Good to see you.

Nu was het al een hele tijd geleden dat de verhadering, of het overleg was. In die tijd had ze ook Nature leren kennen. Nog steeds had ze het gevoel haar al langer te kennen. Nu zat ze hier in groen bos met Ingo. Weer zo rustig als iets. Maar er was iets op komst iedereen kon het voelen. Ze ging naar een open plek. Dicht bij de boom waar ze vaak in zat. Ze keek eens rond. Ze pakte pijl en boog en schoot. Nog eens en nogs eens. Nouwlijks vijf sekonden zaten tussen de schoten. Ze was weer wat aan het trainen. Omdat het zo rustig was hed ze haar boog nouwlijks nog gebruikt. Maar het was nog even snel en goed. Elven stonden er om bekent dat ze nooit misten. Nou nooit soms wel. Maar dat was dan wel maar zelden. Ze halde de pijlen dat ze afgeschoten had terug uit de bomen rond de open plaats. Ze stopte ze terug in haar koker. Ze had ook een paar dolken bij haar en nog een paar handige wapens. Die ze meestal zelf maakte. Ze gooide ook een paar dolken weg. Want als het van man tot man kwam. Of de persoon was te dicht bij om te schieten. Dan moest je, je dolk gebruiken. Nu haalde ze haar 6 dolken uit de bomen. Ze hoorde iets. "Ik weet dat je daar bent." Zei ze tegen iemand die daar zat.

Mordon sloop door het woud, na het overleg had hij zich weer in de Wouden begeven die het Elfenrijk rijk was. Hier voelde hij zich thuis, hij wist niet waarom, maar gewone elfen vertrouwde hij meestal niet. Niet altijd, hij had er aanleg voor om het te weten. Hij haalde zijn boog van zijn rug af en liep verder. Aangezien hij beschermer was, en bij oorlogen voorop vocht, moest hij wel blijven trainen. Elven schoten eigenlijk nooit mis, misschien een zeldzame keer. Hij haalde een pijl en legde die aan. Mordon probeerde zij nieuwste techniek van rennend schieten. Het was eigenlijk best wel makkelijk! Hij stopte zijn boog weg en stormde voort. Mordon liep ongemerkt op een takje, in zijn ogen leek het geluid door het Woud te galmen. "Ik weet dat je daar bent." Zei iemand tegen hem. Mordon haalde zijn dolk uit zijn laars en stapte voorzichtig de struiken door. Hij keek in het gezicht van.. Loveday? 'Sorry,' Zei hij simpelweg en hij stopte zijn dolk weg. Hij had niet door dat er nog iemand in de buurt was! Mordon fronste en keek de andere kant op. Hij zag schaven in de bomen, dolk. Zo makkelijk herkent! 'Training?' Vroeg hij vragend.

Het was Mordon. 'Sorry,' Hij had duidelijk niet op gelet dat er iemand in de buurt was. Maar ze zei er niets op. Hij keek naar de schaven in de bomen van haar pijlen en dolken. 'Training?' Vroeg hij. Ze knikte twee keer. één keer als een begroeting en één keer als ja. "Training, want als het zo rustig blijft worden wij beschermers slome slakken." Natuurlijk zou dat niet gebeuren maar het was een klein grapje. Het was te rustig. Ze bleef het zeggen in haar hoofd. Ze keek naar mordon. ze stopte haar dolken weer weg en draaide zich naar hem om. "Jij ook?" Het was eigenlijk niet echt een vraag. Maar meer een vast stelling. Weer iemand zo jong. Vergeleken met alle beschermers was de qeen en king oud. Ze lachte zacht bij die gedachten. Ze hadden geen betere qeen en king kunnen krijgen. Ze keek eens naar boven. De wind blies zacht. Maar iets daarin leek iets te vertellen. Dat er gevaar op de loer lag. Maar ja dat was zorgen voor later en niet voor nu. Nu was ze bezich met mordon.

