De vrouw met de twee gezichten

Enya liep over het koude gras, het was nacht. Ze begon wat meer te rennen, verraad verraad gonste het door haar hoofd. Onverwachts begon ze te huilen, een verrader, maar niet hier, niet hier op deze plek. Een elf, of toch niet, was het een vampier? Ze wist het niet, ze had tot twaalf uur liggen gillen in haar bed, de droom was angstaanjagender dan ooit. Veel verscheurde banden en veel bloed, maar niet van een gevecht, bitter verlies en drie nieuwe zielen. Ze struikelde over een boomtak en zag dat ze voor het meer lag. Moeder in de hemel, help mij, ik weet het niet meer.

Kynia liep deze avond het gebied van de Feeën in. Ze keek stil naar de grond, terwijl ze met zachte passen door het gras liep. Ze genoot van deze nacht. Alles leek hier rustig en vredig. Haar gedachten waren leeg en haar blik gleed over het meer. Ze had niet verwacht dat ze al zo dicht bij het meer was. Van haar gezicht was bijna niks in het duister onder haar kap te zien. Haar mantel bewoog licht in de wind. Ze staarde naar haar eigen spiegelbeeld en droomde er bijna bij weg. Door de geuren van de natuur begon ze nu iets anders te ruiken. Ze snoof diep en draaide haar hoofd de andere kant op. Ze speurde met haar blik de kant van het meer af. De geur werd steeds sterker en liet haar keel licht branden. Een fee... er was hier ergens een fee. Ze begon langs de kant te rennen en haar mantel bewoog in de wind achter haar. Ze maakte zich kleiner tussen het riet toen ze iemand zag liggen. Kynia liep nog een stukje verder tot ze achter de fee stond.

Ze hoorde voetstappen achter haar en stond gauw op, een vampier. Enya had alleen maar haar nachthemd aan en ze had niks om haar te verdedigen. Haar zilveren dolk lag nog in haar huisje. 'W-wat doe jij hier? Waarom ben je hier?' Vroeg Enya in een poging om dreigend te klinken, maar haar eeuwige kinderhart overstemde de dreiging in haar stem. Ze deinsde een beetje achteruit en probeerde steeds twintig passen tussen hen te bewaren. Ze werd steeds banger.

Kynia zag de fee al overeind komen en een van haar mondhoeken ging een stukje omhoog. 'W-wat doe jij hier? Waarom ben je hier?' vroeg de fee. Kynia hoorde hoe de fee dreigend probeerde te klinken, maar daar geen succes in had. Ze merkte dat er telkens 20 stappen tussen hen in bleef zitten. Kynia kon de angst gewoon al bijna voelen in de lucht. Ze begon rondjes om de fee heen te lopen en deed soms een stap dichter naar haar toe. Kynia begon het nu al leuk te vinden en ze bekeek de fee van alle kanten. Het zag er naar uit dat ze alleen een nachthemd droeg. 'Ik loop hier gewoon wat rond.' antwoordde ze op de eerste vraag van de fee. Haar stem klonk rustig, maar had een scherpe ondertoon. 'Ik weet niet waarom ik hier ben. Ik weet nooit waarom ik ergens ben.' Ze deed opnieuw een stap dichter naar de fee toe. 'Ik had niet verwacht om nu nog een fee tegen het lijf te lopen.' en ze kreeg een grijns op haar gezicht.

'Ik loop hier gewoon wat rond.' zei de vampier die het nogal leuk scheen te vinden dat Enya zo bang was. 'Laat me asjeblieft met rust, ik heb jou toch niks gedaan?' Vroeg ze wat rustiger. Ze maakte een aanstalte om weg te vliegen maar bedacht zich, misschien was dit de vrouw uit haar droom. Hoe kon ze daar achter komen? Ze slikte en keek de vampier aan. 'Hoe... hoe lang ben je al een vampier?' Ze wist dat de vraag ontzettend stom klonk maar als ze nog maar net vampier was dan was ze het misschien. Haar ademhaling ging wat rustiger en ze deed haar vleugels naar beneden. Ook stopte ze met lopen en liet het meisje dichterbij komen, kom maar op, dacht ze. Ze was niet van plan om haar ziel kwijt te raken.

