my story!

Door het bekende donkere woud. Dat de andere soorten niet durfden te betreden. Liep Legolas rond. Zijn ogen stonden normaal. shapeshifters, zo noemde zijn soort. Zijn vader had verhalen verteld. Over dat zij ontstaan waren door de elven. Dat maakte hem boos. maar ook weer blij. Want anders had hij nooit bestaan. jaren lang zouden de elven nog verhalen hebben verteld. maar langzaam aan, zijn ze hun vergeten. De verbannene en hun volgelingen. Zaten hier in dit verot woud, zelf weg te rotten. Verbannen waren zijn voor ouders naar deze plek. Ze moesten vechten om te overleven. Niet dat dat zo moeilijk voor hun was. Maar zo slecht zijn de shapeshifters toch ook weer niet. Legolas kon ook heel ardig zijn op momenten. Alleen zijn (monster) in hem niet. Maar hij noemde het geen (monster). Neen het was een deel van hem. Langzaam aan had hij er mee leren leven en leren te begersen. Hij was wie hij was met twee kanten die elkaar in even wicht hielden. Hij verlangde hij naar de zon. Soms kon je het even zien. Maar dat was snel weer voorbij. Hij hoorde iets achter hem en draaide meteen om. Hij keek in het gezicht van.



[Voor iemand van mijn soort. xD]

Delaney liep rond door het zelfde bos wat ze altijd al had gezien. Delaney gromde in zichzelf. Ze had ruimte nodig ze moest rennen. Ze veranderde binnen een seconde van gedaante en lande op haar vier sneeuwwitte poten. De witte wolvin keek rond en gromde woest bij het zien van een vogeltje dat op de grond eten zat te pikken. De wolvin zakte door haar poten en sloop dichterbij. Het vogeltje had absoluut geen enkel idee dat zijn dood maar een paar stappen van hem vandaan was. Delaney zakte nog even dieper door haar achterpoten klaar voor de sprong en op dat moment hupte het vogeltje om. De oogjes van het dier werden groot van schrik maar voor hij kon wegvliegen sprong de spierwitte wolf bovenop het onschuldige vogeltje. Delaney had het doodsbange dier in een dodelijke greep onder haar poot en met enkel poot samentrekken maakte ze het diertje van kant. Ze liet zich neervallen en begon te knagen aan het kleine vogeltje. Veelste snel alweer was het diertje op. Delaney stond op en likte haar lippen af. Ze gaapte even en keek rond. Opeens besefte ze wat ze had gedaan. binnen een honderdste van een seconde sprong ze geschokt achteruit. Tijdens die sprong veranderde ze terug en knalde hard tegen een boom aan. Delaney snakte even naar lucht en bleef daarna hijgend zo zitten met haar haar wat voor haar gezicht viel. Hijgend stond ze op en liep wankel verder in de richting van iets. Ze wist niet wat. Tot ze ademhaling hoorde. Ze trok in een flits haar hoofd op. Haar ogen stonden angstig terwijl ze keek naar de licht blonde jongen.

Hij keek naar een meisje. Ongeveer zijn leeftijd. Met wit haar, en ze zach er angstig uit. Maar eigenlijk zou ze dat niet moeten zijn. Hij wist dat ze ook een shapeshifter was. Want niets anders betrede deze donkere bossen. "Hey." Zei hij terwijl hij haar nog eens bekeek. "Je hoeft toch niet bang te zijn." Voegde hij er aan toe. Hij lachte zacht. Hij keek niet in haar ogen. Dat was iets wat hij nooit deed. Want dat was het eenigste wat hij nog niet onder kontrole had. Zijn ogen. Zijn moeder was daar bijna aan gestorven. Maar ze was niet vermoord door hem. Datt wist hij zeker. "Ik ben Legolas." Nu hij toch bezig was kon hij zijn naam wel zeggen. "Gaat het wel?" Domme vraag eigenlijk aan een shapeshifter. Waarom zou het niet met een shapeshifter gaan. Omdat ze genoeg hadden van dit rot woud. Omdat ze een eigenplek wilden hebben. omdat sommige vraak wilden nemen. Maar als ze dan iets anders zouden hebben. Dan zouden ze dit bos gaan missen. Na al die jaren was het toch een soort thuis geworden. Ook al mocht er wel een keer een ander zicht bij.