Hij keek in het gezicht van.. Loveday? 'Sorry,' Zei
hij simpelweg en hij stopte zijn dolk weg. Hij had niet door dat er nog
iemand in de buurt was! Mordon fronste en keek de andere kant op. Hij
zag schaven in de bomen, dolk. Zo makkelijk herkent! 'Training?' Vroeg hij vragend. Ze knikte twee keer. Training, want als het zo rustig blijft worden wij beschermers slome slakken." Hij lachte een beetje. Ze keek naar mordon. ze stopte haar dolken weer weg en draaide zich naar hem om. "Jij ook?" Hij knikte, 'Ik leef in de Wouden.' Zei hij gewoonweg. Om de een of andere reden lachtte ze zachtjes in zichzelf. Mordon ging zitten en keek al zijn pijlbalansen na. Ze waren niet veranderend, en hij stopte ze zuchend terug weg. Hij wist niet goed wat hij moest doen! Zijn gedachten gingen uit naar de eerste vergadering met de Queen en de andere beschermers. Loveday, Nature en Felix. De DarkElf was zeer teruggetrokken geweest en hij wist niet wat hij van haar denken moest. In tegenstelling tot bevoorbeeld Loveday, die hij al vanaf het eerste moment aardig had gevonden!

[Sorry, wist echt ff niets! Dx]

"Jij ook?" Hij knikte, 'Ik leef in de Wouden.' Zei hij "Ik leef ook in het woud." Zei ze om nog iets te zeggen. Ze ging zitten zoals gewoonlijk in kleermakers zit. Ze pakte een dolk en schreef het een beetje. Mordon was duidelijk ook in gedachten. "Wat dacht jij van felix?" Vroeg ze plots. Ze wist niet wat ze over die elf kon zeggen. Ergens mocht ze haar wel. Maar dan ook ergens weer niet. Het was moeilijk om er over na te denken. Ze wou graag weten hoe een andere daar over dacht. Ze keek naar Mordon, weer recht in zijn ogen. Hij was de perfecte gezeldschap om dat aan te vragen. "Ergens mag ik haar wel. Maar dan ergens ook weer niet." Voegde ze er aan toe. Weer keek ze naar de lucht. De wolken voorspelden niet veels goed. Maar ach er was een storm op komst. In het weer! Maar ook tussen de volken. Iedereen leek nu rustig in vrede te leven met elkaar. Misschien was het schijn? Misschien kon het zo blijven? Misschien zag iedereen in dat het zo beter was? Zo dacht zij over al die vragen. Ze werd uit haar gedachten gerukt door Mordon zijn stem.

'Ik weet het niet. Ze was zeer... teruggetrokken.' Haf hij antwoord. "Ergens mag ik haar wel. Maar dan ergens ook weer niet." Daar op knikte hij begrijpend. 'Maar, ze zei iets wat mij vooral stoorde! Ik weet het niet zeker, maar BloodElves zijn nogal wisselvallig. En ze is een goede vriendin van de Queen, en dat is behoorlijk afschrikwekkend.' Ze begreep het. "eigenlijk is ze een dark elf. Ik heb gehoord wat ze zei. "Je bent nog niet van me af Mordon." ze keek in zijn ogen. Die zin klopte niet. "Daardoor is het vertrouwen er wel van af." Toch klopte er iets niet. Wat ze zei over de dieren. Dat begreep Loveday nog steeds niet. Want er was inderdaad een storm op komst. De rivier zou kunnen overstromen. Maar daar zouden ze ook nog iets aan kunnen doen. Het was een ingewikkelde verhadering of overleg geweest. "Heb jij al vragen voor de volgende bijeenkomst met de andere ... soorten?" Ze zei dat woord eigenlijk niet zo graag. Ze vond dat ze een andere woord mochten krijgen. Ze keek naar Mordon en wachte op het geluid van zijn stem. Terwijl hun blikken in elkaar smelte.



