An unexpected feeling

Met langzame stappen bewoog de King van de Elven zich voort tussen de bomen door. Zijn blauwe ogen gericht op de blauwe lucht. Zachtjes zuchtte hij, zoveel onheil en hij kon er zijn gedachtes niet vanaf houden. Hij wist niet meer wat er nu aan de hand was, er was zoveel aan de hand, zoveel stress. Op sommige momenten had hij het gevoel dat hij het niet waard was om King te zijn. Het gevoel alsof hij niet goed genoeg was om verder te kunnen. Hij hield Mimi overeind met een kalme houding maar van binnen was hij zelf ook best breekbaar. Hij was blij dat hij altijd zijn emoties zo goed kon verbergen achter een masker van kalmte en rust. Hij wilde niet dat zijn volk merkte dat hij twijfelde. Maar hij was gelukkig niet de enige die zich zorgen maakte om zijn volk. Stilletjes liep hij het open veld van de Elfenheuvel op. Hier was het vaak wel rustig en langzaam liep hij door en keek rond. Langzaam naderde hij het midden en ging stilletjes in het gras zitten en staarde voor zich uit. Langzaam ging hij liggen en staarde naar de blauwe lucht, zachtjes zuchtend. Langzaam sloot hij zijn ogen en viel vreemdgenoeg in slaap.

-kortheid-

-Felix Only!-

Felix liep zwijgend door het bos. De koelte van de schaudwen was aangenaam, maar het zonlicht mocht er ookwel zijn. Ze zuchtte en liep de Elvenheuvel op. Ze klom in een boom, via hier kon ze de hele heuvel goed zien. Ze zag een figuur in het gras liggen. Het was hunter. Felix sprong van boom naar boom. Maar ze kon alleen in de dichtsbijzijnde springen dus het was wel moeilijk. Ze zat nu erg dichtbij Hunter en ze sprong op de grond. Ze landde met handen en voeten op de grond. Ze liep rustig naar Hunter toe. Hij was in slaap gevallen. Felix wist veel over magie maar dat was het beslist niet. Ze ging naast hem zitten en staarde hem zo de hele tijd aan. Ze wachtte toen hij wakker zou worden. Haar ogen hadden de gewone kilte afgenomen en hadden plaats gemaakt voor begrip.

Hoog te paard reed hij over een eindeloze vlakte, overal was rust, vrede. Dit was het perfecte gebied, daar waar hij wilde blijven. De vrede die hier heerste was gewoon perfect.Het land van zijn dromen, in de verte zag hij het beeldschone zicht van het kasteel. Daar zou hij naar wederkeren, als trotse King. Hij zou niet meer bang of onzeker zijn, nooit meer zou dat met hem gebeuren. Hij zou zijn volk leiden met al het vertrouwen en moed dat hij zelf bezat.

Hij voelde dat er nog iemand bij hem was, iemand van zijn volk zeker weten. Zijn blauwe ogen schoten open en zijn blik bleef hangen op Felix, die daar naast hem zat. In haar ogen was niet de kilte te zien, er stond begrip in. Dit was niet de Felix die onder zijn volk bekend was. De Felix die iedereen kende was kil, en best beangstigend. Maar deze Felix was heel anders. ''Ik droom zeker nog,'' mompelde hij zachtjes en ging langzaam rechtop zitten. Langzaam schudde hij zijn hoofd, er gebeurde niks. Dit was geen droom, ze keek hem echt op deze manier aan. ''Waar is de gebruikelijke kilte?'' Vroeg hij kalm, maar niet onaardig. Hij had de vraag niet kunnen stoppen. Vragend keek hij haar aan.

Hunter Werd wakker en keek haar recht in de ogen aan. Hij mompelde iets onverstaanbaars.'Waar is de gebruikelijke kilte?' Vroeg hij kalm maar niet onaardig.'Ik heb ook gevoelens hoor, en eens per dag moeten die eruit.' Zei Felix rustig. Waarom dachten mensen dat er altijd kilte en duisternis in haar zat.'Mensen kunnen veranderen.' Ze lachtte zachtjes in zichzelf. Maar zij, zij zou nooit veranderen. Ze lachtte naar hem. Haar ogen waren nog steeds hetzelfde, afgezien dat ze een soort rode gloed uitstraalde. Ze zuchtte even, het leven van haar was goed, maar dit was niet genoeg, ze wilde meer, maar ze moest voorzichtig te werk gaan anders zou Hunter het zo doorhebben.