"Hey. Je hoeft toch niet bang te zijn. Ik ben Legolas. Gaat het wel?" Sprak de jongen. Delaney keek met lege ogen. Deze jongen begreep haar niet. Waarom zou hij dat ooit doen. "Ik ben niet bang voor jou, ik ben bang voor het gene dat er in mij zit. Het monster dat in mij schuilt. Het monster dat dood zonder dat ik het wil. " Delaney's stem stokte in haar keel. Ze schudde even met haar hoofd en kreeg zichzelf weer onder controle. "Mijn naam is Delaney. Al weet haast niemand dat. En veder hoeft ook niemand dat te weten." Sprak Delaney met een verbeten gezicht. "En nee het gaat niet, mijn leven is een mislukking. Ik kan het geen minuut meer uithoeden in dit vreselijke bos. Zijn wij soms minder dan Elfen of Tovenaars?" Haar gezicht stond emotieloos terwijl ze zich door haar benen liet zakken en op de grond neer viel. Ze streek even over het dorre gras. Ze waren hierheen verbannen, maar Elfen waren geen haar beter als hun. Het irriteerde Delaney zo veel. Met een verdrietig gezicht bleef ze naar het gras staren terwijl ze wachtte op het antwoord.

"Je hoeft niet te vrezen voor het.. Monster in je. Het is een deel van je en je moet er leren mee leven. Het is een mooie naam dat je hebt. Neen zij zijn niets beter dan wij. Dat wetten wij, maar zij niet. Ze zijn zelfs vergeten dat we bestaan. Trouwens wij zijn 1000 keer beter dan 2000 ridders. Daar zou je blij mee moeten zijn. Die gedachte vrolijkt mij toch soms op. Maar eens een ander zicht en een andere plaats zou wel welkom zijn." Hij had alles gezegt in een poging haar blij te maken. Maar niets in de wereld kon de dieptrieste Delaney troosten. "Nee, dat zijn we niet..." Sprak Delaney zacht terwijl ze omhoog kwam. Haar hoofd bleef omlaag hangen terwijl ze verder sprak. "Wij zijn niet beter, wij zijn slechter." Haar gezicht bleef strak naar beneden. "Wij zijn monsters, gemaakt als aas voor Vampiers, Proefpersonen voor de Tovenaars, gebruikt als slaafjes door de Ridders, verbannen toen we niet meer nodig waren door de Elfen. En alsnog durf jij te zeggen dat wij beter zijn." Haar hand begon te trillen terwijl het monster in haar de overhand kreeg. Ze voelde hoe haar ziel naar achter werd getrokken en die van het beest in haar naar voren schoot. Nog een laatste keer probeerde ze zichzelf er tegen te verzetten maar gromde toch woest en viel voor de tweede maal die dag neer op haar spierwitte poten. " Wij zijn monsters, het word tijd dat we ons daar ook naar gedragen!" Gromde de witte wolf woest terwijl ze een aanvalshouding innam tegenover de jongen die net nog haar had geprobeerd te helpen. Ze kromde haar bovenlip op en keek woest naar de jongen die nu haar prooi zou worden.