[Sorry wist niets anders te zeggen van die blikken. xD]

Zwijgendwachtte hij op een reactie, maar toen die kwam ging hij verder. 'Maar, ze zei iets wat mij vooral stoorde! Ik weet het niet zeker, maar BloodElves zijn nogal wisselvallig. En ze is een goede vriendin van de Queen, en dat is behoorlijk afschrikwekkend.' Loveday leek te begrijpen wat hij bedoelde. Hij grijnsde half. "eigenlijk is ze een dark elf. Ik heb gehoord wat ze zei. "Je bent nog niet van me af Mordon." ze keek in zijn ogen. Die zin klopte niet. "Daardoor is het vertrouwen er wel van af." Hij zag het, hij wist het! Zijn vermoedens bleken weer juist te zijn. Maar wat had Felix eraan om de zeggen dat de dieren overliepen? Dat klopte toch helemaal niet? Mordon begreep het niet, maar hij was vastbesloten om erachter te komen wat ze in haar schild voerde. Heb jij al vragen voor de volgende bijeenkomst met de andere ... soorten?" Ze aarzelde even om 'soorten' te gebruiken als aanduiding voor de anderen volkeren. Mordon begreep het, hij was zelf niet zo gewend om het over soorten te hebben. Hij verdronk half in haar blik, maar kwam al snel weer boven, door een ongewoon geluid in het woud. 'Ik weet het niet. Ik ga eens informeren of ze iets hebben gemerkt, en of het ook zo ongewoon rustig is.' Zei hij uiteindleijk maar. Hij was nog ondersteboven van haar blik en keek haar niet in de ogen toen hijj dat zei.

[Niet zo lang D:]

"Ik weet het niet. Ik ga eens informeren of ze iets hebben gemerkt, en of het ook zo ongewoon rustig is.' Zei hij op haar laaste vraag. Maar deze keer kijk hij haar niet meer recht aan. Ze knikte op zijn antwoord. Dat zou het beste wel zijn. Weer keek ze naar boven waarom dat wist ze niet. Ze maakte zich zorgen. Er klopte iets niet. Niet eens het kleinste detaille. "Dat is inderdaad het beste." Misschien zouden ze dan ook kunnen zien of iemand een plan had. Of dat er misschien iemand iets van plan was. Ze zuchte licht. Soms miste ze het om een kind te zijn. Want toen was het leven minder ingewikkeld. Maar er waren dan ook weer goeie kanten aan. De verhadering was wel druk geweest. Velen waren ook te laat geweest. Niet dat ze daar aandacht aan schonk. Die kaart was ook wel schoon en speciaal. Ze had delen gezien dat ze niet kende. Misschien wel van hooren. Maar meestal dacht ze dan dat het een sprookje was. Zoals niemandsland. Het stond op de kaart. Maar toch dacht ze dat het niet bestond. Wie zou er daar nou ooit kunnen leven? Ze richte haar blik weer naar Mordon toen hij zijn mond open deed.

"Ik weet het niet. Ik ga eens informeren of ze iets hebben gemerkt, en of het ook zo ongewoon rustig is.' Zei hij op haar laaste vraag. Maar deze keer kijk hij haar niet meer recht aan. Ze knikte op zijn antwoord. Dat zou het beste wel zijn. Weer keek ze naar boven waarom dat wist ze niet. Ze maakte zich zorgen. Er klopte iets niet. Niet eens het kleinste detaille. "Dat is inderdaad het beste." Misschien zouden ze dan ook kunnen zien of iemand een plan had. Of dat er misschien iemand iets van plan was. Ze zuchte licht. Soms miste ze het om een kind te zijn. Want toen was het leven minder ingewikkeld. Maar er waren dan ook weer goeie kanten aan. De verhadering was wel druk geweest. Velen waren ook te laat geweest. Niet dat ze daar aandacht aan schonk. Die kaart was ook wel schoon en speciaal. Ze had delen gezien dat ze niet kende. Misschien wel van hooren. Maar meestal dacht ze dan dat het een sprookje was. Zoals niemandsland. Het stond op de kaart. Maar toch dacht ze dat het niet bestond. Wie zou er daar nou ooit kunnen leven? Ze richte haar blik weer naar Mordon toen hij zijn mond open deed. Het was een hele tijd stil. Duidelijk dat ze elkaar niet te veel te zeggen hadden. Ze keek onzien baar naar hem. Hij was knap. Dat zou ze toe geven. Eeerlijk gezecht vond ze hem wel leuk. Van het begin had ze een vertrouwd gevoel bij hem gehad. Maar ja, dat zou ze niet zeggen. 'Denk je dat we binnekort mentor worden?' Vroeg hij opeens. Ze schudde licht haar hoofd. "Het is te zien hoe snel een kind leerling kan worden." Maar het zag er niet naar uit dat er snel iemand tot leerling en mentor zou verkozen worden.

