bijna nooit naar haar toe. Ze keek om haar heen van de ridders kende ze alleen Jasmyn verder niemand, Ze merkte dat Loveday er niet bij was wat wel vreemd was ze werd uit haar gedachten gehaald door iemand die op haar schouder tikte...

"Jij ook een goede dag seth." Mimi keek even diep in zijn ogen en zuchtte. "Hoe gaat het er mee?" Vroeg Mimi luchtig. Seth snoof even en wierp een blik op de elfen queen. In zijn rug voelde hij enkele blikken boren. "Het is Setherian voor mijn vijanden en een ieder die ik niet alsl bondgenoot kan beschrijven." siste Seth. Alleen diep in zijn stem, klonk zijn echte mening. Verborgen met sterkere magie dan op dit soort vredige momenten toegestaan was. 'Fijn je nogmaals te zien,' klonk het enkel onthuld voor Mimi. Seth rechte zijn rug en keek de anderen ook aan. "Nooit zullen wij ons gebied plaatsgeven, nooit zal mijn volk opgeven het te verdedigen. Hoe slecht de situatie zou zijn of hoe goed. Meer zeg ik niet." zei Seth. Hij had opgemerkt dat enkele tovenaars zich het al gemakkelijk hadden gemaakt. Lichtjes gleed er een duisternis over zijn schaduw en een stem weerklonk in zijn hoofd. 'Uw orders heer Seth?' klonk de stem zacht. Seth sprak op eenzelfde manier telepatisch terug, 'Verstop je in de schaduwen van mijn mensen en van de afgeleide anderes, vang hun gesprek op en luister af. Elk mogelijk aanvalsplan wil ik weten,' had Seth verteld. De summon diep in zijn schaduw klonk teleurgesteld, 'spionage en afluisteren, moord of aanval niet toegestaan, indien toch dan word ik gepijnigd met hetzelfde leed als u elf jaar geleden,' klonk de stem in Seth's hoofd alleen voor hij kon antwoorden was Sera verdwenen.

''Jazeker Dawn, dat is het wel. Dit is trouwens mijn kleine broertje Mordon. Mordon, dit is Dawn.'' Hij zweeg even en keek weer naar Dawn. 'Hello Dawn' Begroette Mordon haar. Zijn ogen waren donker, en hij keek expressief weg. Plotseling teneergslagen keek hij eindelijk Dawn aan. Dawn glimlachte en zuchtte. "Ik zal me weer bij de andere voegen denk ik. Jij zal zeker naar Queens Tree moeten nietwaar? Dan zie ik je later wel weer." Ze glimlachte nogmaals en keek even naar Mordon. "Ik zie je later wel weer. Veel plezier verder." Ze draaide om sloeg haar haar uit haar gezicht en liep weg richting de andere ridders.

(Oke, deze Gathering zal dus voor de verhaallijn zijn!
Dus alle kings en Queens kom nu binnenvallen.
Waarschijnlijk zullen de dwergen niet meedoen
Tenzij er nu een King komt en de Healer vervangen word)

Felix liep rond, Setherian de king van de tovenaars was geariveerd, net als de Queen en King van de ridders. Felix keek zoekend rond, nergens een spoor van haar volgers. Zuchtend schopte ze het zoveelste steentje weg dat hard tegen iemand aankwam, woedend draaide deze zich om, maar Felix haalde haar schouders op en draaide zich weer om. Iedereen kon de pot op, hun nek omgedraaid worden, het was hier zo saai. Ze zuchte en keek naar de hemel, geen maan, half bewolkt en hier en daar sterren. Ze voelde een warme hand op haar schouder, adem die in haar nek brandde. Felix ogen draaide zich koel om, de persoon voorzich inzichzelf opnemend. Deze hier kende ze niet en ze wist ook niet welk ras het was. Vriendelijk knikte Felix naar de persoon. Misschien stelde hij zich nog voor?

(Who wants?)

