Is there anything good about this?

Langzaam opende de Elfen Queen haar hemels blauwe ogen en vond zichzelf in het grote hemelbed. Een lichte zucht gleed over haar lippen terwijl ze langzaam ivereind kwam. Was dit het dan? Met een zuchtje gleed ze uit haar bed en liep naar de grote staande spiegel. Haar blauwe haar klitte licht om haar gezicht heen. Met een zucht pakte ze haar borstel en begon haar haar zacht uit te kammen tot het opnieuw glad langs haar hoofd viel. Haar lange blauwe haren kwamen tot aan haar dijbenen. Even keek Mimi naar het lange haar. Toen pakte ze inpulsief een schaar en knipte in een rechte lijn meer als de helft af tot het tot het midden van haar rug kwam. Lange blauwe haren omringde haar voeten en Mimi staarde er leeg naar. Toen liep ze iver de Haren heen naar haar kledingkast en pakte het zwarte rouw jurkje er uit. Het was een kort jurkje dat normaal dus even laag als haar dijbenen kwam. Simpel trok ze het aan en streek het zwarte satijn recht. Vervolgens liep ze terug naar de spiegel en pakte haar haarspullen mee. Rustin met zekere handen stak ze het haar op in een hoge strik. Daarna bracht ze de voorlokken in model en pakte de zwart satijnen ketting die bij haar jurk hoorde. Ze bond hem om en pakte daarna haar hogr open hakjes. Als laatste pakte ze haar lange zwarte dunne handschoenen en trok ze langzaam aan. Even staarde ze naar zichzelf, een heel nieuw iemand. Klaar voor de oorlog. Ze draaide zich om en liep langzaam haar deur uit om tegen iemand aan te lopen. Onzeker op haar hakken struikelde ze en viel om. Haar haar werd door de val uit de strik geslagen en haar nu veel kortere haar viel rond haar gezicht. Boos keek ze omhoog om te zien wie haar omver had gelopen.

-voor iedereen t liefst Hunter-

Vanuit het raam staarde Hunter uit het raam, er was iets vreemds aan de hand. En het hing in de lucht. Maar hij had zelf ook een heel raar gevoel. Een gevoel van blijdschap gemengd met een gevoel van afschuw. Hij was vader geworden maar niet van de zijn echte liefde. hij schudde zijn hoofd, wie was nu eigenlijk zijn ware liefde. Hij hield echt van Felix, zonder twijfel. Maar Dawn had iets bij hem opgeroepen dat hij nooit had gekend. Hij wist gewoon niet meer wat hij voelde.
Zwijgend stond hij op en liep de gang op en keek om zich heen. Hij wilde nu even niemand meer tegenkomen. Dan zou het opvallen dat er iets mis met hem was, en dat mocht nu echt niet. Zijn passen waren stram, hij had weinig bewogen de laatste tijd. Diep in gedachtes liep hij hij verder, niet wetend dat hij eigenlijk de verkeerde kant op liep. Hij schrok op toen hij ineens tegen iemand opliep en keek geschrokken op. Hij wilde zijn mond opendoen om wat te zeggen, maar toen hij zag dat het Mimi was waar hij tegenop was gelopen schoot een blik van angst en wantrouwen in zijn ogen. Hij zette een stap achteruit en keek haar niet aan. zij zou meteen alles weten, en opnieuw deed hij een stap achteruit en draaide zich al om. Hij zette zacht een stap weg bij haar en wilde nu gewoon weglopen. Weg van haar, hij wist niet waarom, maar hij was nog altijd bang voor haar. Sinds die dag in de troonzaal was dat al zo. Het kon hem niks meer schelen, maar hij wilde niks met haar te maken hebben.

Mimi wou iets boos roepen maar toen ze zag dat het Hunter was klapte haar mond dicht. Er schoot een blik van angst en wantrouwen in zijn ogen. Hij zette een stap achteruit en keek haar niet aan. zij zou meteen alles weten, en opnieuw deed hij een stap achteruit en draaide zich al om. Hij zette zacht een stap weg bij haar. Toen schoot Mimi overeind, al te lang hadden ze elkaar ontlopen. Net iets te ruw sleurde Mimi hm haar kamer binnen en sloeg de deur dicht. Ze drukte hem strak tegen de deur en keek hem bijna smekend aan. In haar hemelsbluwe ogen was angst, verdriet en pijn te lezen. bijna 10 jaar lang leefde ze in stilte naast elkaar, bijde hadden elkaar tot die tijd genegeerd. Maar met die laatste Gathering, de verklaarde oorlog en de openbaring over wat zij werkelijk was geworden. Ze moest met hem praten. "Hunter.." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze wegkeek en hem losliet. Ze deed een stap achteruit en draaide zich om. Tranen gleden over haar gezicht terwijl ze naar het ram liep. Even ademde ze diep in en haar ogen werden koud. Het masker gleed weer over haar heen toen ze zich omdraaide. "Vyndi." Fluisterde ze met een wrok in haar stem. "Jij gaat hier over het leger. Kunnen we tegen haar op?" De zekerheid in haar stem was duidelijk hoorbaar. Vyndi moest en zou dood, het liefst door elfenhanden, ze had Mimi's volk te veel aangedaan!