"Nee, dat zijn we niet..." Sprak ze. "Wij zijn monsters, gemaakt als aas voor Vampiers, Proefpersonen voor de Tovenaars, gebruikt als slaafjes door de Ridders, verbannen toen we niet meer nodig waren door de Elfen. En alsnog durf jij te zeggen dat wij beter zijn." Zij dacht duidelijk anders dan hij. Daar had ze wel het recht op. Vroeger dacht hij ook zo. Ze transvor meerde, in een witte wolf. Hij toonde geen angst. Een woeste grom kwam in haar op. " Wij zijn monsters, het word tijd dat we ons daar ook naar gedragen!" Hij werd duidelijk haar prooi. Maar dat zou niet zo makkelijk zijn. Hij hoorde zijn wezen in hem schreeuwen. Langzaam stond hij er niet meer maar wel een cobra. Van ongeveer 5.25m Nu wiegde hij lanzaam geen en weer. één beed en het gif zou haar lighaam langzaam doen weg zakken in de dood. Maar toch ergens in het beest zat hij. Nu richte hij zijn rode ogen in de groen bruine ogen van Delaney. Misschien lukte het om haar een klein beetje te hiepnozeren. Zodat ze rustig werd. Maar ergens vocht het wezen tegen hem. Hij wou vechten en hij wou niet vechten. Het was moeilijk om het te bedwingen. Al zijn zintuigen stonden scherp. één beweging en hij zou in een fractie van een seconde bijten. Hoopelijk zou het niet zo ver komen.



[Ik weet dat een gewone cobra max 3.10m word.]

[Maar er is laast een nieuwe soort ontdekt. Of dat denken ze toch.]

[Die kan tot 6m worden. Dus ik gebruik de nieuwe soort. Dat er supper uit ziet.xD hou van slangen.]

Voor de spierwitte wolf haar ogen veranderde de jongen genaamd Legolas in een Cobra veranderde. Er kwam een lichte grijns over het gezicht van de wolf terwijl ze toe keek hoe de ongelofelijk grote slang heen en weer bewoog. De wolf kwam omhoog uit haar aanvalshouding en keek vol sarcasme naar de slang. "Zo dus er zit eigenlijk nog wel wat meer in je dan ik had gedacht, bij het zien van jou had ik gedacht dat je secundaire vorm een kitten zou zijn geweest. " Gromde de wolf licht geïnteresseerd terwijl ze even heen en weer liep maar toch op de plek waar ze net stond bleef staan. Nonchalant rekte ze zich even uit en keek toen weer de Slang aan. Hij probeerde haar zover te krijgen in zijn ogen te kijken. Ze wist niet precies waarvoor, maar dacht het niet dat zij hem aan zou kijken. Met een snelle lik over haar borst ging ze zitten. De jongen zijn secundaire vorm was zeker groot. Maar was hij ook sterk en snel genoeg voor haar? De witte wolf trok bedenkelijk haar lip op bij een van haar hoektanden en stond toch weer op. Ze zocht naar een zwakke plek bij de jongen. Maar dit was de eerste keer dat ze tegenover een Cobra stond, hoe moest ze ooit weten waar ze hem moest bijten? Uiteindelijk ging ze toch weer zitten en begon ze zich te wassen. Tussen het wassen door hief ze even haar kop. "Wat wil je me nu ineens niet meer vermoorden?" Sprak ze vals lachend waarna ze verder ging met zichzelf wassen wachtend op zijn antwoord.

"misss...sshien wel. Je hept gelijk ze noemen onssss... monsss..tersss. Waarom zszsouden we onsss er niet naar gedrachen." Probeerde deze jongen haar gelijk te geven om onder zijn lot uit te komen? Daar was de witte wolvin niet van gediend. "Probeer nou maar niet om aan je lot te ontkomen slangetje, je hebt mij uitgedaagd. En nu zal dat je einde betekenen. Dit is nou gewoon het mooie aan alles. Mocht je mij pijn doen, voelt die zielige Delaney het alleen maar. Het is gewoon een win win situatie voor mij. " De wolvin zakte door haar poten in aanvalshouding en keek smalend naar de grote slang. Hij was duidelijk veel groter als zij was. Maar ze wist zeker dat ze nu twijfels bij hem naar boven had gebracht. 'Hij had zichzelf compleet onder controle. Die domme idioot van een Delaney heeft mij compleet niet onder controle.' Dacht de wolf met een valse lach op haar gezicht. Delaney had zich overgegeven aan de wolvin en nu kon dat meisje alleen maar door de bruingroene ogen meekijken hoe de wolvin zou afrekenen met Legolas. "Waar wacht je nog op? Of wil je dat lieve kleine onschuldige meisje niet van kant maken. " De wolvin gromde, dit was het mooiste wat er bestond. Terwijl in haar hoofd de zielige stem van Delaney die haar smeekte dit niet te doen. De wolvin lachte dit was altijd zo. Het kind kon alleen maar toekijken.

