I remember it now....

Met een krijtwit gezicht en een trillend lichaam was Samina het huis uit gerend. Ze wilde een grote stapel boeken op een plank zetten en had er een op haar teen gekregen, vloekend had ze de kamer rondgedanst op een been en had toen haar hoofd gestoten waarna ze plots alles van zeven maanden geleden ineens weer haarscherp voor zich zag. Mordon.....Mordon! Die vuile, vieze....... Of wist hij ook niks meer? had hij zich ook niet kunnen herrineren wie het was geweest. Dat haar toekomstige king de vader van haar kind bleek te zijn was een klap voor haar geweest, harder dan die boeken of de plank. Ze zakte uitgeput neer, het gewicht van de baby was nauwelijks meer te tillen, zou het een tweeling zijn? Een tak kraakte, een figuur verscheen. Samina keek op. 'Jij....' stamelde ze.

(mordon. maak je borst maar nat! >3, eerst even een flinke woedeaanval en dan is ze weer poeslief hoor)

Mordon zuchtte, hij had terug barstende hoofdpijn. Het kwam soms op, en liet hem dan niet meer gerust. Meestal was het als iemand hem wou spreken, over een al dan niet pijnlijk onderwerp. De laatste tijd liet het hem redelijk met gerust, maar het was dus weer zover. Hij moest er eens bij Daphne naar vragen. Daphne, een kleine glimlach verspreidde zich over zijn mond. Ze was zijn alles, en alles. Hij zou haar nooit meer laten gaan als ze het niet wou. Hij had haar ontmoet door Samina, dat ze hem als peetvader wou. Peetvader, waarvoor stond dat eigenlijk? Het klonk raar, want Samina's zus was Felix, een van zijn ergste vijanden. Niet dat hij dat ooit had gewilt, ze had hem zo gemaakt. Hij had erover met iedereen gesproken, subtiel natuurlijk, maar niemand wou hem ooit geloven, hij haalde zich blijkbaar dingen in zijn hoofd. Het was allemaal niet waar. Maar hoe zou het nu met Samina gaan? Hij zou het eerlijk gezegt niet weten. Hij liep verder, maar keerde toen om. Hij zou haar eens gaan bezoeken, het moest toch een dezer dagen gebeuren. Hij zag haar al in de verte opduiken, op de grond. Ze reageerde niet, en hij stapte expres op een tak om haar niet te laten schrikken. Samina keek op. 'Jij....' stamelde ze. 'Hallo Samina.' Antwoorde hij vrolijk. 'Gaat het wel?' Hij bukte zich om haar een hand te geven.

'Hallo Samina.' Antwoorde hij vrolijk. 'Gaat het wel?' Hij bukte zich om haar een hand te geven. Samina liet zichzelf overeind hijsen maar bleef hem snibbig aankijken. Het was moeilijk om haar agressie in te houden. 'Nee.' sneerde ze. 'Mijn hoofd doet zeer en ik ben iets te weten gekomen.' Ze ging nu vlak voor hem staan met haar armen over elkaar. 'Je wordt waarschijnlijk meer dan peetvader, ik kreeg een plank op mn kop en zag alles weer voor me, JIJ bent de vader van mijn kind, maar misschien wist je dat al.' Ze bleef hem kwaad aankijken, als hij er inderdaad ook niks meer van wist zou het niet erg zijn, maar dit was een ernstige zaak. 'En? Heb ik gelijk of niet?'

Maar hoe zou het nu met Samina gaan? Hij zou het eerlijk gezegt niet weten. Hij liep verder, maar keerde toen om. Hij zou haar eens gaan bezoeken, het moest toch een dezer dagen gebeuren. Hij zag haar al in de verte opduiken, op de grond. Ze reageerde niet, en hij stapte expres op een tak om haar niet te laten schrikken. Samina keek op. 'Jij....' stamelde ze. 'Hallo Samina.' Antwoorde hij vrolijk. 'Gaat het wel?' Hij bukte zich om haar een hand te geven. 'Nee.' sneerde ze. 'Mijn hoofd doet zeer en ik ben iets te weten gekomen.' Ze ging nu vlak voor hem staan met haar armen over elkaar. 'Je wordt waarschijnlijk meer dan peetvader, ik kreeg een plank op mn kop en zag alles weer voor me, JIJ bent de vader van mijn kind, maar misschien wist je dat al.' Ze bleef hem kwaad aankijken, als hij er inderdaad ook niks meer van wist zou het niet erg zijn, maar dit was een ernstige zaak. 'En? Heb ik gelijk of niet?' Hij lachte even, wat? Dit kon toch niet, hoe zou hij het nu kunnen zijn? "Ik heb even werkelijk geen idee waar je het over hebt. Hoe kan ik nu de vader zijn? Ik.. nog nooit!' Dit kon gewoon niet! 'Weet je zeker dat de hoofdstoot niet gewoon je wat in de war heeft gebracht?"

