A grey world.

Open [À]

Een beetje onwennig zocht de blauwharige jongen zijn weg door het gebied. Hij was hier nog nooit geweest; omdat het een plaats was die niet echt een betekenis voor hem had. Als hij dat ooit aan een van de andere elfen zou openbaren zouden ze hem waarschijnlijk niet geloven, maar het was wel zo. Hij had niets met die plek die heilig moest zijn. Hij herinnerde zich amper zijn ouders, dus laat staan dat hij ook maar iets wist van voorouders. En hij wist sowieso al niet waarom hij hier naartoe was gekomen. Het Groenbos was altijd een veilige thuishaven voor hem geweest, maar toch verlangde hij naar wat avontuur. Hoewel alles al snel een spannend tintje kreeg als je niets kon zien.
Maar omdat je nooit wat had gezien, kon je je ook moeilijk dingen voorstellen qua uiterlijk. Het was zeer complex altijd, die blindheid. Maar haten kon hij het niet. Ja, het had ervoor gezorgd dat hij zijn ouders kwijtraakte. Maar je leerde het toch waarderen op een bepaalde manier, want je andere zintuigen waren toch beter dan die van anderen. Maar je voelde er wel een soort eenzaamheid door. Hij was niet zoals de anderen; hij kon niet zien, en kon ook nooit iemand echt aankijken. En iedereen keek elkaar altijd aan als ze spraken, maar hij kon dat niet… Gokte altijd maar waar het gezicht van de ander moest zijn. Het had zowel voordelen als nadelen, maar je lette altijd meer op de nadelen; jammer genoeg.
Hij bleef staan, streelde met zijn vingertoppen voorzichtig de schors van een boom. Als zijn handelingen waren altijd voorzichtig, omdat hij gevaarlijke dingen niet kon zien. Alleen voelen en horen; dus als hij een puntig ding te hard aanraakte, dan had hij een probleem. Rustig ging hij zitten, leunde met zijn rug tegen de boom aan. Verveelde hij zich? Nee, dat deed hij nooit. Hij kende geen routes uit zijn hoofd, omdat je dat alleen kon als je dingen kon zien. Dus iedere keer als hij een klein tochtje maakte voelde het net alsof hij het voor het eerst deed.
Maar hij kon ook de nieuwe plek niet bekijken, wat wel zonde was. Hij was er erg nieuwsgierig naar. Hij plukte een beetje aan het gras, staarde in het niets met zijn abnormaal lichte ogen. Hij hoorde iets, ergens op de achtergrond. Maar het kwam niet in hem op om er onderzoek naar te doen; het zou toch niet zo interessant zijn. Want levende wezens waren altijd hetzelfde vanuit zijn oogpunt. Hij kon ze niet zien, maar ze waren allemaal hetzelfde. Ja, hun stemmen verschilden. Maar voor de rest precies identiek, leek het wel. Het verschil tussen man en vrouw was er… Maar zonder het uiterlijk waren ze best saai, als hij eerlijk was.