The pain of the past, it's just killing me

Met langzame en menselijke passen liep een meisje over het gras. Haar lange donkere haar wiegde mee op de wind. Opnieuw had het het weer loshangen, ze vond het zelf mooier staan, maar als ze werkte als Healer moest ze het opknopen. Dit was wel zo lekker werken, beter dan dat je de hele tijd je haar opzij moest schuiven. Zachtjes zuchtte het meisje en liep langs vele graven. Ze was hier met een rede, hier lag haar familie begraven. Of althans dat wat de vampiers van hen hadden overgelaten. Geruisloos manouvreerde ze zich nog altijd langs de stenen en bleef achteraan het veld stilstaan en keek neer. Voor haar voeten lagen vier graven, de graven van haar familie. Haar ouders in het midden, geflankeerd door haar broers. Zachtjes zuchtte ze en zakte door haar knieën. Ze legde haar hand op een van de grafstenen en zuchtte lang. Ze sloot haar ogen en dacht aan haar ouders. Ze was zo diep in gedachten dat ze niet eens doorhad dat er nog iemand was... -open voor iedereen-

Voor het eerst sinds tijden keerde Hanyo terug naar de plek waar hij geboren en getogen was. Voor dat monster hem had gemaakt tot wie hij nu was. Even speelde in zijn gedachtes om naar zijn ouders te gaan, maar dat idee schudde hij meteen van zixh af. Hij was niet meer hun kleine jongen. Hanyo zou ze vast pijn doen. Inplaats van naar zijn ouderlijk huis trekken liep hij dus maar naar de begraafplaats. Misschien vond hij daar wat rust net als vroeger. Het was geen rust wat hij vond toen hij er eindelijk was. Maar de kleine toch herkenbare gestalte van Alice. Ze leek verdrietg en Hayno stapte langzaam op haar af. Even bukte hij bij haar en legde zijn gespierde arm om haar schouder terwijl hij naar de vier graven keek. Alle vier hadden ze dezelfde achternaam. Het was een familie, ouders en twee zoons. Stil staarde Hanyo er even naar maar keek toen Alice aan. "Gaat het?" Vroeg hij twijvelend waarna hij weer naar de graven keek.

Haar gedachtes zakte terug naar die onfortuinlijke nacht lang geleden, ze herkende de rode ogen van de monsters die haar hadden gegrepen nog altijd. Even rilde ze onbewust met de gedachte aan die ogen. Haar ogen schoten open toen ze ineens een arm om haar schouder voelde. Ze draaide haar hoofd om en zag dat het Hanyo was, zijn blik was toch ook gevallen op de graven. Zou hij weten dat het haar familie was? "Gaat het?" Vroeg Hanyo twijvelend en Alice keek hem even aan voor ze ook haar blik weer op de graven liet zakken. Stilletjes knikte ze even en en zuchtte. ''Jahoor het gaat wel,'' zei ze zacht en haalde haar hand van de graven op. ''wat deed jij hier eigenlijk?'' Vroeg ze terwijl ze haar hoofd optilde en wegkeek van de graven om hem aan te kijken. Ze wist niet zoveel over hem, maar toch leek het alsof ze hem goed kende. Die ene nacht leek alweer zo lang geleden, zou hij zijn nieuwe leven haten?

Stilletjes knikte ze even en en zuchtte. ''Jahoor het gaat wel,'' zei ze zacht en haalde haar hand van de graven op. ''wat deed jij hier eigenlijk?'' Vroeg ze terwijl ze haar hoofd optilde en wegkeek van de graven om hem aan te kijken. Hanyo keek haar even aan en haalde daarna glimlachend zijn schouders op. "Niet echt iets eigenlojk. Mijn eerste plan was mijn ouders te bezoeken maar ik denk niet dat dat echt goed zal uitpakken." Sprak hij en zuchtte. Hoe zou het met hen gaan? Even staarde hij in de verte maar keek toen Alice weer aan. "Het verleden zullen we maar achter ons moeten laten nietwaar.. There is no point over crying about what happend yesterday." Hanyo glimlachte even bij exact dezelfde woorden die zijn opa altijd had gebruikt als Hanyo die dag daarvoor weer gepest was. "Leef vandaag, of twnminste wat wij doen." Opnieuw keek hij Alice aan en glimlachte weer. "Dat is wat een wijs man me ooit vertelde. Jammer genoeg ligt die ouwe nu onder de aarde.." Verzuchtte Hanyo zachtjes terwijl hij naar de plek keek waar zijn opa begraven lag.

Hanyo keek haar even aan en haalde daarna glimlachend zijn schouders op. "Niet echt iets eigenlijk. Mijn eerste plan was mijn ouders te bezoeken maar ik denk niet dat dat echt goed zal uitpakken." Sprak hij en zuchtte. Ze begreep zijn probleem wel, hij kon natuurlijk zijn ouders niet meer zien nu hij vampier was. Even staarde hij in de verte maar keek toen Alice weer aan. "Het verleden zullen we maar achter ons moeten laten nietwaar.. There is no point over crying about what happend yesterday." Hanyo glimlachte even. Alice knikte even en glimlachte terug. "Leef vandaag, of tenminste wat wij doen." Opnieuw keek hij Alice aan en glimlachte weer. "Dat is wat een wijs man me ooit vertelde. Jammer genoeg ligt die ouwe nu onder de aarde.." Verzuchtte Hanyo en Alice volgde evn zijn blik naar een ander graf. ''Ligt hij daar?'' Vroeg ze zacht en keek Hanyo aan. '' En wat hij zei is wel de waarheid, iedereen heeft wel iets in het verleden dat hem achternazit of wat je gewoon dwarszit.'' Mompelde ze zacht en keek even naar het graf van haar moeder.