Hij hoorde dat Mimi overeind schoot en verstijfde half, hij draaide zich niet om en staarde vanuit zijn ooghoeken naar achteren. Net iets te ruw sleurde Mimi hem haar kamer binnen en sloeg de deur dicht. Ze drukte hem strak tegen de deur en keek hem bijna smekend aan. In haar hemelsblauwe ogen was angst, verdriet en pijn te lezen. Hunters ogen waren hol van angst, hij wist precies waarom hij haar die tien jaar had ontweken. Zijn angst voor haar, altijd bij de gedachte aan haar schoten ze terug naar die ene dag in de troonzaal. Maar na de laatste Gathering was die angst alleen maar toegenomen, ze was een vampier, al die tijd was ze al een vampier geweest. Gelogen tegen hem, en gelogen tegen haar volk. Hij kon haar gewoon niet meer vertrouwen. Maar hij had andere zorgen aan zijn hoofd. "Hunter.." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze wegkeek en hem losliet. Ze deed een stap achteruit en draaide zich om. Hij kon het nu niet meer opbrengen om een vriendelijk antwoord te kunnen geven aan haar. ''Wat?'' Was dus zijn botte antwoord en hij sloeg znel zijn armen over elkaar. Hij bleef staan en merkte dat zijn ademhaling minder gespannen werd nu Mimi richting het raam liep. Het masker gleed weer over haar heen toen ze zich omdraaide en Hunter reageerde met een kille blik. "Vyndi." Fluisterde ze met een wrok in haar stem. "Jij gaat hier over het leger. Kunnen we tegen haar op?" De zekerheid in haar stem was duidelijk hoorbaar. Hoe durfde ze te twijfelen aan het volk. ''Tuurlijk kunnen we dat. Dat je daar twijfels over durft te hebben.'' Snauwde hij half en bleef toch staan waar hij stond.

''Tuurlijk kunnen we dat. Dat je daar twijfels over durft te hebben.'' Snauwde hij half en bleef toch staan waar hij stond. Mimi zuchtte even en keek hem recht aan. "Ik twijvel niet. Ik vrees alleen haar groeiende kracht. Ik ben daar zelf verdomme geweest. Het is gewoon een moord en trainingsput. Honderde, sterk getrainde bloeddorstige monsters die haar volgen al meoten ze er voor dood gaan. Ze geloven in wat zij zegt en doet. Ze weten dat ze dood kunnen gaan in deze oorlog, maar ieder wil haar dienen Hunter. Wie tegen haar in gaat, verdwijnt.." Fluisterde ze zacht. "Dit is geen oorlog met manschappen, dit is een oorlog tussen haar en ons drieen. Ze wil Setherian, Jasmyn en mij. Waarom weet ik niet, maar kijk maar, al wat ze van ons heeft afgenomen. Bij Seth, zijn mentrix en liet hem alleen achter. Bij Jasmyn haar ouders en zusje, de enigste reden waarom haar oudere zus Dawn nog leeft is omdat zij nooit bewezen is als Jasmyn's zus. En bij mij.. Onze vroegere King en Queen, degene die voor mij en Daphne zorgde. Tegen die tijd had Daphne mij al uit haar leven verbannen. Ze was vertrokken en het was niet meer te traseren dat zij mijn zus was. Daarom leeft zij nog!" Even slikte Mimi. "Ik wil niet dat er Elfen sterven voor mij.. Hunter, als ze wil zal ik mezelf overgeven aan haar. Als dat jouw leven of iemands anders leven red. Mij wil ze, ze is slim, maar ijdel, ijdel genoeg om deze oorlog nog te onderschatten. Ik weet dat jij me nooit zal kunnen vertrouwen. Maar Hunter sta naast mij, vecht met mij.. Alsjeblieft.."

