When hope flows away~

Niaal zuchtte, en keek naar zijn eigen weerspiegeling. Hij was een fee, niet zo erg toch? Maar ja, hij was zo klein! Het was om dood van te vallen, onzeker als hij al was, durfde hij niets. Hij was verlegen naar iedereen, had een sociaal contact probleem als je het zo wou noemen. Het irriteerde hem, en hij kon er zelfs niet eens iets aan doen! Hij werd er gek van! Hij sloeg zijn vleugeltjes uit en keek ernaar. Hij kon er wat mee fladderen, maar niet echt voor de rest. Het waren doorschijnende blauwe pixievleugels. Rustig vloog hij iets boven de grond, en terug naar beneden. Een fee, niemand nam hem serieus, dacht altijd dat het een grap was van hem. Het was gewoon raar. Waarom nam niemand hem serieus? Hij bedoelde het toch goed? Nee, hij was een dom klein feetje, en moest zijn schattige mondje maar houden en de grote mannen het werk laten doen. Zijn gezicht stond op onweer, en hij had zin om tegen iets te schoppen. En te schreeuwen, een woord te roepen waarvan iedereen over zoveel jaar nog geshokeerd zou zijn. Maar hij wist niets, was weer eens dom. Zoals altijd.
Niall fladderde weg, met zijn vleugeltjes, en ging iets verder bij het meer zitten. Een traan gleed over zijn wang, en drupte naar beneden. Hij was de softie ja, maar was dat dan zo erg? Hij was gewoon zo, en niemand zou daaraan iets kunnen veranderen. Niemand nooit. Vroeger, was hij het ook altijd wel geweest. Zijn moeder beschermde hem toen met zijn zusje. En zijn vrienden ook. En toen was iedereen weg. En toen was hij alleen. End story. Geen verder punt aanmaken, hij begreep nog steeds hun beslissing niet. Wat had hij gedaan dat ze hem achterlieten? Iets stouts? Hem kennende waarschijnlijk niet. Waren ze hem gewoon vergeten? Wie vergat nu zijn kind? Nee, ze hadden hem achtergelaten, en daardoor was hij zo geworden. Het was hun fout. Zoals altijd. Maar hij bleef alleen achter, met tranende ogen. Ook zoals altijd. 'Waarom ik?' Fluisterde hij zachtjes voor zich uit, met zijn vleugels treurig achter hem heen liggend. Waarom hij?

SAVANNAAAAAAH<3
:3

Savannah was na het gesprek van Sheila en puck boos weggelopen waarom haatte Sheila haar, waarom koos ze Angel boven haar. Die keuze had haar gekwetst en bozer gemaakt. Savannah liep naar het meer, ze hield van alleen zijn zodat ze de wereld kon haatten. terwijl ze naar het meer liep zag ze een jongen bij het water zitten, ze liep er op af zodat ze die misschien kon pesten. Niall fladderde weg, met zijn vleugeltjes, en ging iets verder bij het meer zitten. Een traan gleed over zijn wang, en drupte naar beneden. Maar hij bleef alleen achter, met tranende ogen. Ook zoals altijd. 'Waarom ik?' Fluisterde hij zachtjes voor zich uit, met zijn vleugels treurig achter hem heen liggend. Waarom hij? Savannah keek naar de jongen. ''Ach gedraag je als een man en stop met janken'' Zei de fee met de groene vleugels. Ze keek naar de jongenm ze hoopte dan hij zou reageren zodat ze haar woede op hem kon afreageren. de woede die haar zus had bezorgd. Ze kon helemaal niets schelen die zussen, maar het kon hun schelen en het deed haar pijn dat Sheila Angel had verkozen boven haar.

Zijn moeder beschermde hem toen met zijn zusje. En zijn vrienden ook. En toen was iedereen weg. En toen was hij alleen. End story. Geen verder punt aanmaken, hij begreep nog steeds hun beslissing niet. Wat had hij gedaan dat ze hem achterlieten? Iets stouts? Hem kennende waarschijnlijk niet. Waren ze hem gewoon vergeten? Wie vergat nu zijn kind? Nee, ze hadden hem achtergelaten, en daardoor was hij zo geworden. Het was hun fout. Zoals altijd. Maar hij bleef alleen achter, met tranende ogen. Ook zoals altijd. 'Waarom ik?' Fluisterde hij zachtjes voor zich uit, met zijn vleugels treurig achter hem heen liggend. Waarom hij? . ''Ach gedraag je als een man en stop met janken'' Hij keek op, zoekend naar de stem. Het bleek een fee te zijn met groene vleugels en lang blond haar. Ze leek geïrriteerd door iets, maar hij kon niet thuisbrengen wat? Zijn wimpers, nog wat van de tranen, knipperden onbegrijpend. Had ze het tegen hem? 'Waarom zou ik? Niemand neemt me toch serieus. Zelfs jij niet waarschijnlijk.' Hij zuchtte, wat gaf het ook. Ze zou hem toch wel uitlachen, maakte het nog uit dat ze nog iets raarder van hem zou denken? Nee, het maakte niet uit. 'Maar wat doe je? Je hebt je roddel, ga naar je vrienden om me daar uit te lachen!' Hij mompelde het maar wat voor zich uit, niet in staat normale zinnen te formuleren.

