De Taverne in de Ridderstad (alle rassen)

"Ik speel geen spelletjes!" ,zei hij beledigd ,terwijl zijn ogen ook ineens rood werden. "Ik bied je simpelweg overleving hier. Als jij liever op klaarlichte dag een boer bespringt ,is dat jouw probleem. Ik zeg alleen dat dit secreet is." Hij bood zijn pols nog steeds aan. "Je hebt diplomatieke onschendbaarheid ,weet je dat? We kunnen je niks maken. En jij ons niks ,anders krijgen we een oorlog. En ik wil liever vrede." Hij legde zijn arm op tafel. "Ik weet dat jullie graag zeemensen willen leegdrinken ,maar dat ze moeilijk te vangen zijn. Ik bied jullie kruisbogen en nu mijn bloed als symbolisch geschenk.",zijn woorden klonken jammerlijk genoeg niet eerlijker dan die van een ordinaire straatzwendelaard. "Waarom klinken mijn leugens eerlijk in de schaduw van mijn zwakke waarheden?" ,mompelde hij. "Ik bied je mijn arm en hulp voor jullie lievelingseten." ,deze woorden klonken weer duidelijk en eerlijk.

Vindy keek lichtelijk geschokt door de woorden en keek nogmaals van hem naar de arm. Ze voelde hoe haar hele lichaam zich begon te veranderen en ze keek nog een keer doordringend naar Aramiro. Ze boog zich over hem heen en voelde hoe al haar instincten in werking traden. Ze likte even over het stuk waar ze zou gaan bijten en ze voelde haar hoektanden trillen. Nog een keer schoten haar ogen naar de Ridders die niet meer op hun lette. Ze sperde haar mond wijd open en liet zo voorzichtig mogelijk haar hoektanden door zijn zachte vlees gaan. Meteen vulde haar mond zich met het zacht zoete bloed van Aramiro. Ze sloot haar ogen en begon te drinken. Ze wist hoelang ze moest drinken voor ze hem in levensgevaar zou brengen. Ze voelde hoe alle informatie van het leven van deze Ridder in haar werd opgenomen. Hij was de King! Vyndi kwam schokkend bij de herinnering van zijn aanstelling tot King omhoog. Ze keek hem doordringend aan en voelde hoe een straaltje bloed van haar mondhoek over haar wang drupte. Ze keek hem diep aan in zijn ogen en boog zich daarna nogmaals over hem heen om de wond schoon te likken. De wond heelde snel dankzij het vampier speeksel en ze keek half verslagen naar het kleine litteken dat er over bleef. Daarna keek ze weer naar het gezicht van de ridder en zuchtte terwijl ze haar ogen sloot.

Vyndi knikte en stond wankelend op. Ze pakte haar mantel op en sloeg hem opnieuw om. Vyndi hielt de kap nog even af en keek naar Aramiro. Ze stak zorgeloos haar hand uit en glimlachte. "Ik zou nog even rustig aan doen als ik jou was. Tot je bloed weer goed onder controle is. Het was fijn je te leren kennen Aramiro. Ik hoop de King van de Ridders gouw nog eens te mogen zien. " Ze draaide zich om, sloeg haar kap over haar hoofd en liep een paar meter van het tafeltje af. Toen draaide ze zich om en glimlachte nog even naar hem. "Volgens mij heb ik mij nogsteeds niet voorgesteld? Mijn naam is Vyndi Montgomery en ik ben de Queen van de Vampiers." Met die woorden draaide ze zich nogmaals om en stapte snel maar zo menselijk mogelijk. Zodra ze uit het kamp was zette ze het op een lopen in de richting van haar kamp. Terug denkend aan wat ze had gezien in zijn bloed. Ze hoopte oprecht hem nog eens te zien. Zijn bloed had vol leugens gezeten, dat was exact het soort bloed dat Vyndi het liefst had.

(Vyndi nu weg D:
maby komt ze nog
terug maar denk niet)

"Mijn naam is Vyndi Montgomery en ik ben Queen van de vampiers.",het gonsde nog na.."Hoeveel mensen zouden het gehoord hebben? Dit was was wel fijn bezoek.." Hij zette alle schaakstukken goed en liep de taverne uit. Hij zei nog gedag tegen Raven ,die nog steeds wachtte. En daarna ging hij op weg naar het kasteel om zijn nachtrust en bloed goed te regelen.