Loriana sliep die dag bij Enya, haar les was tot laat uitgelopen en toen had ze besloten om bij Enya te blijven. Ze sliep op de logeerkamer, direct onder de kamer van haar mentor. Het was laat in de nacht toen Loriana van schrik opveerde. Boven haar kraakte de houten planken, en ze hoorde een zachte bange stem. Loriana pakte met een trillende hand de vierpotige kandelaar naast het bed, weer gekraak en een snijdende stem. Loriana stapte uit bed en deed bang de deur open. ze pakte haar ochtendjas, en graaide een zilveren dolk van he nachtkastje. Gewapend met dolk en een kandelaar liep ze de krakende trap op. Geschuifel, stemmen. Loriana begon te trillen en haar hand reikte naar de deurknop van Enya's kamer. Met een harde knal vloog de deur open teen de muur aan. Met bange ogen keek Loriana van Enya naar de andere vrouw, Loriana wist dat het een vampier was, en die kende ze ook nog eens! Het was Kynia, die ze lang geleden had ontmoet, maar ze wist niet zeker of de vapier haar nog herkende.''Enya!'' schreeuwde ze vol ontzetting uit. Met de kandelaar in de aanslag kwam ze voetje voor voetje naar de twee vrouwen toe. Met bange ogen keek ze van de een naar de ander.

'Laat me asjeblieft met rust, ik heb jou toch niks gedaan?' vroeg de fee redelijk kalm. Kort zag Kynia een beweging, die leek op een aangestalte om weg te vliegen. Kynia was licht verbaasd toen ze merkte dat dat niet het geval was. 'Hoe... lang ben je al een vampier?' hoorde ze haar vragen. De ademhaling van de fee ging wat rustigeren en ze deed haar vleugels naar beneden. De fee stopte met lopen en Kynia kwam nog een paar stappen dichterbij. 'Ik ben al 316 jaar lang een vampier.' antwoordde Kynia met een neutraal gezicht. Waarom vroeg een fee naar haar leeftijd? Ze kon er geen antwoord op verzinnen. Misschien was het gewoon een afleidingsmanoeuvre, om zo tijd te rekken. Kynia keek de fee strak aan. 'Waarom vraagt een fee naar mijn leeftijd?' gromde ze. Als het als afleiding bedoelt zou zijn, dan was die fee hier niet lang meer, dat wist Kynia zeker. Op dat moment hoorde ze iemand 'Enya!' schreeuwen. Licht verbaasd keek Kynia om. Iemand kwam met een kandelaar langzaam dichterbij. 'Wie is dat?' vroeg Kynia langzaam en nu op haar hoede.

'Ik ben al 316 jaar lang een vampier.' antwoordde de vampier met een neutraal gezicht. Enya zuchte, dus toch niet. Plots hoorde ze iets achter zich: 'Enya!' Ze draaide zich om en zag Loriana komen aanhollen met een kandelaar en een dolk. 'Wie is dat?' vroeg de vampier langzaam en nu op haar hoede. 'Dat is mijn leerling, en als je haar iets aan doet dan zal ik eens het stof uit je jas kloppen terwijl je er zelf nog in zit!' siste Enya woedend, en ze meende het. Ze was dol op haar ijverige leerling en als iemand haar iets aan deed zou ze alles doen om wraak te nemen, al was ze dan een fee, het ras dat eigenlijk niet vocht. 'Loriana, blijf in mijn buurt.' zei ze zacht.

'Dat is mijn leerling, en als je haar iets aan doet dan zal ik eens het stof uit je jas kloppen terwijl je er zelf nog in zit!' siste Enya woedend, en Kynia hoorde dat ze het meende. 'Loriana, blijf in mijn buurt.' zei Enya zacht. Kynia bleef naar die twee kijken. Iets in haar leek plots te twijfelen. Haar blik viel op de dolk die Loriana vast had. Ze keek het meisje aan. Kynia was verbaasd over het gevoel dat ze haar eerder had gezien. Ze kende bijna niemand. Van haar eigen soort kende ze zelfs bijna niemand. Waarom kwam deze haar dan zo bekend voor? Haar blik ging terug naar Enya, terwijl ze Loriana in de gaten bleef houden. Haar eigen zwaard voelde ze in haar rug prikken. Als het nodig was, zou ze die gebruiken. Kynia kreeg een glimlachje op haar gezicht en wou naar Enya toe springen. Ze stond al in een aanvallende houding en gromde zacht. 'Als ik haar niks mag doen... dan pak ik jou wel.'