verkeerde acc xD

"Ligt hij daar?'' Vroeg ze zacht en keek Hanyo aan. '' En wat hij zei is wel de waarheid, iedereen heeft wel iets in het verleden dat hem achternazit of wat je gewoon dwarszit.'' Mompelde ze zacht en keek even naar het graf van de enigste vrouw van de vier. Leeg keek Hanyo even naar het graf maar daarna draaide hij zich om naar Alice. Een simpel glimlachje schonk hij haar waarna hij haar zachtjes omhelste. "Dankje." Fluisterde hij zacht. Daarna keek hij haar even diep aan. Rood om rood. Met zijn hand streelde Hanyo zacht door haar zachte haar. Daarna drukte hij langzaam zijn mond op de hare. Veel meisjes had hij gekust in zijn menselijke leven. Maar dit meisje in zijn armen was anders. Ze gaf hem geen goed gevoel. Ze gaf hem een perfect gevoel. Voor het eerst in zijn gehele stervelijke en onstervelijke leven voelde hij.. liefde. Met zijn ogen gesloten en zijn mond teder op de hare voelde hij zich alleen op de wereld met haar, alleen, maar toch zo perfect gelukkig.

Alice keek opzij en glimlachte even naar Hanyo, ze wist hoe het was om achtervolgd te worden door het verleden. Ze kende het maar al te goed, zij was altijd maar achtervolgd door die ene nacht, die ene onfortuinlijke nacht dat ze alles verloor wat ze had. Een simpel glimlachje schonk hij haar waarna hij haar zachtjes omhelste. "Dankje." Fluisterde hij zacht. Daarna keek hij haar even diep aan en Alice voelde zich iets ongemakkelijk worden. Met zijn hand streelde Hanyo zacht door haar zachte haar. Daarna drukte hij langzaam zijn mond op de hare. Alice sperde even haar ogen geschrokken open maar bewoog verder niet. Niets aan hem liet blijken dat hij dit gemeen bedoelde, niks aan hem was dwingend. Langzaam tilde Alice haar armen op en legde ze voorzichtig om Hanyo heen. Zachtjes beantwoordde ze zijn kus en kroop dichter tegen hem aan. Ze wist niet wat het gevoel was wat ze nu voelde, maar wat het dan ook mocht zijn, het mocht nooit meer stoppen. Ze wilde voor de rest van de eeuwigheid zo blijven zitten, dicht bij Hanyo. Altijd was ze verscheurd geweest door haar verdriet om haar familie, nooit durfde ze om zich heen te kijken. Maar nu besefte ze dat ze niet eens ver hoefde te kijken voor wat ze al die tijd had gezocht, iemand die om haar gaf.

Langzaam tilde Alice haar armen op en legde ze voorzichtig om Hanyo heen. Zachtjes beantwoordde ze zijn kus en kroop dichter tegen hem aan. Hanyo glimlachte zachtjes. Zijn koude hand gleed opnieuw door haar zachte haar. Zijn ogen keken warm in die van haar. Zo perfect.. Misschien was zijn vampier leven nog niet zo slecht, hij kon nu in ieder geval bij haar zijn. Zo mooi en perfect als ze was. Zachtes glimlachte hij en keek even weg van haar omhoog naar de bewolkte lucht. In de hemel vocht een volle maan tegen de wolken en scheen te winnen, want hij straalde een moment later alleen aan de hemel en de wolken verdwenen. Hanyo glimlachte kalm terwijl zijn gespierde arm nog rond haar schouder lag. "Nachten zoals deze zijn zo perfect.." Fluisterde hij kalm terwijlde glimlach nogsteeds zijn mond streelde. "Net zo perfect als jij.." Maakte hij zijn zin af en kuste haar nogmaals zacht.

-inspiloosheid-

Hanyo glimlachte zachtjes. Zijn koude hand gleed opnieuw door haar zachte haar. Zijn ogen keken warm in die van haar. Alice knipperde even en glimlachte verlegen. Zachtes glimlachte hij en keek even weg van haar omhoog naar de bewolkte lucht. In de hemel vocht een volle maan tegen de wolken en scheen te winnen, want hij straalde een moment later alleen aan de hemel en de wolken verdwenen. Hanyo glimlachte kalm terwijl zijn gespierde arm nog rond haar schouder lag. "Nachten zoals deze zijn zo perfect.." Fluisterde hij kalm terwijlde glimlach nog steeds zijn mond streelde. "Net zo perfect als jij.." Maakte hij zijn zin af en kuste haar nogmaals zacht. Dit keer twijfelde ze niet en klemde haar armen stevig om hem heen om mee te kussen. Ze kwam half overeind en leunde tegen hem aan. ''You can take everything I have, you can break everything I am. Like I'm made of glass, like I'm made of paper. Go on and try to tear me down, I will be rising from the ground. Like a skyscraper, like a skyscraper.'' fluisterde ze zacht in zijn oor en glimlachte blij.