Remember the times

Seth dwaalde door het gangenstelsel met de duisternis als gids, ontbloot bovenlijf, ontblote armen , voeten en benen. Enkel tot zijn knieën waren bedekt door een kort broek, zelfs zijn helm was verdwenen. Hij dwaalde zacht door de gangen en betrad de ene na de andere grot, na buiten uitgekomen te zijn een paar meter hoger dan de officiële ingang kwam hij een deur tegen die hij open probeerde te doen, hij zat op slot sinds die ene dag. Seth hief zijn hand maar pakte de sleutel, hij draaide het slot open en deed de deur open. Het huis pulserend van de magische energie die er nog steeds was na de dood van de eigenaar. Lampen gloeiden op, stof werd weggeblazen door een briesje en het huis was schoon. Seth ging verder naar binnen en de deur die openstond liet een stroom van warme lucht ontsnappen door de gangen heen. Seth ging op een stoel kitten en keek naar de grotere stoel voor hem, Valencia. Ze was jarig op deze dag, de laatste keer herinnerde Seth zich nog. Hij draaide zijn hoofd een kwartslag en keek naar een schilderij. Erop stond een vrouw met een glimlachje, zwart lang haar, haar ogen met de werkelijke groene kleur aangezien ze voor de grap die telkens veranderde, ze droeg een rode jurk en stond achter een jongentje. Ze had haar linker hand via de linkerzijde van de jongen zijn hoofd erop gelegd en met haar rechter via de rechterzijde onder de kin gelegd. Alsof ze hem als iets waardevols zag dat dichtbij moest blijven. Seth herinnerde zich enkele veranderingen in de schilderij en hief zijn hand, enkele bloedspetters verschenen op de wang van Valencia in het schilderij, achter hun was er geen zee maar een bos en dat veranderde hij ook. Het schilderij begon het van Seth over te nemen en liet ledematen en ingewanden achter hen op het schilderij verschijnen. Onder aan het schilderij van hun stonden de woorden ‘Limbs, guts, spread on the Floor, blood dripping, lives slipping, still they hunger for more,’ Seth ging naar het schilderij en bekeek zichzelf daar, hij was toen 11 geweest en nu was hij 24. Dertien eenzame jaren geleden was dit gebeurd, een mooie dag en ze had hem geholpen met een vriendelijkere training… tegenover Seth. Hij draaide zich om en liep naar een ander schilderij, een portret van hun waarbij Valencia hem meetrok aan zijn haar. Toch glimlachten beide op het portret en Seth lachte. “Typisch Valencia, ach… wist ik maar wat je laatste woorden waren die dag.” Zuchtte hij teleurgesteld. Hij liep verder en zag een schilderij van zijn eerste rust na de training, zijn been was gebroken, zijn arm lag uit de kom en had zeker zeven wonden die gehecht waren op de schilderij. Valencia had de wonden hersteld maar had hem geen kans gegeven echt te rusten. Seth lachte weer en ging naar de laatste die daar hing van hun samen. Seth en Valencia samen zittend op de twee stoelen in de woonkamer hier, Valencia met haar benen over elkaar en achterover leunend met haar armen over de rug leunging heen. Seth die ook lui had zitten doen lag met zijn rug en benen over een armleuning en zijn schouder op de rugleuning. Weer moest Seth lachen en keek rond. De rest waren schilderijen van Valencia alleen, Seth wist dat ze… psychopaat was maar dat was hijzelf ook dus het maakte hem niet uit en toen was hij haar daar zelfs dankbaar voor. Hoewel het schilderij waar ze met haar kleren aan in een bad vol vampiers bloed lag.. hem wel altijd licht deed schrikken. Alleen dat was nu voorbij, hij keek naar Valencia’s glimlach op de schilderij en zuchtte, hij liep terug naar het eerste schilderij en streek Valencia’s afbeelding over haar wang. In een seconde lag hij op de grond en flitsen schoten door zijn hoofd, ‘Nee! Seth blijf hier!’ riep een vrouwelijke stem. ‘Seth, ik doe dit allemaal voor jou’ fluisterde de stem direct erna. ‘Valencia, laat me je helpen.’ Begon een andere stem en Seth zag in de kamer voor zich twee gedaanten. Valencia en een of ander wezen met een staart van botten en ruggenwervels die zich door de rug hadden geboord. ‘Bloodstrike, onthoud dat, je zal je wonden gebruiken als wapen, je zal meer zielen oogsten en beter kunnen helpen.’ Zei de vrouw. Ze haalde uit met vlijmscherpe nagels en maakte een wond bij Valencia. Valencia mompelde het woord en haar bloed stroomde eruit maar bleef bij haar hangen. Door gedachten gestuurd begon het te bewegen. ‘Bloodmastery’ zei de gedaante. ‘Je weet nu alles over de aanvallen ermee,’ zei de gedaante en verdween snel. Valencia’s schim verdween ook en Seth staarde in de leegte. Enkele anderen van dat soort dingen hadden afgespeeld voor zijn ogen tegelijk met die van net. Seth mompelde en bewoog met zijn arm waarna er een wond ontstond op zijn schouder. Dat bloed vloeide uit zijn wond maar werd toen een soort slang die uit zijn schouder stak en bewoog, hij rekte zich uit en boorde zich door een oefenpop heen die reserve stond in de kamer. Seth grijnsde, stapte het huisje uit… ‘Dreadsteed’ mompelde hij. Voor hem verscheen een paard, vlammen over diens hele lichaam. Elke stap die hij zette lieten vlammen achter op de grond. Zijn lippen weg en hij had wolfachtige kaken, hij rees met zijn hoeven in de lucht en Seth telde zes poten. ‘War, dat was je naam’ fluisterde Seth. Hij stapte achterop het wezen en hoorde woorden uit het huis komen. ‘Veeeel… steeeerkte Seeth’ klonk het alsof de wind het meenam naar hem. Seth gaf het paard een teken en ze reden door de gang terug het stelsel in en Seth hoorde een steen vallen. De tranan die waren ontstonden door de pijn van het verleden gleden over zijn wangen. Toen pas merkte de steenh em op. Seth keek zich om en zag een gedaante verderop staan, alleen dit keer geen schim uit het verleden, “…. Wat is er?” vroeg Seth die War omdraaide en richting de gedaante reed. Al het licht hier, was van het vlammende paard dat gehoorzaam naar voren stapte.


-Post 200, is opgedragen aan Seth’s overleden Mentrix. Valencia even if your body has died, your love and soul are still alive, your corpse is burned and turned to ash but even now you are remembered by Seth-
~Primo Victoria!~

(Nu effe serieus, het liefst iemand die Seth een beetje kan troosten)

Denaii keek om zich heen, ze had tijd nodig, het was al lang geleden, dat ze echt alleen had kunnen zijn, en het was nu de tijd. Er was veel gebeurd, maar ze schudde haar hoofd, en concentreerde zich op de weg voor haar. Ze wist niet wat er haar allemaal te wachten stond, maar ze had er geen goed gevoel over. Het was gewoon.. teveel. Ze zuchtte, en liep de hoek om. Na een paar stappen zakte ze in, en ze kroop naar de grotwand. Haar hoofd tolde, en ze was misselijk. Ze sloot haar ogen, en dacht terug aan de eerste dag, toen het allemaal was begonnen.
Denaii liep zoals gewoonlijk weer eens niets te doen, maar toch verveelde ze zich toch niet, er was ertijd wel iets te doen, maar nu niet. Normaal oefende ze op water, liet een boom in brand vliegen als ze zich kwaad maakte, kwam terecht in problemen, kortom, routine. Maar nu was er niets, ze was die morgen kwaad de grotten uit gelopen, omdat haar adoptieouders zo geheimzinnig deden, en ze maar niet wouden zeggen wat er aan de hand was. Zo was het al de hele week, en ze had er nu echt genoeg van! Een kwade frons verscheen weer op haar gezicht, toen ze zachte voetstappen hoorde op het gras. De boom waar ze in was geklommen lag dicht bij de ingang van de grotten, en ze zat er vaak, dus ze was gemakkelijk te vinden. Een onbekende wizrd keek naar haar, en vroeg haar naar te beneden te klimmen. Verbaast had ze naar beneden gekeken, en gevraagt of dit soms een domme grap was ofzow. Nogmaals gebaarde de wizard om met hem mee te gaan, en met enige tegenzin sprong ze luchtig uit de grote tree. Met grote passen liep hij voor haar uit, en na een tijdje raakte ze achterop. Niet dat het haar veel kon schelen, maar ze was gewoon een trage wandelaar. Onderweg bleef ze nog even staan om een bloem te plukken, als sorrygeschenk. Langzaam huppelde ze nu achter de norse wizard aan. Tot haar verbazing liep hij regelrecht naar de grotten, en stopte niet tot hij in de grote grot was. Argwanend liep ze achter hem aan, en zag toen Seth staan op de richel. Verbaast bleef ze staan, en toen pas drong het tot haar door, een cerimonie! Ze zag haar pleegouders staan, maar hen begroette ze later wel, Setherian Fel'dan riep iedereen bij elkaar, en sprak de tradietionele woorden uit. Maia Sarris was haar mentor! Seth verdween, en Maia bleef bij haar achter. Morgen zouden ze beginnen met de training! Denaii kreeg een dolgelukkige glimlach op haar gezicht.
