I'm sorry i failed..

Stilletjes liep ze door de bossen, met haar twee dochters in haar sterke en koud geworden arm. Met haar andere hand ging ze zachtjes met haar duim over haar jongste dochters wang. Meredith. Ze liep nogsteeds in haar halfverscheurde jurk die net genoeg bedekte. Haar zoontje, Dave was achtergebleven bij Seth. Haar Seth die niet meer van haar was. Nooit meer van haar zou zijn. Een traan liep over haar wang terwijl ze verder liep. Langzaam kwam ze aan bij iets wat ze herkende. Iets waar ze de vorige keer haar zus had ontmoet. Iets waar Seth voor haar opgekomen was. Nu zou ze hem misschien nooit meer zien. Ze liep voorzichtig naar binnen. Alles van dat incident was weg. Er was niets meer. Mimi liet zich voor het graf van haar ouders neervallen. Nou ja, haar zorgouders. Haar echte ouders herrinerde ze zich niet meer. De twee babies in haar armen leken te slapen terwijl de tranen over haar wangen liepen. "Het spijt me, ik ben een mislukkeling, miserabel, ik heb het niet eens verdiend om dood te gaan. Daarom zit ik hier alleen." Verder kwam ze niet want de tranen versikte haar woorden. Ze drukte haar kinderen dicht tegen zich aan en bleef zo zitten. Bang dat als ze zou bewegen. Ze uit elkaar zou vallen. Ze hoorde nieteens dat er iemand achter haar kwam staan.

(Only Mordon, Merendith and Sara)

Mordon zuchtte gefrustreerd, het was al lang geleden dat het Gathering was geweest, en er was intussen zoveel en toch zo weinig gebeurt, dat het gewoon irritant was. Hij had een koppiger hoofdpijn, en probeerde zijn hoofd leeg te maken. Het faalde hard, en hij gaf het op. Langzaam sprong hij naar beneden, en begon door het bos te lopen. Intussen probeerde hij alles op een rijtje te zetten, misschien dat het dan overging. Hunter had bekend dat hij iets met Felix had, hij was kwaad geweest op zijn broer, niet om Felix, als Hunter gelukkig was, was dat goed voor hem, al zou hij altijd blijven opletten. Hij was kwaad, omdat zijn broer al die tijd niets had vertelt. Hij zuchtte, ze waren broers! Hij had altijd o Hunter gerekend, en nu, nu liet hij hem vallen! Hij liep verder, en wist op een gegeven moment vaag waar hij was. Hij haalde zijn schouders op, wat zou het ook? Samina, Felix zus was zwanger geworden, hij was een van enigen aan wie ze het nu vertelde. Hij vroeg zich af, hoe het kind later zou worden. Een zwak grijnsje speelde om zijn mond toen hij aan Loveday dacht, hij had haar nog niet gesproken, maar was dat van plan. In de verte zag hij iemand staan, in eerste instantie wou hij eromheen lopen, maar toen was er iets bekends aan die persoon. Vrganend liep hij dichterbij, en ging achter haar staan. 'Mimi?' Vroeg hij. Hij ging naast haar staan, en lette niet op wat ze had. Het enige wat er in hem omging was iets van, MIMI! Wat doe je hier? Dat zei hij niet luidop, en hij keek haar aan, en sloot zijn ogen toen.

'Mimi?' Klonk een bekende stem maar Mimi kon hem niet plaatsen. Pas toen hij harder klonk en met meer woorden herkende ze de stem. "MIMI! Wat doe je hier?" Ze verstijfde maar bleef zo zitten. "Kom niet zo dicht bij mij in de beurt, alsjeblieft Mordon. Ik ben niets anders dan een monster. Een vreselijk monster dat niet anders wil dan jou vermoorden." Haar stem was onderdrukt van de pijn. Terwijl ze opkeek werden haar helderder geworden ogen leeg. "Mordon, ik ben een monster.."

(I'm ashamed of this mini post..)