-flut,flut,flut D:-

Hunter had zijn ogen nog altijd verbaasd op Felix gericht. ''Ik heb ook gevoelens hoor, en eens per dag moeten die eruit.'' Zei Felix kalm en even glimlachte hij. ''Mensen kunnen veranderen.'' Hij hoorde haar zachtjes lachen en hij knikte. ''Dat weet ik, Mensen kunnen veranderen.'' Sprak hij vriendelijk. Hij vond de vriendelijke Felix veel leuker dan de kille Felix. In haar ogen stond nog steeds hetzelfde begrip als net, alleen de rode gloed die ze uitstraalde. Niet dat dat hem veel deed, hij trok zich er niks van aan. ''Het is eigenlijk best wel fijn om te zien dat je ook een vriendelijke kant hebt,'' sprak hij vriendelijk en haalde even een hand door zijn haar. Zijn ogen werden opnieuw naar Felix getrokken en hij glimlachte weer. Wat was er mis met hem, zo was hij niet. Hij zuchtte even en keek voor zich uit, nog altijd maakte hij zich zorgen om zijn volk.

-flutty too-

''Het is eigenlijk best wel fijn om te zien dat je ook een vriendelijke kant hebt,'' sprak hij vriendelijk en haalde even een hand door zijn haar.Felix haalde haar schouders op, dat zei iedereen. Zijn ogen werden opnieuw naar haar getrokken en hij glimlachte weer. Hij zuchtte even en keek voor zich uit. Felix keek naar hem. Hij zag eruit alsof hij zich ergens zorgen overmakkte, maar ook alsof hij gelukkig was dat zij er was. Felix Viel achterover en staarde naar de met wolken bedekte lucht. Ze hoorde veel mensen zeggen dat je soms figuren in de wolken kon zien, als je Fantasie had. Maar Felix had alleen een soort andere Fantasie, eentje die niemand had. Ze kon hele andere dingen zien, maar dan niet in de wolken...

Nadat hij wat had gezegd over het fijne van haar vriendelijkheid had Felix haar schouders opgehaald. Opnieuw toverde hij een glimlach tevoorschijn, hoewel hij zich zorgen maakte, glimlachen kon hij altijd. Of hij het nu meende of niet. Maar in princiepe wist niemand dat, misschien zijn kleine broertje Mordon maar dat was dan ook echt de enige. Zelfs mimi wist niet hoe vaak hij glimlachte terwijl hij het niet echt meende. Maar dit keer wist hij het niet zeker. Glimlachte hij nu om Felix of verborg hij zijn zorgen gewoon weer? Zachtjes schudde hij zijn hoofd en keek voor zich uit. Zwijgend ging hij weer languit in het gras liggen en staarde naar de blauwe lucht. ''Wat een rust,'' mompelde hij zacht in zichzelf. Het was wel hoorbaar maar niet erg luid. Hij keek weer even naar Felix en knipperde zwijgend. ''Soms is het vreemd om rust te kunnen vinden in dit soort tijden.'' Zei hij, al wist hij niet helemaal waarom.

-FLUTT-

Felix was een tijdje stil. Een warm gevoel ging door haar heen, dit had ze nog nooit gehad. Ze keek hem aan, en glimlachtte. Ze glimlachtte bijna nooit tegen iemand. Ze ging weer overeind zitten. Haar gevoelens waren nu wel heel lang bezig. Ze kon ze niet weer terug duwen in zichzelf. Ze ging weer rechtop zitten. Met een wapenuitrusting aan, kon je niet echt liggen. Ze zuchtte even.''Soms is het vreemd om rust te kunnen vinden in dit soort tijden.'' Zei hij tegen haar. Felix haalde even diep adem en knikte alleen maar.''ik..Ik denk dat ik..euhm..gevoelens voor je heb..'' Sprak Felix zacht en met een rood hoofd staarde ze naar de grond. Zij, een Dark elf verliefd?! Het was bespottelijk.

Naast hem was Felix stil, niet dat hij zich daar kwaad om maakte. Als zij niet wilde spreken was het best. Maar toch vond hij het wel leuk om haar stem te horen. Hij schudde even zijn hoofd, waarom dacht hij nou zo? Misschien, misschien moest hij nu toegeven aan zijn gevoelens. Hij had ze, en ja van elke Elf voor wie hij wat kon voelen was het toch echt Felix. Zodra hij haar blik ontmoette zag hij haar glimlachen en zelf glimlachte hij warm terug. Hij had haar nog nooit echt zien glimlachen, maar dit liet zijn hart even een extra sprong maken. Hij hoorde haar zuchten, en daarna had hij wat gezegd. Alhoewel hij alweer was vergeten wat dat was. Hij hoorde haar diep inademen en even zag hij haar knikken. ''ik..Ik denk dat ik..euhm..gevoelens voor je heb..'' Sprak ze toen zacht en hij zag haar met een rood hoofd naar de grond staren. Even keek hij haar verward aan en knikte toen. Langzaam legde hij zijn hand op die van haar en glimlachte weer warm. ''Ik denk het niet,'' antwoordde hij toen en ademde even niet in. ''Ik weet het zeker,'' sprak hij toen even zacht en keek haar aan.