nice and quiet to do

Hij leek het niet te vertrouwen. Maar toch ging hij als eerste naar binnen. Ze lachte toen ze hem hoorde. 'het is hier prachtig Lorana.' Ze lachte en ging achter hem aan. Ook al was het koud, en lach er hier buiten sneeuw. Hier was het warm en de bloemen stonden mooi open. "Dit was de eerste plek waar ik ben geweest na dat mijn ouders me achter gelaten hadden." Ze keek hem even van opzij aan. "Het blijft hier warm door dat de takken van de bomen over elkaar groeien. Zo vorman ze een natuurlijk plafon." Zei ze er maar voor de zekerheid bij. Ze wist niet zeker of hij dat wel wilde weten. Maar het was beter om het er bij te zeggen. "Ze zeggen dat de bloemen magische krachten hebben. De eerste keer had ik zo veel dorst dat ik van hun sap heb gedronken." Ze zweeg even. Moest ze dit eigenlijk wel vertellen. "En omdat het hier zo warm was, ben ik hier dan maar gebleven. nu kom ik er ook nog bijna elke dag." Het was een beetje haar huis, ook al was het niet helemaal precies. Ze werd hier altijd rustiger, en hier voelde ze zich op haar gemak. "Maar vertel het niemand door dat deze plek hier licht alstublieft." Het klonk bijna alsof ze beedelde. Ze stapte eens rond, er was niets verandert. Behalve dat de bloemen nu meer blonken dan er voor. Dat was misschien het eenigste. Ze zuchte en ging zitten in Kleermakers zit. Denkend aan het verleden. Dat voor hard vas geweest.

"Dit was de eerste plek waar ik ben geweest na dat mijn ouders me achter gelaten hadden." Ze keek hem even van opzij aan. "Het blijft hier warm door dat de takken van de bomen over elkaar groeien. Zo vorman ze een natuurlijk plafon." Zei ze er maar voor de zekerheid bij. Ze wist niet zeker of hij dat wel wilde weten. Maar het was beter om het er bij te zeggen. "Ze zeggen dat de bloemen magische krachten hebben. De eerste keer had ik zo veel dorst dat ik van hun sap heb gedronken." Ze zweeg even. Moest ze dit eigenlijk wel vertellen. "En omdat het hier zo warm was, ben ik hier dan maar gebleven. nu kom ik er ook nog bijna elke dag." HIj keek haar aan begreep haar, heir was het heerlijk rustig en je voelde je hier meteen op je gemak "Maar vertel het niemand door dat deze plek hier licht alstublieft." Het klonk bijna alsof ze beedelde. Hij knikte en zei ernstig 'ik zal het aan niemand vertellen, je hebt mijn woord.' En ging naast haar zitten en keek om zich heen 'Mij hebben mensen geleerd om je verleden achter te laten en aan heden te denken wanneer me moeder en vader stierven...Als ik jou was zou ik dat ook doen.' Zei hij rustig en haalde zijn hand door zijn haar

'ik zal het aan niemand vertellen, je hebt mijn woord.' En ging naast haar zitten en keek om zich heen 'Mij hebben mensen geleerd om je verleden achter te laten en aan heden te denken wanneer me moeder en vader stierven...Als ik jou was zou ik dat ook doen.' Zei hij rustig en haalde zijn hand door zijn haar. Had hij echt zo door dat ze aan vroeger terug dacht. Ze keek hem even aan. Waarscheinlijk stonden haar ogen wel wat boos. "maar het is ook niet goed om het helemaal te vergeten. Je leerd namelijk van het verleden, en niet van de toekomst." Zei ze zachtjes. Maar wel bijzonder hard. "Plus ik wil mijn verleden niet verheten. Het toogt me wie ik echt ben." Zei ze nog wat brutaler. Ook al was het niet echt haar bedoeling. Maar gelukkig werd ze derict weer rustiger. Haar ogen stonden nog wel scherp. Hij mocht nu weg lopen voor haar part. Maar ook al hoopte ze in haar zelf dat hij het niet zou doen. "Sorry..." Fluisterde zachter dan het zachtste geluid. Maar toch nog dat hij het hoorde. Een zucht kon ze niet bedwingen. Het liep gewoon over haar lippen.