'En? Heb ik gelijk of niet?' Hij lachte even. "Ik heb even werkelijk geen idee waar je het over hebt. Hoe kan ik nu de vader zijn? Ik.. nog nooit!' Dit kon gewoon niet! 'Weet je zeker dat de hoofdstoot niet gewoon je wat in de war heeft gebracht?" ''Denk je dat ik gek ben?'' vroeg Samina op scherpe toon. ''Ik heb 7 maanden lang gezocht, ik ben na die nacht mijn geheugen kwijtgeraakt dus ik wist van niks. Maar ik herinnerde het me net weer, wie zou het anders kunnen zijn en bovendien kun jij ook alles zijn vergeten!'' Samina was kwaad, ze wreef over haar onderbuik. ''Als jij het niet accepteert is dat best, maar dat is dan ook een beslissing die een vader maakt. Niet te geloven, de man die straks mijn King moet worden, een....een.....'' Ze kon het niet uitbrengen. Haar stem zat vol afkeer, ze had hem nodig in deze laatste periode.

''Denk je dat ik gek ben?'' vroeg Samina op scherpe toon. ''Ik heb 7 maanden lang gezocht, ik ben na die nacht mijn geheugen kwijtgeraakt dus ik wist van niks. Maar ik herinnerde het me net weer, wie zou het anders kunnen zijn en bovendien kun jij ook alles zijn vergeten!'' Samina was kwaad, ze wreef over haar onderbuik. ''Als jij het niet accepteert is dat best, maar dat is dan ook een beslissing die een vader maakt. Niet te geloven, de man die straks mijn King moet worden, een....een.....' 'Een wat?' Vroeg hij scherp. 'Samina, ik weet het echt niet. Woawkaay, ik was een aantal maanden geleden daar, en ik kan me soms niet meer herinneren wat ik doe nadat ik gedronken had, maar dit?' Het was toch gewoon niet mogelijk? 'Het spijt me als ik je overstuur heb gemaakt.' Mompelde hij snel, op zijn liefst. 'Ik kan toch geen vader zijn?' Zijn stem sloeg over, iets waarvan hij had gedacht dat het nooit meer zou gebeuren. Hij kon het niet, nee! Wat zouden de anderen zeggen? Ze moesten het maar accepteren, net zoals hij zou doen. Maar dit lag gewoon teveel voor de hand, het was te raar. Het zou allemaal gewoon te toevallig zijn toch? 'Weet je zeker?' Vroeg hij zacht. Het begon hem te beseffen dat het wel eens kon. Ondanks alles.

'Een wat?' Vroeg hij scherp. 'Samina, ik weet het echt niet. Woawkaay, ik was een aantal maanden geleden daar, en ik kan me soms niet meer herinneren wat ik doe nadat ik gedronken had, maar dit?' Samina voelde alle hoop wegvloeien, een traan rolde over haar wang. 'Het spijt me als ik je overstuur heb gemaakt.' Mompelde hij snel, op zijn liefst. 'Ik kan toch geen vader zijn?' Zijn stem sloeg over, Samina veegde de traan boos weg. 'Weet je zeker?' Vroeg hij zacht. 'Ja.' zei ze gesmoord. 'Ik weet weer dat ik je zag staan en eerst goed moest kijken wie je was, je was jezelf niet, je leek te veel gedronken te hebben ofzo iets.' Ze wreef over haar buik. 'Mijn, of liever gezegd, ons kind heeft ons allebij nodig. En als jij het niet wilt dan....dan moet je het zelf maar weten...' Ze keek hem scherp maar ook smekend aan.

