An unexpected new life

Met stille pasjes liep Hunter langs alle graven, zoekend naar die van zijn ouders. Altijd had hij steun van hen gehad, en kon altijd met zijn problemen bij hen terecht. Maar zijn problemen van nu, zouden ze hem nu ook al hun wijze raad geven? Waarschijnlijk zouden ze hem voor gek verklaren vanwege zijn gedachtes. Maar Mimi vertrouwde hij nooit meer, dat kon hij niet. De enige waar hij nu nog op kon steunen was Felix, want Mordon had hem ook niet alles verteld. Hij had hem niet verteld dat hij wist dat Mimi vampier was, en ze had het hem niet verteld! Tijdens die ene gathering was alles in een klap veranderd. Hij had niet geweten dat zijn leven verder kon instorten dan dat het nu al had gedaan. Maar dat was slechts een droom, nu was hij in een duistere put gevallen waar geen uitgang voor was.
Zuchtend zakte hij door zijn knieën en legde zijn hand op het graf van zijn moeder. Zijn moeder vol liefde en en tederheid. Zo tegenovergesteld van zijn vader. Een man vol levenslust en moed. Hunter zuchtte even en wilde zijn mond opendoen toen hij toch ergens geluid hoorde. Als in een schrikreactie schoot hij overeind en keek om zich heen. ''Wie is daar!'' Sprak hij luid en wantrouwend.

-DAWN ONLY-

Op het grote bruine paard reed ze stapvoets door. Normaal zou ze het beest tot het uiterste drijven maar nu niet. Met een hand rond haar ronde buik, de andere aan de teugels stapte ze zo door. Haar moeder, ze wou naar haar graf. De volledige elf was daar begraven had Jasmyn haar verteld. Tranen prikte in haar ogen toen ze de heilige rustplaats in de gaten kreeg. Ze had steun nodig. Misschien zou ze die hier vinden. Eenmaal aangekomen stapte ze voorzichtig van het paar en beschermde opnieuw haar buik. Met haar zwaard kon ze nu al niet meer vechten. Enkel de dolk in haar hand kon haar nu nog beschermen. Zwanger zijn wat eenzielige zwakte. Toen ze naar de plek wou lopen waar Jasmyn had gezegd dat haar moeder lag hoorde ze plots een bekende stem. 'Wie is daar!'' Sprak hij luid en wantrouwend. Dawn draaide zich om en keek in Hunters ogen. Een warme glimlach streelde haar lippen terwijl ze met haar ooit perfecte maar nu lelijk uitpuilende lichaam naar hem toe liep. "Hunter." Fluisterde ze glimlachend terwijl ze hem zo goed en zo kwaad als het ging omhelste. Daarna keek ze met en zucht naar het monstertje dat in haar groeide. "Lang niet gezien." Zei ze spottend terwijl ze licht geiriteerd over haar buik wreef.

Er was iemand over de begraafplaats gelopen en stond nu bij een graf. De nog altijd onbekende draaide zich om en met een schok besefte Hunter dat hij in de ogen keek van een jonge ridder. Dawn, hoelang was het geleden? Een warme glimlach streelde haar lippen terwijl ze met haar ooit perfecte maar nu lelijk uitpuilende lichaam naar hem toe liep. "Hunter." Fluisterde ze glimlachend terwijl ze hem zo goed en zo kwaad als het ging omhelste. Zwijgend legde Hunter toch ook even zijn armen om haar heen. Daarna keek ze met en zucht naar het monstertje dat in haar groeide. "Lang niet gezien." Zei ze spottend terwijl ze licht geiriteerd over haar buik wreef. ''Hallo Dawn,'' sprak hij zacht en glimlachte toch wel even en bekeek haar eens goed. Ze was overduidelijk in verwachting, en al een tijdje ook. ''Inderdaad, lang niet gezien nee.'' Zei hij vriendelijker en keek haar aan. ''Mag ik vragen wie de vader is?'' Vroeg hij, wijzend op haar buik en keek er toch even naar.