Hij had altijd o Hunter gerekend, en nu, nu liet hij hem vallen! Hij liep verder, en wist op een gegeven moment vaag waar hij was. Hij haalde zijn schouders op, wat zou het ook? Samina, Felix zus was zwanger geworden, hij was een van enigen aan wie ze het nu vertelde. Hij vroeg zich af, hoe het kind later zou worden. Een zwak grijnsje speelde om zijn mond toen hij aan Loveday dacht, hij had haar nog niet gesproken, maar was dat van plan. In de verte zag hij iemand staan, in eerste instantie wou hij eromheen lopen, maar toen was er iets bekends aan die persoon. Vrganend liep hij dichterbij, en ging achter haar staan. 'Mimi?' Vroeg hij. Hij ging naast haar staan, en lette niet op wat ze had. Het enige wat er in hem omging was iets van, MIMI! Wat doe je hier? Dat zei hij niet luidop, en hij keek haar aan, en sloot zijn ogen toen. Ze verstijfde maar bleef zo zitten. "Kom niet zo dicht bij mij in de beurt, alsjeblieft Mordon. Ik ben niets anders dan een monster. Een vreselijk monster dat niet anders wil dan jou vermoorden." Haar stem was onderdrukt, en ze keek hem niet aan. Terwijl ze opkeek werden haar helderder geworden ogen leeg. "Mordon, ik ben een monster.." Hij staarde haar aan, wat was er gebeurt met haar? 'Wat is er gebeurt?' Vroeg hij. Mordon was niet bang voor zichzelf, de bezorgheid om Mimi was veel erger. Voor het eerste keek hij nu ook naar wat ze vast hield, twee kleine bundeltjes. Ze lagen lief, en een bezorgde blik kwam nu ook op in zijn ogen.

Haar kleine, ijsblauwe oogjes waren voorlopig nog gesloten voor de grote buitenwereld. Van de gebeurtenissen ervoor herinnerde het kleine blonde meisje zich niets. Ze was nog te jong voor herinneringen. Soezend in de witte lakens ging haar kleine borst op en neer, om de regelmatige ademhaling van een slapende te weergeven. Niets wees erop dat ze geen elf was. Het enige wat aantoonde dat haar wortels toch anders waren, was het windje wat met haar haren speelde. Het was onnatuurlijk, warmer dan normaal. Onbewust beïnvloedde de dochter van een tovenaarskoning en een elfenkoningin haar gehele omgeving. Verwarrende beelden vormden zich voor haar geesteoog. Vlinderachtige vormen fladderden door kleurrijke omgevingen, steeds sneller en sneller. Het werd angstaanjagend snel. Haar hele lichaampje verstijfde zich, terwijl de omgeving van vrolijk naar angstaanjagend ging. De bomen verdorden voor haar ogen, de vlinders werden gieren. Niet dat ze dat bewust wist, maar haar instincten vertelden haar dat dit niet goed was. Ze snakte naar adem, en haar kleine ogen vlogen open. Eerst zag ze niets, in blinde paniek, maar al snel vond ze warmte om zich heen. Armen die zich om haar heen klemden. Even wilde ze een keel opzetten, aanduiden dat ze bang was, maar dat deed ze niet. Voorzichtig greep ze in het blauwe haar van haar moeder. Pruttelend probeerde ze zich te beschermen tegen de warme tranen die op haar vielen, zachtjes probeerde ze haar gerust te stellen. Ze was hier, er was niets om bang voor te zijn. De stemmen weerklonken in haar hoofd zonder betekenis, en heel even keek ze om. Naar dat andere wezen. Een grote, blije lach weerklonk uit haar mond. Nachtmerrie vergeten, ze wilde weten wat er was.

Hij staarde haar aan.'Wat is er gebeurt?' Vroeg hij. Hij keek naar haar kinderen en er kwam een bezorgde blik in zijn ogen. "Beloof me, alsjeblieft Mordon beloof me dat je niet zal bang worden. Doe me geen pijn. Doe mijn kinderen geen pijn. Maar bovenal. Laat mij uitpraten en zie mij niet als een verrader..." Zacht sprak ze de woorden maar toen ze in Mordon's bezorgde blik keek voelde ze de pijn opnieuw in zich opkomen. "Mordon, er zijn dingen erger dan Felix zoals jij denkt. Ik ben.. Moeder inderdaad, maar 2 dagen geleden vampier geworden. HET SPIJT ME ZO MORDON, ik ben een schande." De tranen stroomde over haar wangen terwijl ze hem aankeek. Even werd ze afgeleid door de lach van haar dochtertje Merendith maar daarna keek ze weer naar Mordon.