Mimi zuchtte even en keek hem recht aan. "Ik twijvel niet. Ik vrees alleen haar groeiende kracht. Ik ben daar zelf verdomme geweest. Het is gewoon een moord en trainingsput. Honderde, sterk getrainde bloeddorstige monsters die haar volgen al meoten ze er voor dood gaan. Ze geloven in wat zij zegt en doet. Ze weten dat ze dood kunnen gaan in deze oorlog, maar ieder wil haar dienen Hunter. Wie tegen haar in gaat, verdwijnt.." Hunter snoof. ''Wie weet verdwijn ik wel, dan ben jij ook van je ellende af.'' Sprak hij kil en keek haar recht aan. "Dit is geen oorlog met manschappen, dit is een oorlog tussen haar en ons drieen. Ze wil Setherian, Jasmyn en mij. Waarom weet ik niet, maar kijk maar, al wat ze van ons heeft afgenomen. Bij Seth, zijn mentrix en liet hem alleen achter. Bij Jasmyn haar ouders en zusje, de enigste reden waarom haar oudere zus Dawn nog leeft is omdat zij nooit bewezen is als Jasmyn's zus. En bij mij.. Onze vroegere King en Queen, degene die voor mij en Daphne zorgde. Tegen die tijd had Daphne mij al uit haar leven verbannen. Ze was vertrokken en het was niet meer te traceren dat zij mijn zus was. Daarom leeft zij nog!" Even slikte Mimi. "Ik wil niet dat er Elfen sterven voor mij.. Hunter, als ze wil zal ik mezelf overgeven aan haar. Als dat jouw leven of iemands anders leven red. Mij wil ze, ze is slim, maar ijdel, ijdel genoeg om deze oorlog nog te onderschatten. Ik weet dat jij me nooit zal kunnen vertrouwen. Maar Hunter sta naast mij, vecht met mij.. Alsjeblieft.." Hunter had gefronst bij het horen van Dawns naam maar keek Mimi nu strak aan. ''Ik zie geen rede om te vechten met jou, eerder tegen jou. Want ik wil toch best weten waarom het jou wat kan schelen wat er met mij gebeurd.'' Het had hem echter wel gewoon verbaasd, maar dat mocht hij nu niet laten zien.

''Ik zie geen rede om te vechten met jou, eerder tegen jou. Want ik wil toch best weten waarom het jou wat kan schelen wat er met mij gebeurd.'' Hij had het hard gesproken en Mimi werd nu echt radeloos. "Omdat ik op jou geef Hunter! En ik kan er niet tegen om jou zo te zien. Ik heb je pijn gedaan en ik had het recht er niet toe, maar toch, toch kan ik het niet aan. Het doet zoveel pijn.." Fluisterde ze zacht en keek weg. "Ik weet het gewoon niet meer.. Als ik bij Seth ben is mijn blijdschap zo groot.. Maar niet groot genoeg.. Want ik weet dat jij enkel mij haat.. En dat doet zo veel pijn." Tranen gleden over haar gezicht terwijl ze hem aankeek. Langzaam slikte ze. "Hunter als mij wat gebeurd.. Als Vyndi mij krijgt.. Zorg voor mijn kindjes.. alsjeblieft.." Fluisterde ze zacht en wende haar hoofd af.

(flut)

"Omdat ik om jou geef Hunter! En ik kan er niet tegen om jou zo te zien. Ik heb je pijn gedaan en ik had het recht er niet toe, maar toch, toch kan ik het niet aan. Het doet zoveel pijn.." Fluisterde ze zacht en keek weg. "Ik weet het gewoon niet meer.. Als ik bij Seth ben is mijn blijdschap zo groot.. Maar niet groot genoeg.. Want ik weet dat jij enkel mij haat.. En dat doet zo veel pijn." Tranen gleden over haar gezicht terwijl ze hem aankeek. Langzaam slikte ze. "Hunter als mij wat gebeurd.. Als Vyndi mij krijgt.. Zorg voor mijn kindjes.. alsjeblieft.." Fluisterde ze zacht en wende haar hoofd af. ''Dus jij geeft om mij?'' Hij kon er niks aan doen, maar zijn stem klonk vol sarcasme. Hij geloofde het ook niet meer. Hij trok in een soepele beweging waardoor de littekens zichtbaar werden die hij al die jaren verborgen had onder zijn kleding. '' Dus dit betekent dat je om mij geeft.'' Hij snoof minachtend en trok zijn shirt weer omlaag. Het kon hem niks meer schelen wat hij haar aandeed. Ze moest de waarheid weten. ''En tja, je had maar beter moeten nadenken voor je mijn verraadde. Dan had ik je nu misschien niet gehaat.'' Zijn stem klonk vol afkeer nu en hij staarde haar met kwade ogen aan. ''En waar zie jij me voor aan? Denk je nou echt dat ik kinderen laat leiden omdat ik jou haat?'' Zijn stem had nu een ondertoon van verontwaardiging. Ze had wel beter moeten weten dan dit, alleen omdat zij hun moeder was betekende niet dat hij niet voor hen zou zorgen. ''Maar waarom breng je ze dan niet naar je liefje en ga je zelf mee als je daar zo gelukkig mee bent. Dan hoef je mijn haat, mij zelf en de rest van alle ellende niet te zien.'' Hij spande al zijn spieren en zette zijn handen tegen haar schouders. Met al zijn kracht duwde hij haar weg bij hem en opende de deur weer en draaide zich al om, op weg naar buiten.