(Aramiro heeft de taverne dus verlaten..)

Raven zag vyndi lopen en ging er achteraan en zij "wat is er daarbinnen gebeurt?"
hij liep mee naar het kamp en ging toen ergens rusten. hij keek even rond en dacht na,"dat was gwn geweldig geschaakt." hij dacht na over aramiro en die dronke zotte ridders en viel inslaap.


(Raven is uit deze topic. komt maby terug maar denk het gwn niet Dx)

Aramiro liep de taverne binnen en bestelde een gemberbiertje. Daarna ging hij zitten en wachtte hij al fluitend af tot Raven kwam. Gemberbier na gemberbier ging naar binnen en Raven kwam maar niet. Maar dat was geen probleem voor de jonge half-elf. Hij had genoeg tijd ,geld ,gedachten en vooral schaakstukken om oorlogen mee na te spelen.

Raven kwam uit het bos de stad in en liep naar de taverne, hij keek rond anar alle mensen die er waren. hij kwam aan bij de taverne en liep naar binnen en keek rond.Hij zag aramiro zitten en ging bij hem zitten "hey, zo je wilt schaken?" hij keek aramiro verzekerd aan. hij lechde de brief die hij stuurde op tafel, hij keek hem rustig aan.

"Je heb mijn brief gekregen ,zie ik." ,zei hij opgewekt en hij begon de schaakstukken weer op te zetten ,wit aan Ravens kant. "Hoe gaat het ermee?" ,vroeg hij verder en hij nam een slok gemberbier. "Dit gaat zekers te weten een langer partijtje worden dan de volgende keer. Dat verzeker ik u ,mijnheer." (DAT RIJMDE! XD)

"Hoe gaat het ermee?" hoorde hij,Raven keek hem aan en zij "het gaat..., en met u?". Hij zette een schaakstuk naar voren en keek hem aan "jij bent" hij keek even rond naar de ridders die zich weer dronken hadden gekregen aan de gemberbier en keek weer naar aramiro"hoe snel worden hun wel niet dronken?" hij keek uit het raam en zach het regenen, hard regenen.

"Het gaat... En met u?" ,hoorde hij ineens ,waardoor hij wakker schrok uit zijn bedenkingen. "Het doet me deugd te horen dat het u allemaal goed vergaat. Met mij gaat het bedenkelijk maar wel goed." Hij zei dit zonder na te denken over zijn woorden en met de complete focus op zijn schaakstukken. Hij zette ondertussen al zijn koningin vooruit en hoorde Raven toen kreunen omdat het een verkeerde zet was. Hij legde zelfverzekerd zijn hand op tafel. "Hoe snel worden zij wel niet dronken?" ,klonk Ravens vraag. "Het is gemberbier ,dus ik neem aan dat ze thuis al flink wat hebben gehad." ,antwoordde Aramiro met een grijns op zijn gezicht. Hij zag Raven naar buiten kijken en begon aan de simpele praat : "Lekker weertje vandaag he?" Daarna zag hij dat het regende en zweeg hij maar.

"Ja lekker weer.." zuchte raven, hij keek naar buiten. Hij zag alle mensen schuilen en zetten een stuk voor uit, "schaak." zij hij lachend en hoorde de ridders zingen, "oke, die hebben echt veel op "zei raven rustig. even leek het dat hij won maar was nog niet zeker, aramiro had ook nog kans.Hij gaf aan aramiro iets "goed bewaren."grijnste hij.

"Ja lekker weer.." ,zei Raven. Hij had er duidelijk een handje van om op onverwachte momenten te antwoorden ,want Aramiro schrok wéér wakker. "Wat?" ,vroeg Aramiro geschrokken. Maar Raven zei simpelweg lachend: "Schaak." en hij zette een stuk vooruit. Aramiro keek naar de stukken en hoorde dat Raven iets zei over de ridders in de bar. "Inderdaad.." ,mompelde Aramiro geobsedeerd door de stukken. Hij kon die machtige vampier voor hem toch geen ongelijk geven? Opeens werd hem iets toegeschoven over de tafel. Het was een okergeel pakketje en Raven zei alleen: "Goed bewaren.." Voordat Aramiro iets kon zeggen ging het spel alweer verder voor Raven.