'Mimi?' Vroeg hij. Hij ging naast haar staan, en lette niet op wat ze had. Het enige wat er in hem omging was iets van, MIMI! Wat doe je hier? Dat zei hij niet luidop, en hij keek haar aan, en sloot zijn ogen toen. Ze verstijfde maar bleef zo zitten. "Kom niet zo dicht bij mij in de beurt, alsjeblieft Mordon. Ik ben niets anders dan een monster. Een vreselijk monster dat niet anders wil dan jou vermoorden." Haar stem was onderdrukt, en ze keek hem niet aan. Terwijl ze opkeek werden haar helderder geworden ogen leeg. "Mordon, ik ben een monster.." Hij staarde haar aan, wat was er gebeurt met haar? 'Wat is er gebeurt?' Vroeg hij. Mordon was niet bang voor zichzelf, de bezorgheid om Mimi was veel erger. Voor het eerste keek hij nu ook naar wat ze vast hield, twee kleine bundeltjes. Ze lagen lief, en een bezorgde blik kwam nu ook op in zijn ogen. Een van de twee bewoog, en een klein gezichtje, was ontzettend lief was, verscheen. "Beloof me, alsjeblieft Mordon beloof me dat je niet zal bang worden. Doe me geen pijn. Doe mijn kinderen geen pijn. Maar bovenal. Laat mij uitpraten en zie mij niet als een verrader..." Hij begreep er niets van, maar zei niets, eerst zou Mimi uitpraten. "Mordon, er zijn dingen erger dan Felix zoals jij denkt. Ik ben.. Moeder inderdaad, maar 2 dagen geleden vampier geworden. HET SPIJT ME ZO MORDON, ik ben een schande." De tranen stroomde over haar wangen terwijl ze hem aankeek. Hij staarde haar lang aan, hij was te verbijstert om iets te zeggen. Wat moest hij doen? Haar uitschelden en wegtrappen als een verrader? Dat kon hij niet, en hij keek eindelijk op. IN korte tijd had hij een besluit genomen, 'Mimi, je bent mijn Queen, en dat zal je altijd blijven. Maar, wie is de vader?' Vroeg hij plots. Hij kon haar gewoon niet wegsturen, en zeker haar kinderen niet, die hadden niets gedaan! Het zou onterecht zijn geweest als men zich ging wreken op hun onschuldigheid. Verbaast van zijn eigen wijsheid keek hij even raar, en zijn mondhoeken krulden al snel omhoog. 'Jij dacht, dat ik je weg zou sturen?' Hij grijnsde breed. 'EN je kinderen ook?' Hij begon half te lachen en keek haar meewaarig aan, en rolde met zijn ogen. 'Mimi toch..' Zei hij bijna onhoorbaar. Met nog steeds een eämuseerde glans in zijn ogen boog hij zich om naar de kleine te kijken.

De tranen stroomde over haar wangen terwijl ze hem aankeek. Hij staarde haar lang aan, hij was te verbijstert om iets te zeggen. Wat moest hij doen? Haar uitschelden en wegtrappen als een verrader? Dat kon hij niet, en hij keek eindelijk op. IN korte tijd had hij een besluit genomen, 'Mimi, je bent mijn Queen, en dat zal je altijd blijven. Maar, wie is de vader?' Vroeg hij plots. Hij kon haar gewoon niet wegsturen, en zeker haar kinderen niet, die hadden niets gedaan! Het zou onterecht zijn geweest als men zich ging wreken op hun onschuldigheid. Verbaast van zijn eigen wijsheid keek hij even raar, en zijn mondhoeken krulden al snel omhoog. 'Jij dacht, dat ik je weg zou sturen?' Hij grijnsde breed. 'EN je kinderen ook?' Hij begon half te lachen en keek haar meewaarig aan, en rolde met zijn ogen. 'Mimi toch..' Zei hij bijna onhoorbaar. Met nog steeds een eämuseerde glans in zijn ogen boog hij zich om naar de kleine te kijken. "Stil maar mijn kleine meredith. Samen redden we het wel mijn kleine liefde." Liefkozend fluisterde ze de woorden tegen de kleine. "Je wilt weten wie de vader is van mijn wondertjes?" Fluisterde ze opnieuw met tranen in haar ogen. "De enigste die ooit mijn hart ontdooide. De enigste die ooit mijn ziel bevrijde, is de man die mij heeft verbannen van zijn buurt. De man die mij nog meer pijn deed dan een kogel recht door mijn hart. Degene die mijn verraad compleet maakt.. De vader van mijn kleine Sara en mijn kleine Merendith.. En mijn kleine Dave die bij hem gebleven is.. Is Setherian Fell'dan Tovenaarskoning... Ik zei toch.. Perfect verraad..." Hij schrok wel een beetje, had Setherian dit haar deels aangedaan? Plots wer dhij zich ervan bewust dat hij wel heel dicht bij een vamp stond, nieuw of niet. Hij stapte gelijk een stap achteruit. 'Hoe heten ze?' Vroeg hij nieuwsgierig, de ene kleine was zeer lief, en leek helemaal niet op Mimi. Verward probeerde hij de King voor zijn ogen te halen, maar het lukte niet.