[Neen dat is de slechste post ooit.]

'Denk je dat we binnekort mentor worden?' Vroeg hij maar. Wow, slecht onderwerp! Dacht hij, maar ja, het was al te laat. Hij staarde maar weg, in hoop dat ze zijn gêne niet opmerkte. Ze schudde licht haar hoofd. "Het is te zien hoe snel een kind leerling kan worden." HIj knikte en keek om, het Woud was verlaten, maar ergens ver weg maakte een vogel een geluid. Mordon keek opgelucht, even had het geleken alsof het uitgestorven was, zonder iemand, maar dat kon toch niet! Hij schudde zijn hoofd, en keek naar Loveday. Hij wist niet waarover te praten, en besloot dus om maar terug te gaan zitten. Hij keek even naar haar, en liet zijn blik toen over het woud glijden, wat was er toch aan de hand? 'Het is wel raar, het gaat de eerste Gathering van mij zijn!' zei hij zacht. Hij vroeg zich af hoe de tovenaars magie bedreven, en de feeën zouden zijn. De vamps waren, waren die er wel? Hij wist het niet en kiet zijn hoofd op zijn hand zakken. "Van mij ook." Echt wat te vertellen hadden ze duidelijk niet. "Hunter is je oudere broer toch?" Vroeg ze dan maar. Hij keek verbaast op, 'Ja?' Vroeg hij meer dan hij antwoord gaf. Hoe wist ze dat? Hij zuchtte, ze wist het nu toch. 'Ja, maar ik ben niet vaak bij hem, niet sinds hij King is..'Maakte hij een beetje verdrietig zijn zin af. Ze hadden een goede band, maar hij zag hem nooit. 'Hij was degene die mij verzorgde toen we onze ouders hadden verloren..' Ging hij verder. Misschien zei hij teveel, misschien te weinig. Hij wist het niet. 'Heb jij nog familie?' Vroeg hij. Zijn volgende vraag lag al op zijn lippen, maar hij verdrong die, als hij die zou stellen dan, zou hij gigantishc voor gek staan! Hij keek naar Loveday.

Een zachte wind kwam op. Alsof hij wilde zeggen dat er iets was waar niemand iets van wist. Een oude kracht, die honger had naar wraak en begrip. Ze schudde even haar hoofd. Daar na zei mordon weer iets. 'Het is wel raar, het gaat de eerste Gathering van mij zijn!' Ze knikte. "Van mij ook." Echt wat te vertellen hadden ze duidelijk niet. Ze hadden al van van alles gepraat. Maar echt over een vast onderwerp dat leek niet te lukken. De vraag die ze had durfde ze niet te stellen. Wel ze durfde wel. Maar ze was niet zeker of hij er wel op zou antwoorden. "Hunter is je oudere broer toch?" Vroeg ze dan maar. Niet echt de vraag die ze wou stellen. Maar het kon ook een goed onderwerp worden. 'Ja?' Vroeg hij meer dan hij antwoord gaf. Ze lachte even. 'Ja, maar ik ben niet vaak bij hem, niet sinds hij King is.." Ze had wat medelijden met hem. was degene die mij verzorgde toen we onze ouders hadden verloren..' Ging hij verder. Zij had haar ouders ook verloren. Dat kon soms nog hard branden. 'Heb jij nog familie?' vroeg hij. Ze keek even naar hem. "Ik ben mijn ouders ook verloren. Toen ik 12jaar was. Op de begravenis ben ik gevallen in een put. Sinds dien kan ik me verder niets van die tijd gerinderen." Misschien was dat het best ok. Want het had haar gemaakt zoals ze was. Loveday een beschermer van waar velen van dachten dat ze niet bestond. Een mhyte en dat had ze graag. Net als haar mentor. Ze keek weer naar Mordon. "Wil je nog iets vragen?" Ze zag dat er iets op zijn hard lag. Natuurlijk kon ze zich ook vergissen.