'Hallo Dawn,'' sprak hij zacht en glimlachte toch wel even en bekeek haar eens goed. Ze was overduidelijk in verwachting, en al een tijdje ook. ''Inderdaad, lang niet gezien nee.'' Zei hij vriendelijker en keek haar aan. ''Mag ik vragen wie de vader is?'' Vroeg hij, wijzend op haar buik en keek er toch even naar. Dawn slikte even terwijl ze hem aankeek. "Nou ehm.. dat is het leuke denk ik zo maar." Sprak ze. Even keek ze hem angstig aan maar pakte daarna even zijn hand om die op haar buik te leggen. "Ik heb het nagerekend Hunter en.. Jij bent de vader.." Fluisterde ze en kneep even in zijn hand. Met haar heldere rode ogen keek ze hem aan. "Leuk nieuws he?" Probeerde optimischtisch te klinken. Alleen lukte het niet echt. "Sorry dat ik je dit moet vertellen Hunter." Zuchtte ze en voelde een kramp door haar buik trekken. Ze greep er naar en hijgde kreunend. "Martelaar is het." Siste ze boos en zuchtte daarna.

Dawn slikte even terwijl ze hem aankeek. "Nou ehm.. dat is het leuke denk ik zo maar." Sprak ze. Even keek ze hem angstig aan maar pakte daarna even zijn hand om die op haar buik te leggen. Deze actie gaf hem een raar gevoel, en in haar buik voelde hij toch het leven zitten wat daar groeide. Maar waarom was het antwoord zo moeilijk voor haar? . "Ik heb het nagerekend Hunter en.. Jij bent de vader.." Fluisterde ze en kneep even in zijn hand. Met haar heldere rode ogen keek ze hem aan. "Leuk nieuws he?" Probeerde optimischtisch te klinken. Alleen lukte het niet echt. "Sorry dat ik je dit moet vertellen Hunter." Zuchtte ze en voelde een kramp door haar buik trekken. Ze greep er naar en hijgde kreunend. "Martelaar is het." Siste ze boos en zuchtte daarna. Hunter staarde haar wezeloos aan en schudde zijn hoofd. Hij kon de vader van haar kind niet zijn, dat was onmogelijk! Geschrokken deed hij een stap achteruit en keek Dawn recht aan. ''Weet je het heel zeker?'' Vroeg hij geschrokken en keek toch even naar haar buik. Zijn gedachtes gingen terug naar die ene dag aan de Zilveren rivier. Was het echt waar? Maar wat als Felix dit wist, ze zou hem echt wat aan doen. Dat wist hij zeker, en hij hield ook echt veel van haar. ''Gaat het wel?'' vroeg hij toen toch wel bezorgd en keek Dawn aan, maar de schrik was nog altijd in zijn ogen te zien.

Hunter staarde haar wezeloos aan en schudde zijn hoofd. Geschrokken deed hij een stap achteruit en keek Dawn recht aan. ''Weet je het heel zeker?'' Vroeg hij geschrokken en keek toch even naar haar buik. ''Gaat het wel?'' vroeg hij toen toch wel bezorgd en keek Dawn aan, maar de schrik was nog altijd in zijn ogen te zien. Dawn schudde haar hoofd terwijl de kramp erger en erger werd. "Nee." Hijgde ze terwijl ze naar haar buik staarde. "En natuurlijk weet ik het zeker Hunter! ik ben niet dom." Siste ze door de pijn heen. Even keekze hem gepijnigd aan. "Help." Fluisterde ze terwijl opnieuw een kramp door haar lichaam schoot. Even snikte ze. "Ik ben niet eens toe aan een verdomd kind. Enigste reden waarom ik het niet weg liet halen was omdat mn nicht zo veel door dramde met dat het zo mooi was en ik dan weer vreselijk veelproblemen met mn zus zou krijgen. Het is gewoon oneerlijk!" Snikte ze en keek hem aan met een betraand gezicht. " Het doet pijn, ik wil het kind nieteens." Huilde ze nu door de pijn en de openbaring.