"maar het is ook niet goed om het helemaal te vergeten. Je leerd namelijk van het verleden, en niet van de toekomst." Zei ze zachtjes. Maar wel bijzonder hard. "Plus ik wil mijn verleden niet verheten. Het toogt me wie ik echt ben." Zei ze nog wat brutaler. De jonge zat gewoon rustig te lusiteren naar wat ze te zeggen had, het deed hem niet pijn en het kon hem ook weinig schelen of ze nu boos was. "Sorry..." Fluisterde zachter dan het zachtste geluid. Maar toch nog dat hij het hoorde. Een zucht kon ze niet bedwingen. Het liep gewoon over haar lippen. Hij knikte en leunde wat nar achter 'ik weet het, het is altijd lastig maar het heeft geen zin om steeds verdrietig te zijn dat zie je er niet meer zo leuk uit Lorana.' Zijn stem klonk rustig en als of er nooit iets is gebeurd.

'ik weet het, het is altijd lastig maar het heeft geen zin om steeds verdrietig te zijn dat zie je er niet meer zo leuk uit Lorana.' Zijn stem klonk rustig en als of er nooit iets is gebeurd. Haar mond viel toch een beetje open. Wie zei dat ze wel verdrietig was. Oke het was niet echt zo vrolijke gedachte en ja het deed wel pijn. Maar was ze daar zo verdrietig over? Wist hij eigenlijk wel wat hij net had gezecht? Of had hij het er gewoon uitgeworpen. "Wel ik zal er in het vervolg aan proberen te denken..." Zei ze dan maar, om de draad te breken. Ze wist niet echt meer veel te vertellen. Ze wist eigenlijk niet veel meer te vertellen dan wat zei had gehoort of gezien. "Hoe is het nu eigenlijk met de aankomende oorlog???" Ander onderwerp andere sfeer. Misschien zou dat dan wel een betere dag, van die dag maken. Ze wist het al van in de stad en van brenna. Veel verwachte ze er niet van. Vechten doden en wat dan nog. Meer was een oorlog niet dan tereur en dood. Toch kon ze er niet aan doen dat ze er naar uit keek. Misschien eindelijk iets waar ze zich zelf in kon bewijzen, als de beste vechter van de hele ridder genootschap.

"Wel ik zal er in het vervolg aan proberen te denken..." Zei ze dan maar, om de draad te breken. Ze wist niet echt meer veel te vertellen. Ze wist eigenlijk niet veel meer te vertellen dan wat zei had gehoort of gezien. "Hoe is het nu eigenlijk met de aankomende oorlog???" hij haalde zijn schouders op 'eerlijk gezegd ik heb geen idee, ik ben zelf niet zo lang geleden hier dus weet er echter weinig van maar het zou wel lastige strijd worden door de vampiers.' Zijn stem klonk rustig, ook al voelde hij zich niet zo zeker van zijn zaak. 'maar ik ga sowieso met de king over die zaak.' Zijn stem klonk kalm en hij ging liggen op zijn rug.

