Mason zuchtte, en deed zijn donkere ogen, de wereld leek hem toe te grijnzen, maar met zo'n afschuwleijke grijns, dat je weet dat het elk moment fout kan gaan. Maar wat verbaasde het hem nog? Zijn leven was een grote puinhoop, het enige goede ooit was zijn zus. Grace was het enige ter wereld waarom hij nog opstond, en waarom nog een poging deed tot een sociaal leven, het mislukte, maar hij wou haar niet teleurstellen. Hij slikte even, en begon naar buiten te lopen, iedereen negeerde hem, maar ze gingen wel uit de weg voor hem. Zodra iemand hem in de weg stond, fixeerden zijn zwarte, ogen die het binneste van de Tartarus weerspiegelden op het slachtoffer, en als het er dan nog stond, voelde hij plots helse pijnen, alsof hij aan het verbranden was. Mason was niet bang om dat te doen, hij vond het niet erg, waarom had hij anders zijn krachten gekregen? De vogel leken er een leuke dag van te maken, dus verbrande hij er een. Mason hield wel van verbranden, het was niet erg, later zou hij ze toch weer kunnen compenseren. Hij wist niet wat voor dag het was, of dat hij veel te vroeg opstond, en te laat ging slapen. Zijn ouders waren, nou, dat hoofdstuk van zijn leven was wel afgesloten! Zachte voetstappen haalden zijn oren, maar hij keek niet op. 'Je moet komen Mason' Hoorde hij iemand zeggen, en eindelijk keek hij op. Hij had geen idee wie dit was, en het boeide hem niet weer na 'Mason'. Hij stond op, en liep haar achterna, deze keer liep hij in de schaduwen. Daar was hij wle goed in, zich in de schauwen hullen, mist laten verschijnen, angst aanjagen, als een onzichtabre vijand, van wie je af en toe een glimp zag, maar niet wist wie het was. Tot zijn verbazing, en niet veel verbaasde hem, leidde ze hem naar de Grote gemeenschappelijke grot. Seth stond op de richel, "Tovenaars en Tovenaressen verzamelen," riep Seth kalm maar luid en hij wachtte geduldig tot iedereen bij elkaar was gekomen. "We hebben drie nieuwe tovenaars leerlingen in ons midden. Mason, Grace en eentje die een speciaal geval is. Isa zal welkom worden geheten in ons midden, vanwege omstandigheden is ze vanaf nu een van ons. Ik zeg enkel dat ik geen haatdragende dingen naar haar of zachte dingen naar haar. Ze zal zich als een van ons gedragen en zo behandeld worden. We moeten daarintegen wel iemand zoeken die bereid is haar vanaf het allereerste begin punt magie aan te leren. Daar zullen we nog naar zoeken, Mason jij zal als Mentor Ginny krijgen. Moge je veel leren en als een even krachtige tovenaar opgroeien als Ginny. Grace jij zal mij als mentor krijgen, ik ga je persoonlijk begelijden en je dezelfde soort training geven als ik had gekregen." zei Seth. "Dat was het, jullie mogen verder gaan met jullie bezigheden alleen ik waarschuw als laatste nog even dat jullie voorzichtiger moeten doen. Er zijn meldingen van vampieren op ons gebied geweest. Verdedig het en sterf of overwin of ontwijk het als een zinloze strijd is." zei Seth en hij draaide zich om waarna het afgelopen was. Mason staarde hem aan, hij kreeg een mentor? Hij haalde achterloos zijn schouders op, en keek om zich heen naar, wie dan ook zijn mentor was geworden. Grace had Seth als mentor, nice. Hij forceerde zijn gezicht tot een glimlach, en liep op haar toe, 'Congratz Grace, de King als Mentor he?' Zei hij, dit keer wel gemeend. Hij wist niet eens de naam meer van zijn mentor, zodra hij die van zijn zusje had gehoord viel de rest weg in zijn hoofd, simpelweg niet belangrijk genoeg. Seth was al omgedraaid, zei nog iets tegen Grace, en draaide zich toen om. 'Ik hoop dat ik eens mijn krachten op een vamp mag uitproberen, smerige beesten' Mompelde hij zachtjes.
Onderwerp: ceremonie 22 augustus 