Natuurlijk was ze mee naar de Gahtering; als Healer kon je het niet maken om daar niet op te dagen. Vandaar dat ze ook meegegaan was met Setherian en de rest van de tovenaars, om opnieuw te kijken wat er zou gebeuren. Gatherings konden haar niet zoveel boeien, daarom had ze haar ongeïnteresseerde glimlach opgezet en was ergens gaan staan, helemaal alleen. Alsof iemand met haar kon praten over interessante dingen. Wat de meeste jonge, tere zieltjes leuk vonden, kon haar niet boeien. Gwenwyn streek haar haren achter een oor en sloeg haar armen losjes over elkaar, waardoor ze er een beetje gesloten uitzag. Haar rechte houding maakte in ieder geval al veel goed; ze straalde ook uit dat ze iets te zeggen had over het ras waar ze bij hoorde. Misschien lang niet zoveel als de King en de Queen, maar genoeg om haar recht te laten gelden. En dat liet ze nooit onbenut als het nodig was. Er waren elfen, ridders, feeën.. Allemaal rassen waar ze alleen mee zou praten als het echt nodig was, of als ze tegen haar gingen praten. Dus bleef ze staan, middenin de massa van met elkaar communicerende wezens, allemaal pratend en gebarend over dingen die het verschil tussen leven en dood niet zouden maken. Allemaal nutteloze dingen. Gwenwyn slaakte een onhoorbare zucht en probeerde te vergeten dat ze er eigenlijk bij moest horen. Als iemand iets tegen haar wilde zeggen, oke, maar voor nu maakte het haar helemaal niets uit.

"Het is Setherian voor mijn vijanden en een ieder die ik niet als bondgenoot kan beschrijven." siste Seth. Alleen diep in zijn stem, klonk zijn echte mening. Verborgen met sterkere magie dan op dit soort vredige momenten toegestaan was. 'Fijn je nogmaals te zien,' klonk het enkel onthuld voor Mimi. Seth rechte zijn rug en keek de anderen ook aan. "Nooit zullen wij ons gebied plaatsgeven, nooit zal mijn volk opgeven het te verdedigen. Hoe slecht de situatie zou zijn of hoe goed. Meer zeg ik niet." Mimi knikte even en glimlachte. Daarna draaide ze zich naar Jasmyn. "De andere zijn laat.. Misschien komen ze niet meer..` Twijfelend keek ze rond en zuchtte. `Misschien is het beter om te beginnen nu we van iedereen nog de aandacht hebben, of wachten we op de Feen, Dwergen en Zeemeerminnen` Er was veel wat ze wou bespreken, en eigenlijk moest een afgezant van hun er nog bij zijn. Maar waar bleven ze. Seth wist als enigste wat er echt met haar gebeurd was. Misschien was het beter om het zo te laten. Maar als ze nu niet zouden opschieten. Zou de nacht verloren gaan.

(Kortje, Dwergen, Feen en Zeemeerminnen kom)

Rowena liep met rustige tred over het pad, dat nauwelijks zichtbaar was door de gevallen bladeren. Een frisse wind waaide door haar gevolchten haar, dat bij elkaar werd gehouden door een onschuldig klein kransje van madeliefjes. Zij daar in tegen was helemaal niet onschuldig, ze zat vol met plannen, die niemand wist behalve zij. Ookal was ze zo groot als een kind van dertien jaar, van binnen was ze groter dan van buiten. Zachte fluisteringen van haar volgelingen maakte haar erop attent dat ze niet zo moest denken. Ze naderden de open plek bij de levensboom. Het was aardedonker, nergens een maan, en de sterren maakte een zwak licht, dat nauwelijks zichtbaar was. Met een opgestoken hand maande Rowena haar mensen tot stilte, en streek haar jurk glad en liep nu met een kleine gehaaste pas verder. Ze groette even een aantal beschermers van de andere rassen. De tovenaars, elven en ridders waren er al, maar voor de rest nog geen feeen. Rowena glimlachtte naar Mimi, Queen van de elven.''Dag Mimi'' groette ze beleefd en ze boog even.

Agadon kwam uit zijn hut en voegde zich bij de andere dwergen die naar de gathering liepen. Het was stil als of hun volk iets groots verwachten ook Agadon was ongerust de laatste tijd krijgt hij vaak rare dromen binnen waardoor hij ongerust word. hij hoorde gefluister van dwergen die naast hem liepen 'waar denk jij dat de gathering dit keer over zal gaan?' vroeg een jonge dwerg aan de andere 'vast over vampiers, het lijkt wel een plaag ik heb gehoord dat de andere rassen er veel problemen mee hebben' antwoorden een andere dwerg. de andere knikte van dat hij er mee eens. Agadon zag de open plek bij de levensboom. Het was aardedonker, nergens een maan, en de sterren maakte een zwak licht, dat nauwelijks zichtbaar was. Met een opgestoken hand maande Rowena haar mensen tot stilte, Hij keek rond naar de andere rassen de elven, ridders en de tovenaars waren er al maar de feeën nog niet. De dwergen verspreiden zich en gingen met andere rassen praten Agadon liep door langs de andere rassen en keek of hij andere healers kon vinden, ovver die dromen moest hij gewoon praten het was niet normaal.

(sorry voor zo laat maar kon niks bedenken)