Sawry, late :3
En trekt nergens op xD

Zijn wimpers, nog wat van de tranen, knipperden onbegrijpend. Had ze het tegen hem? 'Waarom zou ik? Niemand neemt me toch serieus. Zelfs jij niet waarschijnlijk.' Hij zuchtte, wat gaf het ook. Ze zou hem toch wel uitlachen, maakte het nog uit dat ze nog iets raarder van hem zou denken? Nee, het maakte niet uit. 'Maar wat doe je? Je hebt je roddel, ga naar je vrienden om me daar uit te lachen!' Hij mompelde het maar wat voor zich uit, niet in staat normale zinnen te formuleren. Savannah keek naar de jongen. ''Jonge ik wil net roddelen ik wil gewoon dat jij kapt met janken, je hebt ehet echt niet moeilijk hoor..'' zei haar heldere stem. Haar stem had geen kwaad or evilness in zich haar woorden warende dingen die hatelijk klonken. Ze keek naar het meer, ''je weet toch wie ik ben of ni?'' vroeg ze alsof ze een of andere beroemdheid was.4

mijne is flutter

Ze keek naar hem, zonder een stupide grijns op zijn gezicht. Hij staarde haar niet begrijpend aan, maar in staat om bij elk antwoord terug te schelden en dan in zijn schulp te kruipen. Hij was bang, voor alles. Voor iedereen. 'Jonge ik wil net roddelen ik wil gewoon dat jij kapt met janken, je hebt ehet echt niet moeilijk hoor..'' zei haar heldere stem. De woorden deden hem pijn, meer dan ze had kunnen doen door hem te slagen. 'Wat weet jij daar nu van?' Hij keek op, verbaast, niet kwaad klinkend. Hij kon het niet. Hij kon niet kwaad zijn. Hij kon het gewoon niet. 'je weet toch wie ik ben of ni?'' De toon waarop ze het zei, was helemaal verkeerd. Moest hij dat dan? 'Het spijt me, maar nee.' Hij blooste licht, hij wist het gewoon niet. Hij wist niet veel, moest hij dan ook nog iedereen erbij kennen? Nee, sloeg nergens op. Tenzij, ze was toch nog de Queen or something? Geschrokken keek hij op, maar nee. Dat kon niet, de Queen was iemand anders. Hij wist enkel niet meer wie. Een schande. Niall keek koppig voor zich uit, dan hadden ze maar pech. 'Ik ben Niall.' Misschien wist ze het al, de huilebalk, gevoelige jongen van de hele groep. Ze had hem vast al een keer uitgelachen, ja, ze zou het wel weten.

Niet
Hier erger xd

. 'Wat weet jij daar nu van?' Hij keek op, verbaast, niet kwaad klinkend. Hij kon het niet. Hij kon niet kwaad zijn. Hij kon het gewoon niet. 'je weet toch wie ik ben of ni?'' De toon waarop ze het zei, was helemaal verkeerd. Moest hij dat dan? 'Het spijt me, maar nee.' Hij blooste licht, hij wist het gewoon niet. Hij wist niet veel, moest hij dan ook nog iedereen erbij kennen? Nee, sloeg nergens op. Tenzij, ze was toch nog de Queen or something? Geschrokken keek hij op, maar nee. Dat kon niet, de Queen was iemand anders. Hij wist enkel niet meer wie. Een schande. Niall keek koppig voor zich uit, dan hadden ze maar pech. 'Ik ben Niall.' Misschien wist ze het al, de huilebalk, gevoelige jongen van de hele groep. Ze had hem vast al een keer uitgelachen, ja, ze zou het wel weten. Savannah keek hem aan, meteen toen hij zei dat hij niet wist wie ze was plofte ze naast hem neer. ''Voelt goed een keer niet meteen te worden herkent'' zei ze met haar heldere stem. Ze keek naar hem '' maar serieus stop met janken'' zei ze vrolijk terwijl ze haar voeten in het water liet baden.

