Good to see you.

De uil vloog van zijn tak af, en maakt wat grappige geluiden. Doch lachte hij niet, hij wou eerst zeker weten dat het goed was. 'Zeker?' Een kleine glimlach durfde hij nu wel. 'Hij is gewoon een brave uil.' Mordon dacht even na over haar volgende vraag. Hij had geen dieren, maar hij hield er wel van. Als dat een antwoord op haar vraag was. 'Ik heb nooit dieren gehad, hoewel ik ze wel wou. Tja, het mocht gewoon niet. Ik was te vaak weg om er echt voor te zorgen. En nu ik het wel kan, nu, tja, dan denk je er gewoon niet meer aan.' Hij vondt het spijtig van zichzelf dat hij nog geen dier had genomen. 'Misschien wordt het eens tijd.' Hij staarde even voor zich uit. 'Ja! Weet je, wil je mij dan helpen?' Hij vroeg het met een cute stemmetje, zodat ze niet kon weigeren. 'En Ingo mag mee. Kan hij mijn dier testen of het wel goed is.' Hij had nu een brede glimlach om zijn mond heen. Hij en Loveday, en Ingo natuurlijk. Niet op een date ofzow. Hij werdt plots wat rood, hoopte dat ze er niet aan dacht. 'Maar vertel eens, hoe gaat het met je?' Hij was nu helemaal aan het doorslaan. 'Let niet op mij.' En wat ze nu van hem dacht, moest heel raar zijn. Zijn blos verergerde. 'Zou ik anders een uil nemen ook?' Hij lachte even, 'een vrouwtje.'

C:
Ikfaal xD

'Ik heb nooit dieren gehad, hoewel ik ze wel wou. Tja, het mocht gewoon niet. Ik was te vaak weg om er echt voor te zorgen. En nu ik het wel kan, nu, tja, dan denk je er gewoon niet meer aan.' Loveday luisterde met goede zin. 'Misschien wordt het eens tijd.' Hij staarde even voor zich uit. 'Ja! Weet je, wil je mij dan helpen?' Hij vroeg het met een cute stemmetje. Zo cute dat ze er nouwlijks meer kon denken van neen. 'En Ingo mag mee. Kan hij mijn dier testen of het wel goed is.' Nu most ze haar lach in houden. Wat was hij aan het doen of zeggen. 'Maar vertel eens, hoe gaat het met je?''Let niet op mij.' Mordon was helemaal rood geworden. 'Zou ik anders een uil nemen ook?' Hij lachte even, 'een vrouwtje.' Oke nu kon ze haar lach echt niet meer ophouden. Ook al verachte ze haar eigen lach ze kon er niet aan doen. Ingo was precies ook aan het mee lachen. Ze kreeg nouwelijks adem. Maar na eens goed adem te nemen was het lachen wel over. "sorry dat ik lachte."

Bang dat hij haar nu ging aan spreken over haar lach sprak ze snel weer. "Ik help je graag met het vinden van een dier. Het hoeft daarom geen vrouwtjes uil te zijn. Je moet je eigen dier vinden. één die bij je past. Maar ik geef toe uilen zijn prachtige dieren." Nu was het haar buurt om een beetje te blozen. Wat was ze aan het doen. "En het gaat goed met me."Ze mombelde er nog "Zeer goed" Bij voor haar zelf. Ze durfde mordon nouwelijks nog aan te kijken. Maar toch moest ze hem ooit weer aan kijken. Terwijl ze wat dichter bij hem kwam. Richte ze haar hemels blauwe ogen weer op. "Zo waar gaan we gaan zoeken?" Ze wist wel niet zeker of hij het nu wilde doen maar. Ze kon haar vraag niet meer terug nemen.

(Ik vaal ook XD)

Loveday lachte, en haar lach werkte aanstekelijk op de zijne. 'Nee, niet erg hoor.' Het klonk zo raar dat ze daar sorry voor zei, dat hij nog een lachstuip kreeg. 'Dankje. En ik denk dat het ook een vrouwtjesuil word. Die stel ik dan meteen voor aan Ingo. Wat denk je daar van?' Het laatste was voor de uil bedoeld. Hij lachte even, en kreeg het meteen warm. Het zou zo grappig zijn, als de uil dan op zijn dier werd, net als in de vele sprookjes. Meestal waren de eigenaars dan ook bij mekaar. Grappig. Niet dat het hier van toepassing was. maar hij moest er toch aan denken. 'Waar?' herhaalde hij haar vraag. Hij had geen idee, waar vond je dieren? Misschien in de stad ofzow. 'Ik weet het niet. Waar vond jij Ingo? In het bos toch?' Hij kon zich iets herinnerne dat ze het gezegt had, of niet. Hij wist het gewoon niet meer, het leek allemaal zo lang geleden. Maar ja. Wat verwachtte je dan ook met zijn geheugen? Het sloeg nergens op. Mwah. 'Kom anders, dan gaan we terug naar het paleis. Ik weet dat je daar niet graag of vaak bent, maar ik moet wel. Wil je me?' Onderweg zouden ze kunnen praten, maar hier blijven staan had niet veel zin meer, het begon ook al laat te worden. 'Het hoeft niet hoor.' Zei hij er nog snel achteraan.