Zelfs in het duister van de grot zag ze het licht van de memorie duidelijk voor zich, snel ging ze verder, ze mocht het niet vergeten!
NU liep ze door de mist die langzaam omhoog wervelde. Ze herkende het gebied eerst niet, want er liep iemand. Ze had haar als goud, haar ogen waren grijsblauwig, en ze zag er heel lief uit. Plots besefde Denaii dat ze naar zichzelf aan het kijken was. Geschrokken keek ze naar zichzelf, maar ze was stabiel en massief, even had ze gedacht dat vanuit geestpositie naar haarzelf aan het kijken was, maar dat kon onmogelijk. Het meisje keek onzeker, en even dacht Denaii dat er iets mis was, toen had ze het door. Het gezicht was omgedraaid, zoals mensen naar haar keken, in plaats van spiegeleffect. Ze zag zichzelf verder lopen, en de grijze bergen leken zich naar haar toe te buigen, en het water leek stil te staan. Maar dat was niet uit de herinnering! Dat was... voor haar? Ze schudde haar hoofd, en volgde zichzelf verder. Een gedaante versccheen, en de andere Denaii schrok. Ze glimlachte, het was Brandon, van wie ze op dat moment nog geen weet had gehad. De blik op haar gezicht was zo geschokt en grappig tegelijk, maar Denaii lachte niet. Het was te treurig, ze waren elkaar verloren op vroege leeftijd, en Brandon was in zijn opvliegenheid hen ouders aangevallen. Ze nam het hem niet kwalijk, niet meer, maar toch... Hij snauwde haar iets toe, en onmiddelijk veranderde zijn blik in spijt, zou hij zichzelf ook zo gevoeld hebben toen hij zag wat hij had gedaan?
Ze zuchtte, dit was nog maar het begin, het ergste moest nog komen, langzaam vervloog ook weer deze herinnering, en de volgende doemde al op in de verte, even zag ze nog de grotomtrekken, maar toen waren die ook al weer verdwenen.
Dit keer liep ze richting de Heilige grot, en ze hoorde snelle passen aankomen. Setherian Fel'dan. De schimmige Denaii keek hem vreemd aan, en voor ze wist erd ze meegetrokken. Een flauw glimlachje kon er wel af. Wat was dat toch vreemd afgelopen! Ze zuchtte, en liep achter de King en zichzelf aan. In de verte lag het domein waar alles was gebeurt, en ze glimlachte traag. Zodadelijk, een luid gescheur weerklonk, ging Seth in zijn broek staan, volgeschreven met Demonische tekens. En inderdaad, daar stond Seth, ze zuchtte, en sloot haar ogen. ZIjn stem vilde de hele zaal, en hij gebruikte magie die zij toen zo graag wou leren. Maar een paar dagen geleden had ze de hoop opgegeven. Dit was niet voor haar bestemd, zij was misschien wel krachtig, maar als zij het was geweest, was het wel anders gegaan. Dat was nu eenmaal het leven. Mariag zou de volgende Fel'dan worden. En Denaii zou haar steunen, dat was nu eenmaal hoe ze was, geen racune, geen kwaadheid, gewoon, accepteren, je kon er nu eenmaal toch niets aan doen. En hoe moest zij ooit? Nee, het was gewoon onmogelijk, maar als Valencia terug was, zou zij er ook niet bij zijn, hoe ze dat wist? niet, maar het lag voor de hand, geen krachtige magie, dus ze was gewoonweg niet interresant genoeg. Een schim dook op, en automatisch glimlachte Denaii. Valencia was gekomen. Ze zuchtte, en volgde het gesprek, de demonschadowbol die Seth opriep nam hem geen moeite, en ze zag zichzelf heel veel moeite doen, terwijl het niet eens lukte. Ze glimlacht, en kromde haar handen. Een waterachtigplasme verscheen, en een zwarte bol. Geen moeite, ze liet hem verdwijnen, en keek terug naar het tafereel. Blijkbaar had ze een heel stuk gemist, want War en Aisha waren al verschenen, en haar memorie leek nogal zenuwachtig naar War. Ze mocht dat paard heel graag, als een van de enigste summons, behalve Selene, die was ook vriendelijk, maar Salia of Moora. Ze kon een lichte huivering niet onderdrukken. Ze glimachte, en sloot haar ogen. Ze zou War en Aisha niet kunnen volgen, dus hier was ze gedaan.