Echt wat te vertellen hadden ze duidelijk niet. "Hunter is je oudere broer toch?" Vroeg ze dan maar. Hij keek verbaast op, 'Ja?' Vroeg hij meer dan hij antwoord gaf. Hoe wist ze dat? Hij zuchtte, ze wist het nu toch. 'Ja, maar ik ben niet vaak bij hem, niet sinds hij King is..'Maakte hij een beetje verdrietig zijn zin af. Ze hadden een goede band, maar hij zag hem nooit. 'Hij was degene die mij verzorgde toen we onze ouders hadden verloren..' Ging hij verder. Misschien zei hij teveel, misschien te weinig. Hij wist het niet. 'Heb jij nog familie?' Vroeg hij. Zijn volgende vraag lag al op zijn lippen, maar hij verdrong die, als hij die zou stellen dan, zou hij gigantishc voor gek staan! Hij keek naar Loveday. Ze keek even naar hem. "Ik ben mijn ouders ook verloren. Toen ik 12jaar was. Op de begravenis ben ik gevallen in een put. Sinds dien kan ik me verder niets van die tijd gerinderen." Medelijden, en verdriet welde op in zijn ogen. Hij had Hunter nog, en wist dat hij nog zijn oudere broertje had om altijd op te rekenen. Zij niet, ze weet niet eens of ze nog familie had rondlopen. Dat was echt wel rot gewoon. Ze keek weer naar Mordon. "Wil je nog iets vragen?" Hij twijfelde, wat moest hij zeggen? En hoe? Zijn vraag was nogal, ja. Een lichte blos steeg op, en hij keek haar aan. 'Heb je eigenlijk nog andere... kennissen? Buiten de beschermers?' DOMME VRAAAG! Zei hij tegen zichzelf, en hij was blij dat hij het anders had geformuleerd dan de werkelijke vraag eronder. Die was pas, ugh. Raar geweest. Hij keek weg, en zocht naar enig teken van leven tussen de bomen. ZIjn ogen bleven hangen ergens rechts van haar. Was moest hij doen? Hij kon moeilijk zijn woorden terugnemen ofzow. Hij zag wel wat ze ervan maakte. Whatever. Hij keek haar aan, en keek dit keer niet weg.

'Ja?' Vroeg hij meer dan hij antwoord gaf. Ze lachte even. 'Ja, maar ik ben niet vaak bij hem, niet sinds hij King is.." Ze had wat medelijden met hem. was degene die mij verzorgde toen we onze ouders hadden verloren..' Ging hij verder. Zij had haar ouders ook verloren. Dat kon soms nog hard branden. 'Heb jij nog familie?' vroeg hij. Ze keek even naar hem. "Ik ben mijn ouders ook verloren. Toen ik 12jaar was. Op de begravenis ben ik gevallen in een put. Sinds dien kan ik me verder niets van die tijd gerinderen." Misschien was dat het best ok. Want het had haar gemaakt zoals ze was. Loveday een beschermer van waar velen van dachten dat ze niet bestond. Een mhyte en dat had ze graag. Net als haar mentor. Ze keek weer naar Mordon. "Wil je nog iets vragen?" Ze zag dat er iets op zijn hard lag. Natuurlijk kon ze zich ook vergissen. Ze zag dat hij een beetje tweifelde. Wat wilde hij vragen. 'Heb je eigenlijk nog andere... kennissen? Buiten de beschermers?' Vroeg hij. Meteen keek hij weg. Ze wachte even en toen hij haar weer aan keek. "Als je de verhalen hebt gehoord weet je het antwoord." Ze lachte. Maar in zich zelf dacht ze. Van wat een antwoord was dat. "Maar echt kennen doe ik ze niet." Nog zo'n stom antwoord. Ze wist niet eens zeker of hij de verhalen kende. Nu was zij he die weg keek. Langzaam kleurden haar wangen rood. Maar dat verdween al snel. "Jij" vroeg ze dan snel. Misschien verborg dat de stomme anttwoorden.



[Flutje van me sorry.]