"Probeer nou maar niet om aan je lot te ontkomen slangetje, je hebt mij uitgedaagd. En nu zal dat je einde betekenen. Dit is nou gewoon het mooie aan alles. Mocht je mij pijn doen, voelt die zielige Delaney het alleen maar. Het is gewoon een win win situatie voor mij. " De wolvin zakte door haar poten in aanvalshouding en keek smalend naar de grote slang. Hij was duidelijk veel groter als zij was. 'Dood aan die wolf.' Hoorde hij het wezen zeggen. 'We kunnen Delaney toch niet doden." Dit klonk misschien raar. Maar hij prate eigenlijk tegen zich zelf. 'Ach een leker happje zou er wel in gaan. Laat mij de over hand nemen.' Neen dat zou Legolas niet doen. 'Ik praat nu eigenlijk tegen mij zelf.' 'Neen je praat tegen mij.' 'Waarom luister ik toch naar jou.' 'Waarom luister ik naar jou.' Hij keek naar de wolvin. 'Kom op ik ben veel sterker dan jou als ik de overhand nu krijg heef het op. Het is beter om mij te laten gaan.' Hij wist niet zeker of hij er naar moest luisteren de stemen en hun hoofd waren gelijk. Maar langzaam aa,n verzwakte legolas en kreeg de slang in hem toch de kontrolen. "Waarom zou ik medelijden moeten hebben met die meid." Siste hij vals. Legolas wist niet of hij de slang moest laten doen. maar als het nodig was zou hij proberen weer terug de macht over zijn lichaam en geest te krijgen. Jammer genoeg wist de slang dat ook.

"Waarom zou ik medelijden moeten hebben met die meid." Siste hij op een andere toon als daarvoor. De wolvin kreeg een valse grijns op haar gezicht. Voor de slang rekening hielt met haar strategie schoot ze naar voren en sprong op naar zijn kop. Ze sloeg haar mond open en zette haar tanden vol in de schedel van het beest. Ze trok de kop mee naar beneden en sloeg die onder haar poten. "De vraag is of IK medelijden zal hebben met jou" Siste ze vals en drukte haar poot nog harder tegen de kop. Daarna liet ze hem los en sprong een paar passen achteruit. Ze kroop weer in aanvalshouding en gromde woest naar hem. Zijn set was het nu, nu zou fataal kunnen worden voor haar, maar ook voor hem.

*I don't kill you
so don't kill me D:

Plots sprong ze op zijn kop. Het deed onstelbaare pijn. Maar het werd nog eger toen de wolf de tanden er in zette. Gelukkig ging de wolf weer achteruit. 'vervloekt' Zei de slang in zich zelf en bleef liggen. Niet omdat hij dood was. Niet omdat hij bang was. Hij schoot (zo verre dat kon) vooruit en draaide om de wolf haar buik. hier was hij redelijk vijlig en als hij het wou kon hij het (arme) beest laten stikken. langzaam spande hij aan. 'Delaney jij zit daar ook ergens neem de controle terug." Legolas weer naar voor geschoven. Dus kon hij nu proberen Delaney terug normaaal te krijgen. Terwijl de kop van de slang bloede. "Als ik het kan kan jij het ook." 'En jij kunt het hahaha.' hoorde hij na die zin de slang zeggen en lachen. Maar dit was niet voor te lachen. Ze waren allebei boos. Ze hadden allebei nog een andere kant. Dus waarom zouden ze elkaar vermoorden. Maar toch bleef nu legolas goed vast houden aan de greep van de slang. Hij wist niet wat er zou gebeuren. Maar hopelijk zou het niet de dood zijn voor één van de twee. Terwijl het vuur begon te branden in het wezen.



[Zo kort. en oke voor deze keer dood ik je niet. xD

Maar dood mij ook niet he. Want anders..... Ik niet zeg.]