Dawn schudde haar hoofd terwijl de kramp erger en erger werd. "Nee." Hijgde ze terwijl ze naar haar buik staarde. "En natuurlijk weet ik het zeker Hunter! ik ben niet dom." Siste ze door de pijn heen. Even keek ze hem gepijnigd aan. "Help." Fluisterde ze terwijl opnieuw een kramp door haar lichaam schoot. Hunter liep toch weer naar haar toe en keek even om zich heen. Even snikte ze. "Ik ben niet eens toe aan een verdomd kind. Enigste reden waarom ik het niet weg liet halen was omdat mn nicht zo veel door dramde met dat het zo mooi was en ik dan weer vreselijk veelproblemen met mn zus zou krijgen. Het is gewoon oneerlijk!" Snikte ze en keek hem aan met een betraand gezicht. " Het doet pijn, ik wil het kind nieteens." Huilde ze nu door de pijn en de openbaring. Hunter verborg de schrik om haar woorden en ontmoette haar blik. Zwijgend legde hij toch een arm om haar schouder, zijn hart kon het niet aan om haar gewoon alleen dit te moeten doen. Wat ze ook zou zeggen. ''Elk kind is een geschenk van het leven.'' Zei hij rustig maar toch wijs. Zacht veegde hij een traan weg met zijn duim en keek haar aan.

Hunter verborg de schrik om haar woorden en ontmoette haar blik. Zwijgend legde hij toch een arm om haar schouder, zijn hart kon het niet aan om haar gewoon alleen dit te moeten doen. Wat ze ook zou zeggen. ''Elk kind is een geschenk van het leven.'' Zei hij rustig maar toch wijs. Zacht veegde hij een traan weg met zijn duim en keek haar aan. Dawn keek met een betraand gezicht terug. De krampen werden erger en erger. Uiteindelijk zo erg dat Dawn zich vastklampte aan Hunter. De pijn werd erger, ze zou toch niet serieus hier bevallen! De pijn raasde door haar hele lichaam. "Help." Fluisrerde ze terwijl ze de pijn niet meer aan kon.

Dawn keek met een betraand gezicht terug. De krampen werden erger en erger. Uiteindelijk zo erg dat Dawn zich vastklampte aan Hunter. De pijn werd erger, ze zou toch niet serieus hier bevallen! De pijn raasde door haar hele lichaam. "Help." Fluisrerde ze terwijl ze de pijn niet meer aan kon. Hunter legde zijn armen om haar heen en hield haar even stevig tegen zich aan. ''Rustig maar.''Fluistterde hij zacht en keek haar aan. ''het komt echt wel goed, ik ben er hier voor je.'' zei hij zachtaardig en wreef over haar wang. Hij wist zeker dat het goed kwam, ze was hier veilig en er kon niks fout gaan. Hij durfde haar echt niet op te tillen en naar binnen te brengen, hij was bang dat er dan iets fout zou gaan.Hij keek haar recht in de ogen en voelde toch wel iets vreemds. Een gevoel dat hij toch nooit had ervaren en zijn ogen vielen toch even op haar buik. Als het echt waar was werd hij nu gewoon vader, maar zou het kind kunnen opgroeien tussen twee werelden? Stilletjes nam hij haar hoofd in zijn handen en drukte een korte kus op haar lippen, het kon hem nu even niks meer schelen.

Hunter legde zijn armen om haar heen en hield haar even stevig tegen zich aan. ''Rustig maar.''Fluistterde hij zacht en keek haar aan. ''het komt echt wel goed, ik ben er hier voor je.'' zei hij zachtaardig en wreef over haar wang. Zijn ogen vielen toch even op haar buik. Stilletjes nam hij haar hoofd in zijn handen en drukte een korte kus op haar lippen teder beantwoorde Dawn even de kus maar een nieuwe kramp in haar buik deed haar naar adem snakken. Helse pijnen gleden door haar heen. Maar inneens leek het allemaal niet zo erg meer. De pijn raakte bijna in de vergetelheid. Het was bijna over, dat wist ze zeker. Alleen dat ding moest er uit. Gespannen kneep ze haar ogen samen. Celeste had haar dit wel mogen vertellen. Dan had Dawn heel wat beter nagedacht voor ze het had laten zitten!