'eerlijk gezegd ik heb geen idee, ik ben zelf niet zo lang geleden hier dus weet er echter weinig van maar het zou wel lastige strijd worden door de vampiers.' Daar kon hij nog wel gelijk in hebben. Vampiers waren zowiezo lastig. Alleen maar zin in blood, en verder? Als ze zou kunnen, moorde ze er zoveel ze maar kon. Maar wie weet zou het haar niet eens lukken. 'maar ik ga sowieso met de king over die zaak.' Zijn stem klonk kalm en hij ging liggen op zijn rug. Dat was dus een teken dat hij zich wel op zijn gemak voelde. Dat had ze toch altijd gehoord over jongens. Een zachte lach verscheen op haar gezicht. "lig je goed?" vroeg ze een beetje ondeugend en ging zelf op haar, rug liggen. Helmaal op haar gemak, ze voelde hoe de krachten van de aarde door haar heen stroomden. Haar rode ogen voelde ze zelfs glinsteren. haar blauwe haar kwam goed uit met het paars van de bloemen. "ik maak me eerlik gezecht, niet zo veel zorgen over die oorlog." Waarom zou ze, het kwam en het zou niet weg vallen. Ze zou Moeten, vechten, wat er ook gebeurde. Het was een teken dat het moest gebeuren, niets minder dan dat. Als ze zou sterven, wel dan moest ze maar sterven. Toch zou ze er alles aan doen dat dat niet zou gebeuren.

"lig je goed?" vroeg ze een beetje ondeugend En Rinaldo knikte 'ja hoor ik lig lekker.' Hij ging op zijn zei liggen en bewonderde haar van een afstand "ik maak me eerlik gezecht, niet zo veel zorgen over die oorlog." Rinaldo knikte instemmend en een zucht verliet zijn mond 'jij hebt geluk, jij hoeft later geen queen te worden, ik moet nu hard trainen en alter meot ik zelfs onze troepen begeleiden en misschien jou zelfs.' Hij lachte speels en haalde haar pony uit Lorana's gezicht 'jij meot echt meer in de dorp komen met zo een prachtige gezicht die jij hebt.' Hij had een charmante glimlach gekregen en voelde zich weer jong. Het deed goed om weer met normale meisje om te gaan en die niet steeds beleefd waren omdat hij een deputy was, het leek soms als of soms de meisjes hoopte dat hij een van hun als partner zou kiezen.

Rinaldo knikte instemmend en een zucht verliet zijn mond 'jij hebt geluk, jij hoeft later geen queen te worden, ik moet nu hard trainen en alter meot ik zelfs onze troepen begeleiden en misschien jou zelfs.' Hij lachte speels en haalde haar pony uit haar gezicht 'jij meot echt meer in de dorp komen met zo een prachtige gezicht die jij hebt.' Hij had een charmante glimlach gekregen. Ze lachte vriendelijk terug. "Ik kom niet zo graag, in de stad omdat velen me dan..." Haar woorden vervaagden. Ze wist niet zo goed hoe ze het moest zeggen. "Dan bekijken ze me maar raar..." Beter dan dat kon ze het niet zeggen. Maar hun blikken moest ze niet hebben. Alsof ze zo anders was, iedereen had toch wel een trekje? "Wel je had maar niet zo een goede ridder moeten zijn. Dan was je nioet verkozen. Dan zou je geen king moeten worden." Ze lachte een beetje vals. Maar niet gemeen. Maar had ze wel geluk dat ze geen Qeen moest worden. Was het zo'n moeilijke taak? Niet dat het haar veel kon schelen wie nu wel of niet Qeen of king werd of was. Lorana had het veel te druk met haar eigen leventje. Nu dacht ze opeens weer aan dat jagen wat ze nog zou doen. Ze lachte, ah zo belangrijk was dat nu ook weer niet?

Ik kom niet zo graag, in de stad omdat velen me dan..." Haar woorden vervaagden. en hij keek haar vragend aan "Dan bekijken ze me maar raar..." Rinaldo snapte wat ze bedoelde, normale mensen vonden rode ogen en blauw haar heel eng maar hij vond het juist leuk...Het was eens iets anders dan al die blonde of bruine harige meisjes. "Wel je had maar niet zo een goede ridder moeten zijn. Dan was je nioet verkozen. Dan zou je geen king moeten worden." Ze lachte een beetje vals. Maar niet gemeen. 'hmmm mischien wel maar dan zou ik hier niet zijn gekomen om te rusten zou ik jou dan ook nooit hebben ontmoet zonder te hoeven vechten.' Zei hij nadenkend en glimlachte vriendelijk naar het blauw harige meisje. Ze was leuk heel erg leuk zelfs. 'en weetje dat blauw haar staat je heel erg schattig en geeft een eige karakter. '