(oeps, verkeerde account)

'Ik kan toch geen vader zijn?' Zijn stem sloeg over, iets waarvan hij had gedacht dat het nooit meer zou gebeuren. Hij kon het niet, nee! Wat zouden de anderen zeggen? Ze moesten het maar accepteren, net zoals hij zou doen. Maar dit lag gewoon teveel voor de hand, het was te raar. Het zou allemaal gewoon te toevallig zijn toch? 'Weet je zeker?' Vroeg hij zacht. Het begon hem te beseffen dat het wel eens kon. Ondanks alles. . 'Ja.' zei ze gesmoord. 'Ik weet weer dat ik je zag staan en eerst goed moest kijken wie je was, je was jezelf niet, je leek te veel gedronken te hebben ofzo iets.' Ze wreef over haar buik. 'Mijn, of liever gezegd, ons kind heeft ons allebij nodig. En als jij het niet wilt dan....dan moet je het zelf maar weten...' Ze keek hem scherp maar ook smekend aan.
'Samina, ik weet het gewoon niet meer. Het lijkt zo onwerkelijk, maar ik geloof je wel. En ik zal alle verantwoordelijkheid opnemen die nodig is. Je staat er niet alleen voor Samina.' Hoe hij dit ooit aan Loveday zou vertellen, hij had er geen enkel idee van, en hij schaamde zich nu. Niet voor dit geval, maar dan om het haar te moeten zeggen, en te bekennen dat hij haar leuk vond. Hoe kon ze dat nog geloven na dit gedoe? Hij had er echt geen idee van, hoe kon het ooit? Hij had er werkelijk geen idee van. 'Weet iemand anders het nog?' Vroeg hij toen plots.

'Samina, ik weet het gewoon niet meer. Het lijkt zo onwerkelijk, maar ik geloof je wel. En ik zal alle verantwoordelijkheid opnemen die nodig is. Je staat er niet alleen voor Samina.' Samina begon weer te huilen maar deze keer van opluchting, ze wist in wat voor parket Mordon terecht was gekomen. 'Weet iemand anders het nog?' Vroeg hij toen plots.'Wat? dat jij de vader bent? Nee dat weet ik alleen ik, ik ben er ook net achter gekomen. Als je het niet wilt zal ik het ook niemand vertellen, Felix zou dan alle reden hebben om je te vermoorden. 'Zei ze met een triest glimlachje. Een verbitterde uitdrukking kwam in haar gezicht. 'Ze zou niet eens tijd hebben om er naar te luisteren... Luister Mordon, ik ben erg blij om dit, ik snap waar je jezelf heb ingeworpen, vooral met die toestand rond Loveday en Daphne.' Ze giegelde een beetje. 'Als jij het niet wil, komt niemand het te weten.'

Ze begon weer te huilen, bang dat hij iets verkeerd had gezegt, liep hij naar haar toe. Hij gaf haar een snelle knuffel, alles om haar te doen stoppen met huilen. Wat deed hij toch altijd gedaan? Hij wist het zelf niet eens meer. .'Wat? dat jij de vader bent? Nee dat weet ik alleen ik, ik ben er ook net achter gekomen. Als je het niet wilt zal ik het ook niemand vertellen, Felix zou dan alle reden hebben om je te vermoorden. 'Zei ze met een triest glimlachje. Een verbitterde uitdrukking kwam in haar gezicht. 'Ze zou niet eens tijd hebben om er naar te luisteren... Luister Mordon, ik ben erg blij om dit, ik snap waar je jezelf heb ingeworpen, vooral met die toestand rond Loveday.' Ze giegelde een beetje. 'Als jij het niet wil, komt niemand het te weten.' Hij liep haar los, goed, ze was niet meer boos op hem. Dan moest alleen nog zijn schuldgevoel overload het overnemen, zich flink een paar dagen rot voelen en dan had hij alles gehad toch? 'Je mag het gerust vertellen hoor, ik schaam me niet. Jij moet het weten. Maar Loveday, ik weet het niet meer. Ik denk dat ik van haar houd, maar ik weet niet hoe ik dit erbij kan vertellen. Ik weet niet eens hoe ik het eerste moet zeggen. Maar ik zal het haar zeggen, geen leugens. Nooit meer.' Hij keek haar aan, 'Hoe lang al?' Hij wist dat ze het zou begrijpen. Hoe lang was ze het al? Zwanger.