Teder beantwoorde Dawn even de kus maar een nieuwe kramp in haar buik deed haar naar adem snakken. Bezorgd keek Hunter haar aan en probeerde zich te concentreren. Hij zag dat ze gespannen haar ogen dichtkneep en hij ondersteunde haar zo goed als hij kon. Want meer kon hij ook niet doen, ze moest dit verder zelf doen. Hij pakte voorzichtig haar hand en bleef haar aankijken, hij zou niet weggaan. Hij had haar dit aangedaan en nu moest hij de verantwoordelijkheid ervoor nemen. Maar als zijn volk hier achter kwam was hij zijn plaats als King echt kwijt. Maar hij zou zijn volk nooit verraden zoals Mimi had gedaan, nooit zou hij een vampier worden. Hij zou liever sterven dan ooit tussen die ondoden te moeten lopen.

inspiloos

Hij pakte voorzichtig haar hand en bleef haar aankijken, Dawn kneep er zachtes in, ze wou dathij bleef. Maar als zijn volk hier achter kwam was hij zijn plaats als King echt kwijt en Dawn zou nooit Queen kunnen worden als haar volk achter de vader van haar kind kwam. Dawn glimlachte zacht en kneep even in zijn hand. "Dankje denk ik." Fluisterde ze tussen de pijn door. "Misschien is op deze pijn na een kind krijgen niet erg, en ik ben blij dat het tenminste.. van jou is."Fluisterde ze met een rauwe stem van de pijn. Een warme oprechte glimlach speelde over haar lippen terwijl ze opnieuw kreunde door een pijnsteek. Er was toch wel iets dat haar kon afleiden van deze pijn. "Dus." Gronde ze pijnlijk, "Vertel eens, Mimi, waarom is ze vampier geworden." En waarom is ze zo belangrijk voor Seth, dacht ze er geïriteerd achteraan maar kreunde toen. "En waarom wil ze nog niet van de troon?" Dawn twijvelde even. Maar daarna keek ze hem recht aan, Het waren vragen waar ze antwoord op wou en misschien konden de vragen haar ook wel af leiden.

Dawn glimlachte zacht en kneep even in zijn hand. "Dankje denk ik." Fluisterde ze tussen de pijn door. "Misschien is op deze pijn na een kind krijgen niet erg, en ik ben blij dat het tenminste.. van jou is." Fluisterde ze met een rauwe stem van de pijn. Een warme oprechte glimlach speelde over haar lippen terwijl ze opnieuw kreunde door een pijnsteek. Hunter glimlachte toch terug en hield haar hand stevig vast. Misschien dat hij zo toch haar kon helpen. . "Dus." Gromde ze pijnlijk, "Vertel eens, Mimi, waarom is ze vampier geworden." Dit was de vraag die hij niet had willen horen. Hij haalde zijn schouders op. ''Waarom zou ik dat weten, waarom zou ik dat eigenlijk willen?'' Hij keek Dawn aan en kneep zacht in haar hand. "En waarom wil ze nog niet van de troon?" Dawn twijvelde even. Maar daarna keek ze hem recht aan. Hunter keek weg van haar en staarde naar de grond. ''Ik weet het niet, hoewel ik heel erg wens dat ze vertrekt, doet ze het niet. Ik heb het gevoel dat mijn volk niet veilig is met haar in de buurt, dat ik niet veilig ben hier.'' Hij zuchtte even en keek haar nu weer aan.