Rustig had de kleine Sara in de armen van haar moeder geslapen die in beweging was geweest, dat had haar lekker in slaap gesukkeld maar nu werd ze plotseling weer wakker doordat haar zusje ineens begon te schreeuwen en nog slaperig knipperde ze met haar oogjes en staarde naar haar moeder. "Stil maar mijn kleine meredith. Samen redden we het wel mijn kleine liefde." fluisterde haar moeder naar Sara's zusje en Sara stak verlangend haar handjes uit en probeerde een van de blauwe haarlokken van haar moeder te pakken terwijl die verderging met praten, maar nu niet tegen Meredith maar tegen iemand anders. Met nieuwe interesse keek Sara naar de nieuwe persoon, wie was dat vroeg ze zich af terwijl ze haar handjes naar hem uitstak en vrolijk begon te brabbelen.

"Je wilt weten wie de vader is van mijn wondertjes?" Fluisterde ze opnieuw met tranen in haar ogen. "De enigste die ooit mijn hart ontdooide. De enigste die ooit mijn ziel bevrijde, is de man die mij heeft verbannen van zijn buurt. De man die mij nog meer pijn deed dan een kogel recht door mijn hart. Degene die mijn verraad compleet maakt.. De vader van mijn kleine Sara en mijn kleine Merendith.. En mijn kleine Dave die bij hem gebleven is.. Is Setherian Fell'dan Tovenaarskoning... Ik zei toch.. Perfect verraad..." Hij schrok wel een beetje, had Setherian dit haar deels aangedaan? Plots wer dhij zich ervan bewust dat hij wel heel dicht bij een vamp stond, nieuw of niet. Hij stapte gelijk een stap achteruit. 'Hoe heten ze?' Vroeg hij nieuwsgierig, de ene kleine was zeer lief, en leek helemaal niet op Mimi. Verward probeerde hij de King voor zijn ogen te halen, maar het lukte niet. "Mijn kleine Sara... Je kan wel zeggen dat ze waarschijnlijk het meest op mij lijkt. Haar oudere broer.. Dave, is bij Seth gebleven. Hij lijkt.. Heel veel op Seth, daarom kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem mee te nemen. Voor Seth, en voor mijzelf. Hij lijkt teveel op Seth. Ik zou nooit nu naar hem kunnen kijken zonder die pijn te voelen." Gedesoriënteerd schudde ze verdrietig haar hoofd. Daarna bracht ze haar hand naar het blonde meisje. "Meredith, mijn kleine Meredith.. Mijn wondertje.." Fluisterde ze weer meer naar het meisje dit keer. Daarna keek ze op naar Mordon. "Ben je niet boos?" Sara stak haar handjes naar hem uit, en bego vrolmijk te brabbelen. Hij glimlachte automatisch, en keek hem haar aan, hoe had Setherian hier ooit afstand van kunnen doen? 'Nee, je kon er niets aan doen, en je kinderen zijn prachtig, hoe kan ik dan kwaad op je zijn?' Vroeg hij verwonderd. Hij zuchtte, zelf was hij ook verbaast van zijn kalmheid.