'hmmm mischien wel maar dan zou ik hier niet zijn gekomen om te rusten zou ik jou dan ook nooit hebben ontmoet zonder te hoeven vechten.' Zei hij nadenkend en glimlachte vriendelijk. Ze glimlachte terug. Ergens had hij wel een punt. 'en weetje dat blauw haar staat je heel erg schattig en geeft een eige karakter. ' Ze lachte. "Ja dat is wel misschien een voordeel. Ik zie er misschien schattig uit, maar ik kan dodelijk zijn." Mensen konden zich vaak verhissen in het uiterlijk. Een klein meisje kon bijvoorbeeld, er ongevaarlijk uit zien. Maar dat was dan vaak het omgekeerde. Misschien was dat geval van haar het zelfde. Maar dan liepen de mensen wel weg van haar ogen... Dan was het meer een meneling van bijde. Ze begon zich zelf te verwarren, aan de gedachten er aan. Even schudde ze haar hoofd om weer helder te worden. "Of ze lopen weg voor ik maar bij ze kan komen." Zei ze er voor de grap bij. Ze keek even in zijn ogen. Maar richte haar blik snel weer ergens anders op. Het was gewoon vreemd... Een vreemd gevoel, dat ze nu had.

"Ja dat is wel misschien een voordeel. Ik zie er misschien schattig uit, maar ik kan dodelijk zijn." Hij knikte dat hij haar begreep, deze jonge had vaak genoeg te maken met zulke gevallen die er ongevaarlijk uitzien. "Of ze lopen weg voor ik maar bij ze kan komen." Zei ze er voor de grap bij. Ze keek even in zijn ogen. Maar richte haar blik snel weer ergens anders op. Hij was best teleurgesteld dat ze meteen weg keek maar hij kon er niks aan doen en toen floepte het vraag uit zijn mond 'maar als je hier alleen woont dan heb je zeker ook nooit eerste liefde gehad?' hij had meteen spijt van de vraag en keek naar zijn paard rustig lag.

'maar als je hier alleen woont dan heb je zeker ook nooit eerste liefde gehad?' Op die vraag hed ze niet gerekent. Het was nogal onverwacht. Ze keek hem weer aan. Wat moest ze nu zeggen. Maar een eerlijk antwoord geven. "Wel euh nee..." Lorana had er ook nooit echt over na gedacht. Wat had zij aan een eerste liefde. Eerst had ze moeten vechten voor haar leven. Dan was ze leerling geworden en na dat ze beschermer was. Had ze niet echt met iemand gepraat. Ze had er nooit aandacht aan geschonken. "Ik heb nooit echt veel aandacht aan iemand geschonken, laat staan verliefd worden." Ze zuchte, niemand had ooit aandacht aan haar geschonken, dus zij niet aan hen. Misschien kon je het zo beter omschrijven. "En ik heb er denk ik nooit echt behoefte aan gehad." Haar blik werd weer zachter. "Heb jij wel al een eerste liefde gehad?" Het was vreemd om met een jongen over liede te praaten. Maar als hij het mocht weten over haar. Kon zij het net zo goed weten van hem. "je hoeft het niet te zeggen hoor als je niet wilt." Zei ze er nog snel bij. Ze wou hem niet opdringen.