Ze hadden een goede band, maar hij zag hem nooit. 'Hij was degene die mij verzorgde toen we onze ouders hadden verloren..' Ging hij verder. Misschien zei hij teveel, misschien te weinig. Hij wist het niet. 'Heb jij nog familie?' Vroeg hij. Zijn volgende vraag lag al op zijn lippen, maar hij verdrong die, als hij die zou stellen dan, zou hij gigantishc voor gek staan! Hij keek naar Loveday. Ze keek even naar hem. "Ik ben mijn ouders ook verloren. Toen ik 12jaar was. Op de begravenis ben ik gevallen in een put. Sinds dien kan ik me verder niets van die tijd gerinderen." Medelijden, en verdriet welde op in zijn ogen. Hij had Hunter nog, en wist dat hij nog zijn oudere broertje had om altijd op te rekenen. Zij niet, ze weet niet eens of ze nog familie had rondlopen. Dat was echt wel rot gewoon. Ze keek weer naar Mordon. "Wil je nog iets vragen?" Hij twijfelde, wat moest hij zeggen? En hoe? Zijn vraag was nogal, ja. Een lichte blos steeg op, en hij keek haar aan. 'Heb je eigenlijk nog andere... kennissen? Buiten de beschermers?' DOMME VRAAAG! Zei hij tegen zichzelf, en hij was blij dat hij het anders had geformuleerd dan de werkelijke vraag eronder. Die was pas, ugh. Raar geweest. Hij keek weg, en zocht naar enig teken van leven tussen de bomen. ZIjn ogen bleven hangen ergens rechts van haar. Was moest hij doen? Hij kon moeilijk zijn woorden terugnemen ofzow. Hij zag wel wat ze ervan maakte. Whatever. Hij keek haar aan, en keek dit keer niet weg. "Als je de verhalen hebt gehoord weet je het antwoord." Ze lachte. "Maar echt kennen doe ik ze niet." Nu was zij he die weg keek. Langzaam kleurden haar wangen rood. Maar dat verdween al snel. "Jij" vroeg ze dan snel. Hij schudde zijn hoofd, 'Nee, ik heb eigenlijk altijd alleen met mijn broer geleefd, en toen die King werd, werd ik getraind, dus ik leefde nog steeds in de bossen, en nu ben ik beschermer, dus is het mijn taak om hier te leven' Hij lachte een beetje, maar dacht eigenlijk na over haar antwoord over de verhalen, er schoot hem iets te binnen, en hij knikte begrijpend tegen zichzelf. Zijn antwoord moest complex, slim, en briljant zijn, yeah right, het enige wat hij eruit kreeg. 'Oww' . Briljant. 'Die verhalen, okay' Verduidelijkte hij.

'Nee, ik heb eigenlijk altijd alleen met mijn broer geleefd, en toen die King werd, werd ik getraind, dus ik leefde nog steeds in de bossen, en nu ben ik beschermer, dus is het mijn taak om hier te leven' Ze knikte. Hier leefde ze ook. Alleen maar heel tevree. 'Oww' Zij hij plots 'Die verhalen, okay' Verduidelijkte hij. Ze lachte zacht. Misschien had ze niet zo'n stom antwoord moeten heven. Maar om terug te gaan op het leven in het bos. "Eerst leefde ik samen met mijn mentor. Toen hij stierf." glinsteringen van verdriet kwamen in haar op. "Ben ik hier blijven leven." Nu was het wel duidelijk dat ze hier ook leefde. Ze durfde hem niet meer in de ogen te kijken. Sinds hij weg keek na dien. Voor de tweede keer was het even stil. Wat moesten ze nu aan elkaar vertellen. Een goed onderwerp vinden was moeilijk met hem, en dat vond hij vast ook van haar. Dus zou ze maar wachten op een antwoord of wat zeggen. Ze haarde een soort gefluit. Neen het was de roep van een uil. Ingo riep haar duidelijk. Ze maakte het zelfde geluit maar een andere vorm.

[Sorry wist niets te verzinnen.]