Jasmyn stapte binnen en zag de jongens schaken ze ging zelf aan de bar zitten voor een wijntje.
"Graag een wijntje beste heer." Zei Jasmyn met een lachende gezicht en wachte tot de wijn aan zou komen.
Onders tussen keek ze hoe de jongens aan het schaken was en moes er om giegelen dat Aramiro steets in ging dutten.
Jasmyn pakte de wijntje aan van de meneer en zei: "Zet maar gerust op de rekening"
Jasmyn stond op en liep naar de jongens om te kijken wie er zou gaan winnen maar zo te zien was de strijd ver gestreden en was Aramiro te moe om goed te kunnen opletten.
Jasmyn dacht in haar zelf de strijd is al over Raven kon nu makkelijk winnen met een slaperige Aramiro.
Jasmyn lette even weer op het spel en keek wie er zou winnen.

Aramiro schrok voor de zoveelste keer wakker toen hij Jasmyn aan zag komen lopen. "Schaak mat!" ,riep hij uit alsof hij zeker wist dat hij gewonnen had. Daarna keek hij beteuterd naar het schaakbord. Hij wachtte maar gewoon op de reactie van de anderen. Deze domme actie moest toch bestraft worden met een glimlach ,niet waar? Terwijl hij wachtte begon hij te grijnzen. Hij had eindelijk zijn meesterlijke zet gezien!

Jasmyn zag dat Aramiro wakker schrok van haar en grinnikte.
"Schaak mat!" Zei Aramiro luid Jasmyn zag al dat hij weer dacht dat hij zou winnen in volle eer maar er was nog steets kans voor bijde zag ze in het spel.
Jasmyn bleef naar het bord kijken en zag dat hij nog lang niet gewonnen had want ze zag nog een goeie zet voor Raven.
Jasmyn keek were naar Aramiro. "Je hebt nog lang niet gewonnen."
Zei ze met ene valse lach op haar mond en nam toen een slok van haar wijn.


(Waarom niet on?)

Eindelijk had Seira-chan weg gemogen van haar nicht. Op weg naar avontuur, contact maken met andere rassen. Ietwat zenuwachtig was ze via een rivier naar het ridder territorium gezwommen en was daar aan land geklommen. Ze was een van de weinige zeemeerminnen die dat kon.
Dat had Seira-chan al op het strandje in het zeemeerminnen territorium geprobeerd maar zodra ze benen had gekregen was ze snel terug gesprongen. Ze had niet verwacht dat ze naakt zou zijn. Ze had kleren moeten halen. TT^TT
Wist zij veel.
Ze had haar pyjamajurkje maar aangetrokken, het was het enige wat ze had.
In het ridder territorium had ze met goudstukken die ze van haar nicht had gekregen een een donker oranje/bruin rokje, donker oranje/bruine kousen gekocht die tot haar dijbeen kwamen, een oranje shirt en daar over heen een oranje jas met een bontkraag en bond aan de onderkant van de jas. Een strikje bovenop de jas maakte het geheel af en ze kocht nog oranje schoenen. (kijk dus gewoon naar het plaatje op het onderschrift)
Haar boog en pijlenkoker voelde fijn aan in deze omgeving, waar ze niemand kende. Ze zou zichzelf makkelijk kunnen verdedigen.
Maar waar nu naartoe te gaan, dat wist ze niet.
Ze liep langs een taverne. "Alle Rassen", stond op het bord.
"Hier ben ik voorlopig veilig, als die ridders zich gewoon aan hun nobele belofte houden."
Met ingehouden adem liep ze naar binnen. Niemand keek op of om naar haar. "Alhoewel dat wel logisch is", bedacht Seira-chan zich.
"Ik lijk toch gewoon op een mens".
Ze bleef staan vlak naast de deur en keek in het rond. Ze hield de schelp aan haar ketting vast. "Wat nu?", dacht ze.