Met een snak naar lucht lag ze weer in de grot, een ze zoog haar longen vol met lucht. Een trilling golfde door haar heen, en hield haar hoofd tussen haar knieën van de pijn.
Een trilling golfde door de lucht, en ze zag iets op haar afkomen. Dit keer was het anders, misschien omdat het meer recenter was, maar ook dit keer ze er van een afstand van, terwijl ze zich ook in zichzelf bevond. De kleine fee kwam op haar af gevlogen, en verstopte zich in haar haar. Ze stopte het beest, en keek naar Angel. De chocoladebruine ogen keken haar dankbaar aan. Een klein glimlachtje verspreidde zich over haar gezicht. Eentje, dat haar nog vaker in de problemen zou brengen dat je zou vermoedden.
Denaii zuchtte, dit waren het begin van alle problemen, Brandon, Angel, Valencia, Seth zelf. Ze dacht terug aan die rampzalige dag dat ze het aan Seth wou vertellen.
Snel liep ze door he vochtige gras. Vandaag zou ze het Seth bekennen, over Brandon, haar broer die ze verloren was, over Angel, de fee die ze gered had, over Elias, waarmee ze had gepraat, over een vamp die haar het liefst wou vermoorden, over haar mentor, Maia, over.. Ze zuchtte, ze kon dit zometeen tegen Seth vertellen, dus om het steeds te herhalen in haar hoofd had geen zin. Na een tocht was ze bij het huis van Seth aangekomen, en ze had geklopt. Daardoor was de deur opengeschoven, en nu verdachtte ze ervan dat Salia of Moora dat expres had gedaan. Na een blik was ze naar buiten gerend, maar Seth had haar al snel ingehaald. Hoe hij dat had gedaan wa s haar nog steeds een raadsel, maar hierook vermoedde ze dat hij magie gebruikt om haar in te halen. Anders was het hem nooit gelukt! Seth hield van Mimi, de elvenQueen, en ze had er niets op tegen, maar hij had haar moeten beloven haar nooit meer iets zoals dat te laten zien. Hij was snel terug gegaan, en hoewel ze het niet erg vond, ontweek ze hem. Niet dat ze hem al zo vaak tegenkwam, maar op de momenten dat het wel zo was.. ontweek ze hem. Ze vond het niet fijn bij de gedachten dat ze samen een geheim hadden, waarin zij niet meedeed, en ze vond zich dus een buitenstaander. Met Valencia was ze tenminste rechtstreeks bij betrokken geweest. Ze zuchtte, en overwoog om rechtop te staan. De misselijkheid trok weg, en hoewel ze nog een beetje duizelig was, ging ze niet meer bewusteloos vallen. Hoopte ze. Ze hoorde iets verder in de grot, en keek naar de persoon die ze niet wou zien van alle wizards. “…. Wat is er?” vroeg Seth die War omdraaide en richting de gedaante reed. Al het licht hier, was van het vlammende paard dat gehoorzaam naar voren stapte. Ze keek hem zwijgend aan, en vroeg zich af of ze zichzelf nog ontzichtbaar kon maken, en rustig weg sluipen. Nope. ‘Euhm...’ Was haar geniale antwoord. Toen herstelde ze zich, ‘Ik was gewoon... memories aan het ophalen.’ Zei ze ontwijkend. Haar ogen keken weg, en ze glimlachte naar War.

-And, what you think?-