My world, so full of misery, will allways be lightend up by you

Nog altijd liep zonder geluid de king van de Elven door het gras, zijn blauwe ogen waren in het niets gericht. Voor een van de weinige keren was hij weer eens vertrokken uit het kasteel. Nu liep hij sneller dan normaal, gewoon om weg te komen uit die omgeving. Het leven als King begon nu zijn tol te eisen, maar eigenlijk was het meer de situatie waarin hij nu verkeerde. Hij wilde nu liever wegzij van het kasteel, want daar was zij. Zij die hem verraden had, hem lichamelijk had gebroken, maar hij vreesde haar niet. Hij wilde gewoon zo ver mogelijk bij haar uit de buurt blijven. Maar toch wilde hij niet vertrekken, nee dat kon hij niet. Dat hield zijn hart tegen. Zijn geliefde woonde daar ook, zij die zijn hart nog intact hield. Hij was ondertussen bij de rivier aangekomen en knielde zwijgend neer. Hij liet zijn hand in het water zakken en zuchtte. Een plots geluid achter deed hem opkijken en onmiddelijk verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Daar stond ze, zijn hart.


Felix Only!

Felix liep met wilde passen, door het struikgewas, de kleine zilvere rivier kronkelend volgend. Haar zwarte satijne mantel met kap wapperde en bleef soms vast haken bij braamstruiken, wat Felix bijna niks deed. Ze had een aantal mensen ontmoet bij de vampiergrens, zoals afgesproken maar volledig in het geheim, alles verliep volgens plan. Krakende takjes alameerde haar, en ze stond stil. Ze deed haar kap af en keek rond, in stilte. Ze zag de lange gestaltelopend, hij leek in gedachten verzonken, en haar hart begon warm te bonken. Hunter! Langzaam volgde ze hem, en toen hij plotseling stil hield, stopte zij ook. Ze streek haar mantel glad en toen hij zich omdraaide verscheen er een glimlach op zijn gezicht, ook op Felix'gezicht. Ze liep naar hem toe, en gaf hem een kus.''Ik was naar je op zoek..''

(laat shame on me D:)

Daar stond ze dan, misschien wel in haar zwarte mantel maar ze was er. Zijn glimlach was niet meer van zijn gezicht te verwijderen en hij voelde zijn hart uitermate snel kloppen. Ze liep naar hem toe, en gaf hem een kus.''Ik was naar je op zoek..'' Zei ze en Hunter fronste. Hij gaf haar een kus terug en nam haar in zijn armen. ''Ik zocht jou ook,'' Sprak hij warm en keek haar aan. ''Maar waarom zocht je mij?'' Vroeg hij toen en keek haar vragend aan. Hij vroeg zich af waar ze was geweest. Maar zijn zorgen werden overstemd door het gevoel van liefde in zijn hart. Hij was gewoon blij dat ze er weer was, en niets kon dat gevoel bij hem weghalen.

flutheid, inspiloos

Felix hersenen draaide op volle toeren, eigenlijk zocht ze Hunter helemaal niet, ze was net uit sterfelijke gekomen en daar had het flink geregend. Felix' haar was nog niet helemaal droog. Ze haalde diep adem en sprak met een rustige stem:''Natuurlijk, weet je dat dan niet? Ik mistte jou!'' Ze glimlachtte liefdevol naar hem, en in haarzelf kwam een warme gloed in haarzelf. Ze keek hem met stralende ogen aan en glimlachtte nogmaals. Ze was erachter gekomen dat in de loop der tijd, ze echt van hem was gaan houden, en dat kon het nog wel eens moeilijk maken. Als ze de vampiers zouden aanvallen dan zou hij makkelijk de andere kant kunnen kiezen en niet voor haar. Ze maakte zich even los uit zijn omhelzing en ging met haar rug naar hem toe staan. Ze stond nu vlak voor de rivier.''Wat doe jij hier eigenlijk?'' Ze draaide zich om, niet wwetend dat haar mantel glinsterde van de regendruppels, die in het zonlicht vielen, ze keek hem vragend aan.

Al zijn zorgen van de vorige dagen trokken helemaal weg. Ze was hier en ze was in orde, het viel hem wel op dat haar haar een beetje vochtig was maar dat had vast wel een reden. Hij hoefde er geen verklaring voor, en hij vertrouwde haar volledig. ''Natuurlijk, weet je dat dan niet? Ik mistte jou!'' Ze glimlachtte liefdevol naar hem en Hunter glimlachtte terug. Ze keek hem met stralende ogen aan en glimlachtte nogmaals. Ze maakte zich even los uit zijn omhelzing en ging met haar rug naar hem toe staan. Ze stond nu vlak voor de rivier.''Wat doe jij hier eigenlijk?'' Ze draaide zich om, niet wetend dat haar mantel glinsterde van de regendruppels, die in het zonlicht vielen, ze keek hem vragend aan. ''Geen idee, ik denk dat ik mijn rust zocht.'' Antwoordde hij rustig en keek even naar haar mantel. ''Waarom ben je zo nat, ik kan me niet herinneren dat het hier geregend heeft.'' Hij bleef even stil. ''Tenzij...'' Hij viel stil en grijnsde toen. ''Tenzij je bent gaan zwemmen.'' Hij grinnikte en ging gewoon in het gras aan de rivier zitten.

''Waarom ben je zo nat, ik kan me niet herinneren dat het hier geregend heeft.'' Hunter bleef even stil. Felix verkrampte van binnen, nu kwam het.. ''Tenzij...'' Hij viel weer stil en grijnsde toen. ''Tenzij je bent gaan zwemmen.'' Hij grinnikte en ging gewoon in het gras aan de rivier zitten. Felix haalde onhoorbaar opgelucht adem, hij wist dus van niks. Ze viel naast hem neer, en leunde tegen hem aan. Kleine vissen speelde in de zilveren rivier en zwommen over elkaar, naast elkaar en maakte allerlei acrobatische toeren. Felix glimlachtte ze toe, zo wilde zo nog wel even blijven zitten, ze streelde Hunters zwarte, glanzende haren en sprak toen:[i]'Ik wil hier zo nog wel even blijven zitten, en ja, ik heb gezwommen['/i] Haar mantel droogde de gedurende tijd wel weer op, daar maakte ze zich nu even niet druk over. Haar hele leven bestond uit leugens dus er kon er nog wel eentje bij, al moest ze oppassen dat ze er niet over ging struikelen.

Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Felix, een glimlach speelde rond zijn mond. Zijn blik viel toen op de vredige rivier en hij boog zich even voorover en haalde zijn hand door het water. Hij ging weer normaal zitten en keek naar Felix die nu naast hem zat. Hij legde zijn arm om haar schouder en trok haar tegen zich aan. hij voelde haar hand over zijn haren en hij sloot zijn blauwe ogen. 'Ik wil hier zo nog wel even blijven zitten, en ja, ik heb gezwommen' Hunter opende zijn ogen en glimlachte warm. ''Was het lekker dan?'' Vroeg hij vriendelijk en grinnikte even.

heb geen inspiratie