Hunter keek weg van haar en staarde naar de grond. ''Ik weet het niet, hoewel ik heel erg wens dat ze vertrekt, doet ze het niet. Ik heb het gevoel dat mijn volk niet veilig is met haar in de buurt, dat ik niet veilig ben hier.'' Hij zuchtte even en keek haar nu weer aan. Dawn keek even terug en glimlachte zacht. "Ik denk niet.. dat ze een gevaar is.. hoe ze was op de Gathering, haar rust die ze uitstraalde. Je ziet het niet aan haar." Toen kreunde Dawn weer. "Ik geloof wel dat ze echt om de elfen geeft." Sprak ze wrang en kneep zacht in zijn hand. "Maar als ze jou wat aan wil doen rijg ik haar persoonlijk aan mn zwaard." Grapte Dawn even maar kreunde weer.

Dawn keek even terug en glimlachte zacht. "Ik denk niet.. dat ze een gevaar is.. hoe ze was op de Gathering, haar rust die ze uitstraalde. Je ziet het niet aan haar." Toen kreunde Dawn weer. "Ik geloof wel dat ze echt om de elfen geeft." Sprak ze wrang en kneep zacht in zijn hand. "Maar als ze jou wat aan wil doen rijg ik haar persoonlijk aan mn zwaard." Grapte Dawn even maar kreunde weer. Hunter glimlachte even en keek haar aan. ''En toch ben ik bang voor haar,'' fluisterde hij zacht en streek weer over haar wang. ''Maar ik zal niet bang zijn om te vechten voor wie ik liefheb en ook niet voor mijn leven.'' Zijn stem klonk even bitter en hij keek Dawn recht aan. zijn handen zakte even af naar haar buik en hij keek haar aan. ''Moet ik onze healer voor je halen?'' Vroeg hij toen bezorgd en keek haar vragend aan. Hij wilde nu echt niet dat er iets foutging. Hij mocht dan wel vader worden van een verboden kind, hij werd toch vader. En zijn connectie tussen Dawn was gewoon niet meer uit te leggen voor hem.

-verkeerde acc-

Hunter glimlachte even en keek haar aan. ''En toch ben ik bang voor haar,'' fluisterde hij zacht en streek weer over haar wang. ''Maar ik zal niet bang zijn om te vechten voor wie ik liefheb en ook niet voor mijn leven.'' Zijn stem klonk even bitter en hij keek Dawn recht aan. zijn handen zakte even af naar haar buik en hij keek haar aan. ''Moet ik onze healer voor je halen?'' Vroeg hij toen bezorgd en keek haar vragend aan. Dawn glimlachte zacht. "Als Daphne mij wil helpen, alsjeblieft dan." Fluisterde ze terwijl de pijn erger en erger werd. Ze had gewoon in het kasteel moeten blijven. Seleste had gezegd dat ze het rustig aan moest doen, maar nee, natuurlijk luisterde Dawn niet, dat had ze nooit gedaan en ze was ook niet van plan dat ooit te doen. Maar Dawn wou haar zusje die weer naar haar zou schreeuwen omdat ze harstike onverantwoordelijk was. Voor de eerste keer in haar leven wou Dawn Jasmyn bij haar. "Nu word ik dus echt gek, ik wil mijn zus. Al is het alleen maar zodat ze naar me kan schreeuwen." Kreunde Dawn. "Maar Daphne is al genoeg hoor." Fluisterde ze gebroken door de pijn en beet op haar lippen niet meer in staat om te kunnen praten. Als ze nu haar mond zou openen zou ze schreeuwen.

Hunter bleef haar bezorgd aankijken en maakte zich zorgen. Dawn glimlachte zacht. "Als Daphne mij wil helpen, alsjeblieft dan." Fluisterde ze terwijl de pijn erger en erger werd. Zwijgend kneep hij nog even in haar hand en keek haar aan. "Nu word ik dus echt gek, ik wil mijn zus. Al is het alleen maar zodat ze naar me kan schreeuwen." Kreunde Dawn. "Maar Daphne is al genoeg hoor." Fluisterde ze gebroken door de pijn en beet op haar lippen niet meer in staat om te kunnen praten. Hunter pakte haar gezicht in zijn handen en keek haar even aan. ''Geen zorgen, ik ga Daphne halen en alles komt goed.'' Fluisterde hij zacht en liet haar weer los. Hij liet haar los en rende weg om Daphne te gaan halen. Hoewel het hem een ongemakkelijk gevoel gaf om haar zo achter te laten had hij gewoon geen keus nu. Zo snel als zijn voeten hem konden dragen rende hij terug naar het kasteel. ''DAPHNEEE!'' Schreeuwde hij luid en hoopte dat ze het hoorde en kwam. Hij rende door en stond toen ineens oog in oog met de Healer. ''Daphne, ik heb je hulp echt nodig!'' Zei hij dringend en probeerde zijn stem in toom te houden.