De blik van de vrouw ging over haar en Loriana heen. 'Als ik haar niks mag doen... dan pak ik jou wel.' gromde ze. Enya ging met gespreide armen voor Loriana staan en keek de vampier vuil aan. 'Je doet maar, maar laat haar met rust, ik snap niet waarom je een aanvallende houding tegen ons neemt. Zijn alle ridders en meerminnen op?' vroeg Enya spottend. Ze pakte een tak van de grond en hield die als wapen vast, ze wist dat het er belachelijk uitzag maar ze wilde laten zien dat ze niet gauw in haar schulp kroop.

'Je doet maar, maar laat haar met rust, ik snap niet waarom je een aanvallende houding tegen ons neemt. Zijn alle ridders en meerminnen op?' vroeg Enya spottend. Ze pakte een tak van de grond en hield die als wapen vast. Kynia barste bijna in lachen uit en ging weer wat rechter staan. 'Hoe geweldig dit er wel niet uitziet voor mij.' Haar gelach nam langzaam af en ze kreeg een grijns op haar gezicht. 'De ridders en meerminnen zijn nog lang niet op. Waarom zou ik een van hun moeten kiezen als ik plots jullie zo tegen het lijf loop?' en ze hield haar hoofd wat schuin. 'Je hebt moed, dat geef ik toe.' Ze bekeek ze beiden nog eens en pakte de 2 zwaarden van haar rug af. 'Ben je goed met zwaarden?' vroeg Kynia nu met een lieve glimlach. 'Je mag een poging doen om me te overtuigen jullie niet als mijn eten te nemen. Kies maar.' en ze grinnikte zacht.

De vrouw barste bijna in lachen uit en ging weer wat rechter staan. 'Hoe geweldig dit er wel niet uitziet voor mij.' Haar gelach nam langzaam af en ze kreeg een grijns op haar gezicht. 'De ridders en meerminnen zijn nog lang niet op. Waarom zou ik een van hun moeten kiezen als ik plots jullie zo tegen het lijf loop?' en ze hield haar hoofd wat schuin. 'Je hebt moed, dat geef ik toe.' Ze bekeek ze beiden nog eens en pakte de 2 zwaarden van haar rug af. 'Ben je goed met zwaarden?' vroeg Kynia nu met een lieve glimlach. 'Je mag een poging doen om me te overtuigen jullie niet als mijn eten te nemen. Kies maar.' en ze grinnikte zacht. Enya aarzelde. 'Ik... ik ken de techniek maar..... nou goed dan!' Zei ze boos. 'Moet ik jou zwaard gebruiken, met een tak kom ik niet ver...' Ze wierp een blik op Loriana. 'Als je me verslaat.... laat me dan leven.... er zijn nog veel dingen die ik moet doen....'

(hellup) (graag niet bijten, enya wil nog fee blijven)

'Ik... ik ken de techniek maar..... nou goed dan!' Zei ze boos. 'Moet ik jou zwaard gebruiken, met een tak kom ik niet ver...' Ze wierp een blik op Loriana. 'Als je me verslaat.... laat me dan leven.... er zijn nog veel dingen die ik moet doen....' Kynia glimlachte toen ze hoorde dat de fee een poging wilde wagen. 'Tuurlijk krijg je een van mijn zwaarden te leen. Met een tak kun je bijna net zo goed al meteen gaan opgeven.' Kynia wierp een van haar zwaarden naar Enya toe en deed toen haar mantel af. Ze hield haar eigen zwaard stevig vast en wenkte Enya. 'Regels zijn simpel. Doden mag niet. Verwonden mag. De gene die het gevecht wil beeindigen laat zijn zwaard vallen. Begrepen?' Ze wacht niet op antwoord en wenkte de fee nog eens. 'Begin jij maar.'