Was moest hij doen? Hij kon moeilijk zijn woorden terugnemen ofzow. Hij zag wel wat ze ervan maakte. Whatever. Hij keek haar aan, en keek dit keer niet weg. "Als je de verhalen hebt gehoord weet je het antwoord." Ze lachte. "Maar echt kennen doe ik ze niet." Nu was zij he die weg keek. Langzaam kleurden haar wangen rood. Maar dat verdween al snel. "Jij" vroeg ze dan snel. Hij schudde zijn hoofd, 'Nee, ik heb eigenlijk altijd alleen met mijn broer geleefd, en toen die King werd, werd ik getraind, dus ik leefde nog steeds in de bossen, en nu ben ik beschermer, dus is het mijn taak om hier te leven' Hij lachte een beetje, maar dacht eigenlijk na over haar antwoord over de verhalen, er schoot hem iets te binnen, en hij knikte begrijpend tegen zichzelf. Zijn antwoord moest complex, slim, en briljant zijn, yeah right, het enige wat hij eruit kreeg. 'Oww' . Briljant. 'Die verhalen, okay' Verduidelijkte hij.Ze lachte zacht. "Eerst leefde ik samen met mijn mentor. Toen hij stierf." glinsteringen van verdriet kwamen in haar op. "Ben ik hier blijven leven." Mordon bleef staan, hij wist niet goed wat hij moest doen, en Loveday leek echt van streek. Uiteindelijk gaf hij haar een snelle knuffel, en stapte toen snel terug. Hij lachte ongemakkelijk. Een geluid kwam dichterbij, en Loveday deed iets hetzelfde terug. Mordon staarde haa rniet begrijpend aan, en keek om zich heen. Ze riep iets maar hij had geen idee wat of wie. 'Euhm, wie roep je?' Vroeg hij dan maar. Hij wou het wel weten, want hij kon zich zo'n geluid niet eerder herinneren.

'Euhm, wie roep je?' Zei mordon uiteindelijk. Na zijn knuffel wist ze niet zo goed iets te zeggen. Dus was ze heel erg blij dat Ingo haar riep. HIj vloog net over mordon zijn hoofd en lande dan fijntjes naast haar neer. "Ingo." Zei ze dan wijzend op de uil. Maar hij was onrustig dus er was iets aan de hand. "Er is iets mis." Zei ze dan kijkent naar Ingo de wild flapperde met zijn vleugels. "Rustig..." In zich zelf dacht ze dat Mordon dit waarschijnlijk supper dom zou vinden dat ze tegen een uil aan het praten was. Ze kende hem nog niet goed; DUS... Ingo werd rustig en keek nu precies boos naar mordon. Alsof hij hem niet vertrouwde. Maar toen vloog hij weer op en ging in een holletje zitten wat verder op. 'Was hij jaloers?' Ze keek weer even naar Mordon. Een beetje beschaamd. Het was echt moeilijk om met hem aan de praat te komen. Ze zuchte even en ging dan in de richting van Ingo. Kijken wat er scheelde met haar beste vriend.

{Je hebt lang moeten wachten. Maar hier ben ik weer.}

Een vogel vloog juist over zijn hoofd heen, en hij dook naar beneden, geschrokkken. ‘Ingo.” Hij keek terug naar Loveday, haar uil? Hij stond terug langzaam recht, en keek naar het diertje. “Er is iets mis.” De uil wapperde inderdaad met zijn vleugels. Mordon deed voorzichtig een pas naar voren, bedoeld om de uil niet te laten schrikken. “Rusig..” Suste Loveday hem. Ingo werd rustig, maar hij keek met een achtedochtige blik naar Mordon. Had hij iets mis gedaan? Hij was toch alleen maar met Loveday aan het praten? Of was dat het? Dat hij met Loveday aan het praten was? Nee, dat kon toch niet! De uil kon niet zo tegenover hem staan toch? Ingo vloog op en ging iets verder in elkaar zitten. ‘Heb ik iets mis gedaan?’ Vroeg Mordon zacht aan Loveday. Ze zuchtte even en liep naar de uil toe. Mordon achterlatend. Hij bleef even staan, en liep toen toch maar achter haar aan. Misschien kon hij INgo wat milder stemmen, hij had toch niets gedaan, en hij wou dolgraag met de uil beter kennis maken. ‘Denk je dat hij boos is op mij?’ Vroeg hij verdrietig. Mordon kon er niet tegen als mensen kwaad op hem werden. Dan ging er binnen in hem iets los, en kon hij zich heel slecht voelen. En dat ging niet over tot iedereen weer happy was. ‘Kan je hem beter maken? Wat hij dan ook heeft?’ Vroeg hij nu, ongerust. ‘Ik bedoel, het is je uil, en als er iets mis is dan moeten we hem beter maken toch,?’ Misschien was het niet eens haar uil, maar ook een vriend. Je had van die elven die dieren als vrienden hadden, hijzelf niet, maar hij hield wel ontzettend veel van dieren.