even worse

Hij zuchtte, liep zijn blik dwalen over het meer. Zonder echt op iets te letten. Hij had het allemaal al zo vaak gezien, soms te vaak voor zijn zin. Hij wou hier weg, uitbreken, als een pop die vlinder werd. Het probleem was dat hij al de vleugels had, enkel geen moed. Hij was gewoon erg. Je kon hem niet anders beschrijven, en hoewel hij het allemaal goed bedoelde, zat het bij hem ook eens hoog na al die tijd. Zijn blauwe vleugels sloegen eens zwak heen en weer, zonder echte lust om nog iets te doen. Het was allemaal al te vaak gebeurd. Hij had er genoeg van.
Ze reageerde niet op zijn naam, deed er niets mee. Enkel op zijn antwoord antwoordde ze. ''Voelt goed een keer niet meteen te worden herkent'' zei ze met haar heldere stem. Ze keek naar hem '' maar serieus stop met janken'' zei ze vrolijk terwijl ze haar voeten in het water liet baden. 'Is goed hoor. Maar sorry, wie ben je? Je naam zal me waarschijnlijk toch niets zeggen, en dat is wat makkelijker praten.' Zij wist tenslotte ook de zijne, dus het was wel even eerlijk als het wederzijds gekent was. Het kwam niet in hem op dat hij het misschien niet wou zeggen, zo werkte hij niet. 'En ik stop al. Be happy. Fake a smile. Like Always. ' Hij zuchtte, hij had het al zo vaak tegen zichzelf gezegt. Het was een soort van routine geworden als hij zich niet goed voelde.

Hier erger xD

Ze reageerde niet op zijn naam, deed er niets mee. Enkel op zijn antwoord antwoordde ze. ''Voelt goed een keer niet meteen te worden herkent'' zei ze met haar heldere stem. Ze keek naar hem '' maar serieus stop met janken'' zei ze vrolijk terwijl ze haar voeten in het water liet baden. 'Is goed hoor. Maar sorry, wie ben je? Je naam zal me waarschijnlijk toch niets zeggen, en dat is wat makkelijker praten.' Zij wist tenslotte ook de zijne, dus het was wel even eerlijk als het wederzijds gekent was. Het kwam niet in hem op dat hij het misschien niet wou zeggen, zo werkte hij niet. 'En ik stop al. Be happy. Fake a smile. Like Always. ' Hij zuchtte, hij had het al zo vaak tegen zichzelf gezegt. Het was een soort van routine geworden als hij zich niet goed voelde. ''Savannah'' zei ze zachtjes ''en zeik niet jij kan tenminste een smile faken, ik sta bekent als wicked..'' haar blonde haren dreven een beetje in de wind heen en weer haar voeten bungelde heen en weer in het water en haar prachtig groene vleugels zwiepre even

inspiratie looooooss

Ze reageerde niet op zijn naam, deed er niets mee. Enkel op zijn antwoord antwoordde ze. ''Voelt goed een keer niet meteen te worden herkent'' zei ze met haar heldere stem. Ze keek naar hem '' maar serieus stop met janken'' zei ze vrolijk terwijl ze haar voeten in het water liet baden. 'Is goed hoor. Maar sorry, wie ben je? Je naam zal me waarschijnlijk toch niets zeggen, en dat is wat makkelijker praten.' Zij wist tenslotte ook de zijne, dus het was wel even eerlijk als het wederzijds gekent was. Het kwam niet in hem op dat hij het misschien niet wou zeggen, zo werkte hij niet. 'En ik stop al. Be happy. Fake a smile. Like Always. ' Hij zuchtte, hij had het al zo vaak tegen zichzelf gezegt. Het was een soort van routine geworden als hij zich niet goed voelde. ''Savannah'' zei ze zachtjes ''en zeik niet jij kan tenminste een smile faken, ik sta bekent als wicked..'' Awh, dat was wel erg. 'Mooie naam.' Hij meende het, het was een mooie naam. 'En dat is wel erg. Waarom doen ze dat? Je lijkt me redelijk normaal hoor.' Het gesprek nam een rare wending die hij niet echt begreep, maar wat deed het ertoe? Ze waren toch allemaal gestoord volgens hem dus.

._______.
'k Ga slapen xD