-Ik zal haar niet bijten, dat beloof ik-

Kynia glimlachte toen ze hoorde dat de fee een poging wilde wagen. 'Tuurlijk krijg je een van mijn zwaarden te leen. Met een tak kun je bijna net zo goed al meteen gaan opgeven.' Kynia wierp een van haar zwaarden naar Enya toe en deed toen haar mantel af. Ze hield haar eigen zwaard stevig vast en wenkte Enya. 'Regels zijn simpel. Doden mag niet. Verwonden mag. De gene die het gevecht wil beeindigen laat zijn zwaard vallen. Begrepen?' Ze wacht niet op antwoord en wenkte de fee nog eens. 'Begin jij maar.' Enya knoopte haar rok op tot boven haar middel, ze pakte het zwaard stevig vast en zwiepte het als een zweep neer. Ze hoorde de klettering van staal op staal

Enya knoopte haar rok op tot boven haar middel, ze pakte het zwaard stevig vast en zwiepte het als een zweep neer. Ze hoorde de klettering van staal op staal. Kynia had haar zwaard tegen die van Enya geslagen en keek haar nu met een glimlach aan. Ze draaide met haar zwaard het andere naar beneden en bracht haar gezicht op een paar centimeter van die van Enya. 'Nog eens!' en ze deed weer een stap terug. 'Je moet het menen Enya.' Nu hield Kynia naar Enya uit en vormde met haar zwaard een kleine snee in Enya's linker schouder. 'Reageer sneller!' en Kynia deed weer een stap terug en wachtte af.

Enya knoopte haar rok op tot boven haar middel, ze pakte het zwaard stevig vast en zwiepte het als een zweep neer. Ze hoorde de klettering van staal op staal. Kynia had haar zwaard tegen die van Enya geslagen en keek haar nu met een glimlach aan. Ze draaide met haar zwaard het andere naar beneden en bracht haar gezicht op een paar centimeter van die van Enya. 'Nog eens!' en ze deed weer een stap terug. 'Je moet het menen Enya.' Nu hield Kynia naar Enya uit en vormde met haar zwaard een kleine snee in Enya's linker schouder. 'Reageer sneller!' en Kynia deed weer een stap terug en wachtte af. Enya had niet echt pijn, ze was tenslotte healer. Ze bracht haar trillende lichaam tot kalmte en begon het toen door te krijgen. Ze wist dat dit geen spelletje was, maar langzaam glimlachte ze. Ze hief het zwaard nog eens op maar met dit keer veel meer soepelheid, ze sloeg toe en weerde af.Ze begon er haast plezier in te krijgen. 'Dit is zo gek nog niet...' zei ze aarzelend. Ze voelde zich steeds zelfverzekerder worden.

Kynia zag haar langzaam glimlachen en hield haar eigen glimlach ook op haar gezicht. Enya hief het zwaard nog eens op maar met dit keer veel meer soepelheid, ze sloeg toe en weerde af.Ze begon er haast plezier in te krijgen. 'Dit is zo gek nog niet...' zei ze aarzelend. Kynia moest zacht lachen om wat het meisje zei en zelf weerde ze ondertussen meer af dan dat ze toe probeerde te slaan. Ze stond stil bij hoe vampiers eigelijk zouden moeten zijn. Het leven van velen bestond uit jagen en moorden. Kynia lette voor haar gevoel meer op. Bekeek dingen voor ze over ging op moorden. Misschien de reden dat ze bijna niemand kon van de vampiers. Ze dwaalde gewoon rond. Veel maakten daar ook een fout mee. Haar gedrag bleef als dat van een vampier. Doden was in haar leven geen probleem. Haar hobby was het en bleef het. De verschrikken en de geur van bloed en de dood in haar neus. Het enigste verschil met anderen was dat ze wist wanneer ze moest stoppen. Dat punt leek niet te bestaan maar was er zeker. Haar zwaard raakte opnieuw die van Enya en vonken vlogen in het rond. Ze was weer wakker geschrokken uit haar gedachten en boog door haar knieen om het zwaard te ontwijken. Zelf maakte ze nu een draai en schopte met haar voeten die van Enya onder haar lichaam weg om te kijken of ze zou vallen.