-Daphne help?

Zo snel als zijn voeten hem konden dragen rende hij terug naar het kasteel. ''DAPHNEEE!'' Schreeuwde hij luid en hoopte dat ze het hoorde en kwam. Hij rende door en stond toen ineens oog in oog met de Healer. ''Daphne, ik heb je hulp echt nodig!'' Zei hij dringend en probeerde zijn stem in toom te houden. Daphne zag opeens hunter rennen en toen plotsteling avoor haar staan even keek ze raar op wat hij aan het stressen was en zuchte toen. 'Wat is er?" Vroeg Daphne rustig maar zag dat hij veel haast had. Daphne bleef naar hem kijken met een blik van wat is er?

Daphne zag opeens hunter rennen en toen plotsteling avoor haar staan even keek ze raar op wat hij aan het stressen was en zuchte toen. 'Wat is er?" Vroeg Daphne rustig maar zag dat hij veel haast had. Daphne bleef naar hem kijken met een blik van wat is er? Hij schudde zijn hoofd en pakte haar hand zonder erbij na te denken. In tegenstelling tot haar zus vertrouwde hij Daphne wel gewoon, gewoon omdat ze de healer was van zijn geliefde volk. ''Kom alsjeblieft gewoon mee.'' Zei hij en sleurde haar gewoon mee terwijl hij terugrende naar Dawn. Hij keek Daphne doordringend aan. ''Jij bent de healer van ons volk, en jij weet toch wel hoe je een kind ter wereld brengt?'' Hij dwong zichzelf om kalm te blijven en knielde toen weer naast Dawn neer.

kortheid xD

Hij schudde zijn hoofd en pakte haar hand zonder erbij na te denken. In tegenstelling tot haar zus vertrouwde hij Daphne wel gewoon, gewoon omdat ze de healer was van zijn geliefde volk. ''Kom alsjeblieft gewoon mee.'' Zei hij en sleurde haar gewoon mee terwijl hij terugrende naar Dawn. Hij keek Daphne doordringend aan. ''Jij bent de healer van ons volk, en jij weet toch wel hoe je een kind ter wereld brengt?'' Hij dwong zichzelf om kalm te blijven en knielde toen weer naast Dawn neer. Daphne keke met groe ogen toen ze bij de vrouw aan kwam die het kind er uit moes persen. "Dawn?" Zei ze zachtjes en keke toen verward naar hunter. "Wat is er hier aan de hand?!" Daphne kreeg verkeerde egdachtes binnen en kon het niet geloven Dawn een baby van hem? Mara dat kon toch niet?

Stilzweigend bleef ze zo liggen tot Hunter terug kwam terwijl hij Daphne half meesleurde. Nog even sarcastisch als altijd grijnsde ze half naar de Healer van de Elfen. Hunter keek Daphne doordringend aan. ''Jij bent de healer van ons volk, en jij weet toch wel hoe je een kind ter wereld brengt?'' Hij dwong zichzelf om kalm te blijven en knielde toen weer naast Dawn neer. "Dawn?" Zei ze zachtjes en keke toen verward naar hunter. "Wat is er hier aan de hand?!" Dawn siste licht. "Waar lijkt het op lieverd?" Beet ze haar toe en kneep haar ogen dicht. "Help me nou maar.." Gromde ze zacht en beet opnieuw op haar lippen.

-inspiloos
Sky er zo inkom?-