"Ik heb nooit echt veel aandacht aan iemand geschonken, laat staan verliefd worden." Ze zuchte, niemand had ooit aandacht aan haar geschonken, dus zij niet aan hen. Misschien kon je het zo beter omschrijven. "En ik heb er denk ik nooit echt behoefte aan gehad." Haar blik werd weer zachter. "Heb jij wel al een eerste liefde gehad?" Hij haalde zijn schouders op 'ja maar ik ben opgegroeid in een stad dus is het normaal dat ik op iemand verliefd ben geworden.' Hij had zijn volle aandacht op het meisje en speelde wat met haar haar. Het was eigenlijk voor hem normaal geworden om over liefde te praten door zijn zusje die steeds iemand zocht om alles te vertellen en jammer genoeg was hij de eerste geweest die steeds alles van haar te horen kreeg over welke jonge het leukst is en of hij vreemdgaat. Normaal luisterde hij maar half en knikte wanneer het moest.

ik ben opgegroeid in een stad dus is het normaal dat ik op iemand verliefd ben geworden.' Ze knikte. Natuurlijk was dat normaal. Renaldo was met haar haar aan het spelen maar ze vond het helemaal niet erg. Hij had gewoon iets vertrouwd. Ze volgde zijn hand met haar ogen. Ze wist niet zo goed waar ze het over moest hebben. Zachtjes beed ze op haar lip. Waar moest je het over hebben, als je bijna nooit iets mee maakt. "Hoe was het om op te groeien in het stad." Nu keek ze niet langer naar de hand maar ze keek recht in zijn ogen. Zelf wist ze hoe het was om op te groeien in het bos. Maar ze had zich vaak afgevraagt hoe het zou zijn om in het stad op te groeien. En Renaldo was de perfecte man om dat aan te vragen. "Ik bedoel, jij had vast elke dag een warm maaltje Of niet." Ze moest laggen met de dingen dat ze zelf zei. Wat was ze eigenlijk aan het zeggen. Onzin of niet... Zou hij haar nu dom vinden. Wat strok ze haar daar nu weer van aan. Verwaring, kwam het door deze plek, door hem. Of gewoon alles samen. Ze zuchte en ging op haar zij liggen.

"Hoe was het om op te groeien in het stad." hij keek naar haar ogen die zijn hand volgde en daarna hem recht aan keken 'hmm gewoontjes. Ik kreeg elke dag lekker eten en vocht met jongens van me eigen leeftijd..Dus niks bijzonders, Maar i kvraag me eerder af hoe het leven in een bos eigenlijk is.' Hij zag hoe het meisej op haar zei ging liggen en hij bleef in haar ogen kijken, ze waren zo mooi,zo prachtig. Nog steeds keek hij afwachtend naar het meisje en speelde met izjn vingers in het gras. daarna plukte hij een paarse bloem en ging voor Lorana zitten en deed het in haar haar waar door hij plagerige glimlach kreeg op zijn gezicht.

'hmm gewoontjes. Ik kreeg elke dag lekker eten en vocht met jongens van me eigen leeftijd..Dus niks bijzonders, Maar i kvraag me eerder af hoe het leven in een bos eigenlijk is.' Hij speelde met het gras en nam daarna een bloem. Die hij in haar haar deed. Hij lachte maar plagerig. Maar ze kon er niet echt iets tegen hebben. "Hard... Eenzaam. Ik moest elke dag vechten voor mijn eten. Somige weken kreeg in dagen niets te pakken. Laat staan dat het lekker was. Ik moest zorgen dat ik een warme plek had om te slapen. Meestal kwam ik gewoon hier heen. Verder niet echt iets anders gedaan." Ze lachte zacht naar hem. Haar hard begon zelfs wat harder te kloppen. Maar haar adem haling bleef voorlopig gelukig rustig. "Dus een beetje zoals je in de verhalen hoort." Ze keek even naar Fortis, gaan rijden zouden ze nu wel niet meer doen. Maar het dier lag daar zo rustig dat ze er gewoon gelukkig van werd. Het was gezelig en ze had zich al een hele tijd niet meer zo goed gevoelt als nu.

"Hard... Eenzaam. Ik moest elke dag vechten voor mijn eten. Somige weken kreeg in dagen niets te pakken. Laat staan dat het lekker was. Ik moest zorgen dat ik een warme plek had om te slapen. Meestal kwam ik gewoon hier heen. Verder niet echt iets anders gedaan." Hij keek haar mee levend aan als of hij precies wist hoe het voelde. "Dus een beetje zoals je in de verhalen hoort." Ze keek even naar Fortis, En hij keek langs haar heen. Hij kende het gevoel dat hij steeds had was gewoon liefde en hij kende het gevoel heel goed. 'weetje Lorana...Jij bent anders dan al die andere meiden en daar ben ik blij mee.' Hji lachte kort en ging weer op zijn rug liggen en keek naar de bladeren.