Enya gaf een ferme zwaai, maar ze wist al dat die ontweken zou worden. Kynia bukte met een snelle beweging. Ze maakte een draai en schopte met haar voeten onder Enya's benen door maar Enya sprong omhoog. Door de sprong verloor ze bijna haar evenwicht maar met een soepele koprol wist ze zichzelf overeind te hijsen. De stalen klingen van de zwaarden waren hard en in Enya's binnenste stond in vuur en vlam, haar kinderhart zweeg en ze voelde zich levender dan ooit te voren. Dit was een eerlijke strijd en het zou eerlijk eindigen. Als Kynia won en ze het nog steeds wilde, zou Enya zich aan de onsterflelijkheid overgeven. Als zij won zou ze Kynia gewoon laten gaan als ze maar verdween uit het feeenrijk. Toen gebeurde er iets wat ze niet had voorzien. Een harde klang en het zwaard werd uit haar hand geslagen. Het zwiepte door de lucht en lande in de aarde. Ze hijgde en veegde het zweet van haar voorhoofd. Wat zou er nu gebeuren?

Enya sprong omhoog en Kynia zag tot haar genoegen dat ze bijna haar evenwicht verloor. Met een koprol wist Enya zichzelf overeind te halen en Kynia grinnikte zacht. Kynia ging meteen verder en zag dat Enya wat afdwaalde in haar gedachten. Met een harde slag wist Kynia het zwaard uit de handen van de fee te slaan en keek haar met een lichte grijns aan. Enya hijgde en veegde het zweet van haar voorhoofd. Bij Kynia was niets te zien. Ze was een ondode niet moe te krijgen. Soms miste Kynia het gevoel van moe zijn wel. Ze keek neer op de fee en dacht na over wat ze zou doen. Ze kon nu makkelijk toeslaan als ze dat wilde, maar besloot dat niet te doen. Ze liep naar het gevallen zwaard en pakte het op. Samen met het andere zwaard stopte ze ze weer weg en deed haar mantel weer om. 'Ik zal me houden aan mijn eigen woord en mijn regel was doden is verboden.' ze glimlachte even. De meeste vampiers waren allang over die regel gelopen, maar Kynia had nog wat eer. 'Je moet meer trainen op het gebied van wapens en andere dingen. Je doet het goed maar lang niet goed genoeg.' sprak ze langzaam en wetend dat ze nu eigelijk een fee een tip gaf. 'Ik heb geen duidelijke reden waarom ik dit tegen je zeg. Ik doe het misschien omdat je leerling er nu bij is en ik wil geen kind met wraak van haar maken. Ze lijkt me te kennen.' Kynia zweeg even en keek Enya weer kil aan. 'De volgende keer zal ik je niet sparen, Enya. Weet dat goed.'

Ze liep naar het gevallen zwaard en pakte het op. Samen met het andere zwaard stopte ze ze weer weg en deed haar mantel weer om. 'Ik zal me houden aan mijn eigen woord en mijn regel was doden is verboden.' ze glimlachte even.Je moet meer trainen op het gebied van wapens en andere dingen. Je doet het goed maar lang niet goed genoeg.' sprak ze langzaam en wetend dat ze nu eigelijk een fee een tip gaf. 'Ik heb geen duidelijke reden waarom ik dit tegen je zeg. Ik doe het misschien omdat je leerling er nu bij is en ik wil geen kind met wraak van haar maken. Ze lijkt me te kennen.' Kynia zweeg even en keek Enya weer kil aan. 'De volgende keer zal ik je niet sparen, Enya. Weet dat goed.' Enya voelde geen woede omdat ze haar op haar nummer had gezet, maar ze was dan ook een fee. 'Bedankt, ik zal het onthouden, misschien zien we elkaar nog een keer. Als die dag ooit komt zal ik je raad nakomen en mijn uiterste best doen om de waardigheid van de feeen te behouden, je hebt me een wijze les geleerd.' En met die woorden pakte ze Loriana bij haar schouder, knikte naar Kynia en verdween in het donker.

