I hate what they are saying about me!

Felix ijsbeerde door de troonzaal. De troon van Hunter was leeg. Ze zuchtte kort. Er werd de laatste tijd veel achter haar rug gepraat. Felix wist dat het over haar ging. Weer zuchtte ze kort. Dat de troon van Hunter leeg was, maakte haar ongerust. Ze hadden afgesproken er om drie uur te zijn, maar het was nu al een half uur later en hij was er nog niet. Het zonlicht scheen door de ramen en felix bleef kijken hoe de stofdeeltjes zichtbaar werden in het licht en rustig rondzweefde, alsof ze geen tijdsbesef hadden. Felix stopte met ijsberen, alle wachters waren weg en er heerste een aangename stilte. Ze stond met haar rug naar de deur toe en staarde naar de tronen van de king en queen. Ze voelde een warme hand op haar schuder ze draaide zich om en toverde een glimlach tevoorschijn. Eindelijk was Hunter er.

Met een snelle tred rende Hunter door het gras richting het kasteel. Hij had dik een half uur geleden afgesproken met Felix. En opnieuw was hij weer veel te laat, dat was zo beschaamtelijk. Maar hij kon er nooit wat aan doen, als hij nu eenmaal eropuitging richting de Zilveren rivier. Daar verloor hij gewoon zijn besef van tijd, hij zou zich wel weer verontschuldigen hiervoor. Snel rende hij het kasteel binnen en vertraagde toen zijn passen. Hij kon niet zwaar hijgend binnen komen vallen, dat was nog erger. Even stond hij stil om even op adem te komen, meteen daarna liep hij door naar de troonzaal. Hij was daar bijna nooit, alleen met uitzonderlijke dingen. Hij hied er niet van om op een troon te zitten, het gaf hem het gevoel alsof hij beter was als iedereen. Maar dat was hij dus niet, hij was net zoals iedereen. Bij de deuren knikte hij naar de wachters en glipten geruisloos de troonzaal in. Zwijgend ging hij achter Felix staan diemet haar rug nara hem toe stond en glimlachte even in zichzelf. Zachtjes legde hij zijn hand op haar schouder en onmiddelijk draaide ze zich om. Hij zag haar glimlachen en onmiddelijk glimlachte hij warm terug. ''Het spijt me echt heel erg dat ik zo ongelofelijk laat ben,'' sprak hij fluisterend en legde toen voorzichti zijn armen om haar heen. ''Ik was weer eens naar de Zilveren Rivier,'' verklaarde hij vriendelijk en keek haar aan.

''Het spijt me echt heel erg dat ik zo ongelofelijk laat ben.'' Sprak hij fluisterend en hij legde zijn armen om haar heen.''Ik was weer eens naar de zilveren Rvier,''Verklaarde hij en hij keek haar vriendelijk aan. Felix pakte zijn armen vast en wiegde heen en weer, ze had een warm gevoel. Ze maakte zich los en keek hem stralend aan.''Het maakt niet uit, Hunter. De tijd is niets, ik ben blij dat ik je weer veillig zie.'' Zei ze liefjes en zacht. ze liep even naar de troon van Hunter. Haar metale schoenen klonken hard op de marmere vloer. Ze bleef voor de troon staan en staarde er enkele minuten naar. Toen draaide ze zich om en glimlachtte naar Hunter. Ze voelde zich veillig bij hem.



(flutste eva)

Hij voelde hoe Felix zijn rmen vastpakte en zachtjes heen en weer wiegde. Langzaam voelde hij zich warmer worden en bovendien kon hij zijn glimlach niet van zijn gezicht afhalen. Wat anderen ook zouden zeggen, hij was gelukkig. Hij voelde dat ze zich losmaakte en hij liet zijn armen zakken en keek haar aan. ''Het maakt niet uit, Hunter. De tijd is niets, ik ben blij dat ik je weer veillig zie.'' Zei ze liefjes en hij grijnsde even. Hioj bleef staan zodra ze naar zijn troon liep en ernaar bleef staan kijken. Daarna draaide ze zich om en glimlachte naar hem. Hij glimlachte vriendelijk terug en liep langzaam naar voren. ''Saai is het hier nietwaar?'' Vroeg hij vriendelijk.

-kijk niet naar mij-