'weetje Lorana...Jij bent anders dan al die andere meiden en daar ben ik blij mee.' Hji lachte kort en ging weer op zijn rug liggen en keek naar de bladeren. Dat wist ze wel, dat dacht ze toch. Misschien was het maar goed ook. Als iedereen op elkaar begon te lijken zou het maar saai worden. "En jij bent anders dan de jongen...s Dat ik al heb ontmoet." Ze kende niet echt veel jongens. Maar ze kende wel de king. Maar dat was niet echt een jongen meer. Oke Renoldo was de eenigste jongen die ze kende. Maar ze kende ook niet veel meisjes. Brenna en jasmyn, oh ja ze kende wel nog jacop. Maar daar was er nog niet echt veel over te vertellen. Hij was jonder en ze had wel het gevoel dat hij haar leuk vond. Maar beantwoorden zou ze niet doen. Jacop was een lieve en aardige jongen, ze kon hem wel begrijpen. Niet dat ze veel hadden gezecht. Wat moest ze nu doen zwijgen, iets zeggen? Niets doen. Voor de zo veelste keer vluchte er een zucht uit haar mond. Ze ging maar op haar buik liggen. Haar hoofd laten rusten op haar handen. Kijkend hoe het gras zachtjes boog door de wind.

"En jij bent anders dan de jongen...s Dat ik al heb ontmoet." Hij lachte even en betwijfelde dat ze veel jongens kende. maar hij ging er verder niet in. Hij sloot zijn ogen en kreeg meteen een beeld van Lorana in zijn hoofd. Hij schudde zijn hoofd en probeerde het gezicht uit zijn geheugen te krigje maar dat lukte nauwelijks, hij opende zijn open zijn ogen en draaide zich op zijn buik en keek toe hoe de gras sprietjes met de wind mee bewogen. Hij verveelde zich en wou Lorana meer benaderen maar wist niet precies heel goed. De wind streek langs zijn haren en bracht het alweer in de war waardoor er een geïrriteerd zucht uit zijn mond kwam.

Renaldo zei er niets meer op. Onder tussen had ze haar ogen al gesloten. Ze hoorde hou hij ook op zijn buik ging liggen. Was dit eigenlijk wel een goed idee geweest om hier naartoe te gaan. het bleef maar stil en ze had ook niet echt meer een onder werp om over te praaten. Een zucht ontwluchte haar mond en ze stond op. "Ik moet gaan jagen." Zei ze een beetje twijfelend. Maar dat was wat ze in de eerste plaats wilde gaan doen. Ze moest haar maaltje wel nog hebben. Ze stapte naar de opening, en draaide zich nog eens naar hem toe. "Je mag mee als je wil hoor." Zei ze met vaste stem en een lichte harde hand. "Of heb je iets beters te doen!?" Zei ze er bij toen ze de opening uit liep. Mat zachte traage passen liep ze voor uit. Haar boog al in de handen. Maar ze keek wel van uit haar oog hoeken of renaldo achter kwam. Ze had niet echt gewacht op zijn antwoord. Want het leek alsof hij zich maar verveelde. Oke misschien was het dan geen gpoed idee geweest om hier naar toe te gaan.

"Ik moet gaan jagen." Zei ze een beetje twijfelend. Maar dat was wat ze in de eerste plaats wilde gaan doen. Ze moest haar maaltje wel nog hebben. Ze stapte naar de opening, en draaide zich nog eens naar hem toe. "Je mag mee als je wil hoor." Zei ze met vaste stem en een lichte harde hand. "Of heb je iets beters te doen!?" Hij stond op en meteen stond Fortis ook op. Hij maakte een teken met zijn handen zo dat het hengst hier bleef en hem niet volgde. HIj volgde het meisje zonder enige geluid te maken dat haar zou storen en op een veilige afstand.