(eu... the end....for now... )

'Bedankt, ik zal het onthouden, misschien zien we elkaar nog een keer. Als die dag ooit komt zal ik je raad nakomen en mijn uiterste best doen om de waardigheid van de feeen te behouden, je hebt me een wijze les geleerd.' En met die woorden pakte ze Loriana bij haar schouder, knikte naar Kynia en verdween in het donker. 'Daar zal ik je aan houden.' fluisterde ik nog en keek ze stil na. 'Tot de volgende keer... ik weet zeker dat die er zal komen.' Toen ze ze niet meer zag draaide ze zich om en keek naar de lucht. De maan scheen helder en Kynia besloot terug te gaan. Alles wat ze had willen doen had ze gedaan. Ze zou verder trekken en zien wat ze tegen zou komen. Met een glimlach verdween ze in de toppen van de bomen steeds verder weg van de feeen.

-Jep... het einde voor dit verhaal idd. Maar een volgende keer zal der wel eens komen... we will see -

Loriana keek met bange ogen naar de twee vrouwen die hun zwaard hadden getrokken. De kandelaar lag nu op de grond, het zou niet veel meer uitmaken of het veel schade zou aanbrengen of niet, Ze zou deze nacht toch niet overleven. Stapje voor stapje schoof ze achteruit, ging op Enya's bed zitten en begon te bidden, te bidden dat deze nacht snel voorbij zou gaan. Ze bibberde en sidderde van de kou en angst, en hoopte dat iets of iemand haar zou redden, en Enya natuurlijk. Ze slikte keek op toen ze klaar was met bidden en hoorde Knya nog snel zeggen ''Reageer sneller!'' Loriana kon er bijna niet tegen en zei toen zachtjes de naam van de vampier, als een hoorbare fluistering: ''Kynia...''

Loriana keek met bange ogen naar de twee vrouwen die hun zwaard hadden getrokken. De kandelaar lag nu op de grond, het zou niet veel meer uitmaken of het veel schade zou aanbrengen of niet, Ze zou deze nacht toch niet overleven. Stapje voor stapje schoof ze achteruit, ging op Enya's bed zitten en begon te bidden, te bidden dat deze nacht snel voorbij zou gaan. Ze bibberde en sidderde van de kou en angst, en hoopte dat iets of iemand haar zou redden, en Enya natuurlijk. Ze slikte keek op toen ze klaar was met bidden en hoorde Knya nog snel zeggen ''Reageer sneller!'' Loriana kon er bijna niet tegen en zei toen zachtjes de naam van de vampier, als een hoorbare fluistering: ''Kynia...'' Angel kwam net aan gevlogen en zag alles wat er gebeurd was en keke toen naar de feeen die ze her kende en hield haar toverpoeder en vecht staf klaar. "Wat is er gebeurd!" Angel vloog snller dan het licht en kwam toen bij Loriana uit en keke haar aan. "What si er gebeurd?" Angel keek nog even nara de onbekende vrouw maar blee met ene vraag blik naar Loriana kijken.

(Inspiloos >.<)

Kynia keek met een grom om. De zelfde zin herhaalde zich weer en nu zag ze een andere fee vlak bij Loriana zitten. Nu er drie waren leken haar gedachten te veranderen. Ze had een gevecht gehad met Enya en er bijna lol in gehad. Ze had gezegd niet te moorden en beloofd hun niks te doen. Loriana had haar naam gefluisterd en leek haar te kennen, maar dat was gewoon onmogelijk. Ze keek naar de nieuw gekomen fee die wel wapens bij haar leek te hebben. De twijfel sloeg nu toe. Ze wilde zo graag nu een van hun grijpen maar dacht aan haar domme belofte. Vampiers konden ze breken, maar Kynia week er niet vaak van af. ‘Er is niks gebeurd, fee.’ sprak ze nu met een felle ondertoon in haar stem. "Ik ben niet zomaar een fee." Sprak Angel met een druk in haar onder toen en keke de vampier in haar ogen aan. "Er is wel iet gebeurd dus biecht het maar eerlijk op, vieze moordlustige levens pikker." Angel keke de vampier pissig aan en kneep haar ogen samen.