‘Denk je dat hij boos is op mij?’ Vroeg hij verdrietig Kan je hem beter maken? Wat hij dan ook heeft?’ Vroeg hij nu, ongerust. ‘Ik bedoel, het is je uil, en als er iets mis is dan moeten we hem beter maken toch,?’ %-Mordon bleef maar praten en praten. Ze draaide zich om en kwam dichter bij Mordon. Ze lachte, en een ondeugende glinstering kwam op in haar ogen. "Als je zo een zorgen maakt. Ga jij dan naar hem toe." Ze kende Ingo. Misschien was dit gewoon een list om Mordon dichter bij haar te brengen. Of misschien was hij echt jaloers op Mordon. "Hij is misschien jaloers. Maar dat moeten jullie maar uit vechten hoor. Mannen onder elkaar." Zei ze serieus. Ze ging nu achter Mordon staan en duwde men langzaam vooruit. "Wees voorzichtig misschien bijd hij wel. Zei ze om hem te plagen. Ze liet Mordon los en wachte dus maar af op wat hij zou doen.

Mordon kon er niet tegen als mensen kwaad op hem werden. Dan ging er binnen in hem iets los, en kon hij zich heel slecht voelen. En dat ging niet over tot iedereen weer happy was. ‘Kan je hem beter maken? Wat hij dan ook heeft?’ Vroeg hij nu, ongerust. ‘Ik bedoel, het is je uil, en als er iets mis is dan moeten we hem beter maken toch,?’ Misschien was het niet eens haar uil, maar ook een vriend. Je had van die elven die dieren als vrienden hadden, hijzelf niet, maar hij hield wel ontzettend veel van dieren."Als je zo een zorgen maakt. Ga jij dan naar hem toe." "Hij is misschien jaloers. Maar dat moeten jullie maar uit vechten hoor. Mannen onder elkaar." Zei ze serieus. Ze ging nu achter Mordon staan en duwde men langzaam vooruit. "Wees voorzichtig misschien bijd hij wel. Hij keek haar geschrokken aan, en zag toen haar plagerig gezicht. 'Dat is niet lief!' Maar hij lachte erbij. 'Ingo?' Mompelde hij zachtjes, en hij stak zijn hand uit naar de uil. 'Wees alsjeblieft niet kwaad op me?' Hij ging verder met zijn fluisteren. 'Het was niet mijn bedoeling.. Sorry.' Hij hoopte dat de uil niet wraakzuchtig zou zijn. Het speet hem gewoon echt, en als je even naar zijn stem luisterde, hoorde je het.

Sowry x:

'Dat is niet lief!' Maar Mordon lachte er bij. Loveday wachte geduldig. 'Ingo? De uil keek al wat zachter. 'Wees alsjeblieft niet kwaad op me?' Hij ging verder met zijn fluisteren. 'Het was niet mijn bedoeling.. Sorry.' Ingo kwam wat uit zijn holletje. Met grote ogen keek hij Mordon aan. Al snel vloog hij weer op een tak en maakte wat grapigge geluiden. Loveday met haar blik ingo. Ze wist dat het helemaal weer goed was. "Je bent goed met dieren." Lachte ze naar mordon. "Het is helemaal weer goed." Ze draaide zich naar hem om. Ze hield wel van zijn gezeldschap. Ze kon het niet beschrijven. Maar vanaf de eerste dag dat ze hem kende. Voelde ze zich anders bij hem. Alsof als hij er was ze gewoon begon te zweven. "Zo heb jij dieren vrienden??? Of vind je ze gewoon leuk?"Ze moest toch weer met een onderwerp aankomen. Zijn ogen glansden toen ze er in keek. Wat moest ze doen, wat moest ze denken. De eerste stap zou aan zichzelf toe geven dat ze hem leuk vond. Maar niet zomaar leuk. Neen diep van binnen wist ze dat er meer was. "LIEFDE?" Dacht ze in zich zelf.

(Geen sorry ik ben niet boos. Plus dit is echt een flut antwoord.