-MOet gaan, srry voor Denaii D/ -

Ze was het nu al zat. Haar geduld was en bleef nogal kort. Half grijnzend, half protesterend, begon ze lichtelijk te spartelen. Ze liet haar moeders blauwe lokken los, en begon haar kleine, voor een baby zeer slanke handjes naar de vreemde man uit te strekken. Ze wilde een knuffel van dat oranjeharige ding. Half uit de armen van haar moeder hangend sloeg het ineens toe. Een kracht waarvan ze niets van begreep. Zwaartekracht, zou ze later leren, trok haar naar de grond. Met een gilletje van schrik, maar ook van vreugde dat ze iets nieuws had ontdekt, zweefde ze naar de grond. Ze zwééfde. Giechelend zakte ze naar de grond, zonder haast. Zachtjes, alsof ze een veertje was. Een beetje heen en weer wiegend, zachtjes landde ze op de grond. Eenmaal aangekomen stak ze bevelend haar handjes uit naar de man. Meredith lachte nogmaals, zich totaal niet bewust wat ze net had gedaan. Het was normaal voor haar, ze had nooit anders gedaan. Omdat dit de eerste keer was.

-kort, sorry-

Verward probeerde hij de King voor zijn ogen te halen, maar het lukte niet. "Mijn kleine Sara... Je kan wel zeggen dat ze waarschijnlijk het meest op mij lijkt. Haar oudere broer.. Dave, is bij Seth gebleven. Hij lijkt.. Heel veel op Seth, daarom kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem mee te nemen. Voor Seth, en voor mijzelf. Hij lijkt teveel op Seth. Ik zou nooit nu naar hem kunnen kijken zonder die pijn te voelen." Gedesoriënteerd schudde ze verdrietig haar hoofd. Daarna bracht ze haar hand naar het blonde meisje. "Meredith, mijn kleine Meredith.. Mijn wondertje.." Fluisterde ze weer meer naar het meisje dit keer. Daarna keek ze op naar Mordon. "Ben je niet boos?" Sara stak haar handjes naar hem uit, en bego vrolmijk te brabbelen. Hij glimlachte automatisch, en keek hem haar aan, hoe had Setherian hier ooit afstand van kunnen doen? 'Nee, je kon er niets aan doen, en je kinderen zijn prachtig, hoe kan ik dan kwaad op je zijn?' Vroeg hij verwonderd. Hij zuchtte, zelf was hij ook verbaast van zijn kalmheid. De kleine, Meredith, viel uit Mimi's handen, en hij schrok even tot hij zag dat ze .. zweefde? Langzaam tot op de grond, Eenmaal aangekomen stak ze bevelend haar handjes uit naar hem uit. Meredith lachte nogmaals, zich totaal niet bewust wat ze net had gedaan. "Zo had Meredith moeten doen bij Seth, niet hier, niet op deze plek." Haar stem gebroken van het verdriet keek ze Mordon aan. "Ze kennen hun eigen vader nieteens.. Ik weet niet of ze hem ooit zullen ontmoeten.. Hoewel.. Meredith duidelijk tovenares is.." De fluistertoon van haar was brekend. HIj keek haar triestig aan, en pakte Meredith op. Hij lachte naar haar, en keek toen weer droevig naar Mimi. 'Ze zullen het later willen weten' Zei hij zacht. 'Vooral Meredith, aangezien zij tovenares is.' Hij zette de kleine op zijn arm, en keek haar even aan. Sara kon gewoon blijven, maar Meredith kon niet eeuwig zo blijven.

~Whoeps....

Vrolijk brabbelde Sara wat terwijl ze haar handjes uitstak naar de vreemdeling. Maar plotseling voelde ze haar zusje wild begon te spartelen en viel, tenminste, viel was niet het goede woord want ze zweefde meer naar beneden en de kleine Sara vond het geweldig wat haar zusje deed en had er ook geen idee van dat zij het niet zou kunnen. De vreemde elf tilde nu Meredith op en Sara pakte met haar kleine handjes opnieuw haar moeders lokken zachtjes beet, geweldig vond ze dat lange haar. Ze maakte het haar gemakkelijk in de armen van haar moeder en gaapte luid terwijl ze met haar blauwe ogen naar de lucht boven haar keek en de wolken bestudeerde.