._.
IkhebdatdingmetDaphnegeweigerd
Nuzetochovergenomenword
Mwah :C

Ze begon weer te huilen, bang dat hij iets verkeerd had gezegt, liep hij naar haar toe. Hij gaf haar een snelle knuffel, alles om haar te doen stoppen met huilen. 'Je mag het gerust vertellen hoor, ik schaam me niet. Jij moet het weten. Maar Loveday, ik weet het niet meer. Ik denk dat ik van haar houd, maar ik weet niet hoe ik dit erbij kan vertellen. Ik weet niet eens hoe ik het eerste moet zeggen. Maar ik zal het haar zeggen, geen leugens. Nooit meer.' Hij keek haar aan, 'Hoe lang al?' ''Ongeveer 7 en een halve maand.'' Antwoordde Samina. ''Maar zeg, over Loveday, nouja, ik heb nooit echt een band ofzo met haar gehad maar zij lijkt me wel iemand die je gerust iets kunt vertellen en ik ben er bijna van overtuigt dat zij hetzelfde denkt over jou.'' Ze glimlachte bemoedigend. ''Je hoeft je niet voor liefde te schamen, dat heb ik ook geleerd toen ik hier heen verhuisde.'' Ze gaf hem een schouderklopje. ''Allereerst kun je er voor zorgen dat jullie niet gestoord worden.'' Ze lachte even, dat had ze in lange tijd niet gedaan.

''Ongeveer 7 en een halve maand.'' Antwoordde Samina. ''Maar zeg, over Loveday, nouja, ik heb nooit echt een band ofzo met haar gehad maar zij lijkt me wel iemand die je gerust iets kunt vertellen en ik ben er bijna van overtuigt dat zij hetzelfde denkt over jou.'' Ze glimlachte bemoedigend. ''Je hoeft je niet voor liefde te schamen, dat heb ik ook geleerd toen ik hier heen verhuisde.'' Ze gaf hem een schouderklopje. ''Allereerst kun je er voor zorgen dat jullie niet gestoord worden.''
HIj lachte luidop terug. Zijn lach galmde over de open plek waar ze stonden. 'Dank je Samina. In vele wijzen zou je een beste vriendin zijn wist je dat?' Hij knipoogde. Maar zijn geluk duurde weer niet lang, en zijn grijns verflauwde. 7 en een halve maand. Het was al binnenkort, wat zou hij moeten doen? Allereerst met Loveday praten, dat was al zeker. Maar het kind, hij zou zijn verantwoordelijkheid nemen, maar zou het niet kwaad op hem zijn? Het. Zou het een jongen zijn, of een meisje? En wie en waar. Plots leek een kind een grote verantwoordelijkheid. Zou hij het wel aankunnen, alles? Hij zou zijn best doen, wou niemand teleurstellen, maar was dat wel goed genoeg? Was hij wel goed genoeg? Angst kwam op zijn gezicht, 'Samina, denk jij dat ik dit aankan? Denk je dat echt?' Zijn stem omgeven door angst kwam bijna niet boven de wind uit, maar ze hoorde het. Ze zou het altijd horen.

HIj lachte luidop terug. Zijn lach galmde over de open plek waar ze stonden. 'Dank je Samina. In vele wijzen zou je een beste vriendin zijn wist je dat?' Hij knipoogde. Maar zijn grijns verflauwde. Samina snapte wat hij voelde, de verantwoordelijkheid die hij nam was verreweg groter dan de verantwoordelijkheid van een King. 'Samina, denk jij dat ik dit aankan? Denk je dat echt?' Zijn stem omgeven door angst kwam bijna niet boven de wind uit, maar ze hoorde het. Haar bleke handen pakten zijn schouders vast. ''Ja Mordon, dat heb je bewezen door je niet kinderachtig te gedragen toen wij de rang van Deputy kregen. Je hebt dat nooit tegen iemand gebuikt voor zo ver ik weet.'' Ze keek hem niet lang in de ogen maar toch even om hem er van te verzekeren. ''Wij,'' begon ze weer glimlachend, ''Wij worden geloof ik het eerste King en Queen paar van de elfen dat samen een kind heeft.''