Ze sloop door de bossjes wetent dat rinaldo haar volgde. De sneeuw kraakte zachtjes onder haar voeten; Met haar ogen zocht ze het landschap af. Zoekend achter iets om op te mikken. Het mocht alles zijn zelf een eekhoren. Als ze maar iets om te eten had. door haar neus zach je kleine rook wolkjes op stijgen. Opeens zag ze in de verte een klein bruin vachtje. EEN JONG KONIJN! wat kon ze deze dagen meer vragen dan wat konijnen vlees. Ze bad tot haar goden voor een goede pijl. Stil en langzaam spande ze haar boog en mikte. Het arme beestje had gelukkig niets door. Op rinaldo lette ze niet eens meer. "één schot is al genoeg." Fluisterde ze. Het was het einige wat ze nog kon herinderen dat haar vader ooit had gezecht. Maar dat was niet bedoeld toen voor een beest. Maar voor haar! Ze loste en de pijl zoefde door de lucht. Het konijntje had het net te laat door gehad en nu lag het al dood op de grond. het perfecte schot goed gemikt recht in het oog. Oke dat was misschien wel een beetje vies als je het anders bekeek. Maar zo bespaarde je de beestjes het minste pijn. Zachtjes liep ze door de struiken naar het beestje toe. "Naro kanse argata." Fluisterde ze weer; Ze wist niet waar ze die taal had geleerd. Ze wist niet een hoe het heete. Maar zie wist wat ze zei en dat was het belangrijkste toch?

[sorry laat antwoord maar het is geen flutje!]

HIj zag hoe het meisje Zachtjes door de sneeuw liep en op zoek was naar prooi voor haar. Zelf stopte hij bij een boom om haar niet meer te storen en keek naar het meisje hoe ze het deed. I nde verte zag hij een jonge konijn die zeker haar avond eten zou worden. Rustig keek hij toe hoe ze haar boog spande en op het konijn mikte, toen ze het los liet schoot de pijl recht naar voren richtign het konijn en kwam het precies in zijn oog te recht. Het zag er misschien goor uit maar daar kon je niks aan doen. Zo was je leven, of je jaagt of je word gejaagd. Natuurlijk had het beestje bijna geen kans gehad o mecht te leven maar heo zijn mentor hem altijd leerde. Je meot je prooi bekijken als of het een steen is zonder familie. Rustig liep hij OP lorana af en hoorde haar net fluisteren "Naro kanse argata." Hij was nieuwsgierig heozo ze dat deed maar liet het onderwerp waren en bekeek haar prooi 'Mooi schot.' Zei hij zacht zo dat ze alleen kon horen.

'Mooi schot.' Zei hij zacht zo dat ze alleen kon horen. Ze haalde de pijl uit het lijfje en stak het terug in de koker; Het konijn zelf hing ze vast aan haar riem. "dank je nu heb ik tenminste mijn maaltje voor vandaag." Lorana at al niet veel. In de zomer meestal fruit. Dan liet ze de dieren meestal met rust. Maar in de winter was er geen fruit of groenten op een paar na. Maar dan was het probleem dat je die niet rouw kon eten. En hout in de winter was al mild om te gebruiken. Die gebruikte ze dan meestal aleen om haar op te warmen als het echt nodig was. "Heb jij nog iets te doen?" Normaal zou ze nog meer gejaagt hebben. Maar ze vond het te jammer voor rinaldo dat hij maar achter haar aan zat te lopen en moest kijken hoe zij joeg op de maar wat te krijgen prooi. Zelfs vogels schoot ze soms. als ze maak kon over leven. Ze lachte zacht, naar hem. Ze wist niet echt wat ze moest zeggen. Ze kon moeilijk een onderwerp verzinnen.