Vyndi liep met de diep zwarte kap over haar hoofd door de kleine straatjes. Ze gromde bij de heerlijke luchten die haar neusgaten binnen dreven. Ze bleef staan en schudde haar hoofd. Haar diep rode haar viel uit de knot en haar krullen vielen vanuit haar kap. Ze glimlachte half. Haar ogen blauw groene ogen glommen duister toen ze bedacht dat haar kleren half van haar lichaam af vielen. Ze liep een kledingwinkel binnen en keek even rond. Ze pakte het eerste de beste kledingstuk wat ze zag en trok het aan. (ja ze ging strippen midden in de winkel.) Ze glimlachte bij de donkerzwarte korset met bloedrode knoopjes er op. Het korte diepzwarte rokje dat er bij hoorde zat perfect en opnieuw glimlachte ze. Ze gooide wat geld dat veel meer was dan de kleding eigenlijk was en liep uit de winkel. haar cape sloeg ze opnieuw over zich heen maar sloeg de kap niet op. Een stevige wind kwam opzetten en die blies haar haar naar achteren. Haar cape waaide half mee. Ze hoorde verbaasde en verwonderde geluiden om zich heen. De mannen keken haar hebberig aan en de vrouwen jaloers. Dat waren blikken die ze altijd kreeg. Om die blikken deed ze dit gewoon. Glimlachend vroeg ze zich af wat Joey van de nieuwe stijl vond toen ze bij de Taverne aankwam. Daar wou ze heen. Ze wou doorlopen toen ze opeens een kleine gestalte zag staan. Een meisje niet veel ouder als 14 jaar in oranje bruine kleedij. Het meisje leek onzeker en Vyndi glimlachte. Ze ademde even diep in en rook de overheerlijke geur van Zeemeermin. Waar kwam die vandaan? Van dat meisje? Vyndi gromde en stapte op het jonge meisje af. Ze moest en zou weten waarom die lucht van haar af kwam. "Kan ik je helpen? Je lijkt verdwaalt." Sprak ze kalm met een glimlach op haar gezicht. Dit was haar valstrik. De kleine zou niet weten wat haar overkwam als ze een Zeemeermin was wat Vyndi toch sterk betwijfelde.

"Kan ik je helpen? Je lijkt verdwaald", klonk een vreemde stem naast haar.
Seira-chan schrok. Haar hand wou al naar haar boog grijpen, naar het handvat gemaakt van een oesterschelp, maar ze bedacht zich dat dit haar zou laten lijken op een vijandig iemand.
Ze haalde diep adem en zette een glimlach op haar gezicht. "Ik schrok me dood, laat me alstublieft niet meer zo schrikken", sprak ze vrolijk. "Nee hoor, ik ben niet verdwaald, maar dank uw voor uw zorgen." ^^
"Ik ben nieuw hier, dat is alles"
Ze keek naar de vreemde vrouw. Ze zag het onmiddelijk. Het was een vampier, vermoedelijk had de vampier met haar sterke reukzintuigen haar zeemeermingeur geroken. Toch zou ze de vampier aan het twijfelen moeten hebben gebracht dacht ze, aangezien ze er toch echt uitzag als een mens.
"Wat onbeleefd dat ik mijzelf niet heb voorgesteld." ^^ , zei Seira-chan vrolijk.
"Mijn naam is Seira. Leuk U te ontmoeten", sprak ze vrolijk.
Terwijl ze de schelp om haar nek vasthield, keek ze de vampier aan, nieuwsgierig naar haar antwoord hierop.

"Ik schrok me dood, laat me alstublieft niet meer zo schrikken. Nee hoor, ik ben niet verdwaald, maar dank uw voor uw zorgen.Ik ben nieuw hier, dat is alles. Wat onbeleefd dat ik mijzelf niet heb voorgesteld, mijn naam is Seira. Leuk U te ontmoeten." Sprak het jonge meisje vrolijk. Vyndi lachte half maar daarna vormde haar gezicht weer een serieuze streep. "Fijn je te leren kennen Seira, men kent mij als Vyndi. " Ze keek het meisje aan. Het leek er op dat dit kind definitief wist dat zij een Vampier was. Zelf was Vyndi nog niet helemaal overtuigd van het ras van het kind. "Weet je niet dat het gevaarlijk is voor Kinderen om zo op straat te lopen? En dan vooral bij de dronken ridders in de Taverne?" Ze keek het meisje semi bezorgt aan en zuchtte vriendelijk. "En alsjeblieft noem me geen U meer, ik ben pas zeventien." voor zestig jaar lang dan dacht Vyndi er achteraan met een grijns op haar gezicht terwijl ze wachtte op het antwoord van het jonge meisje.

"En noem me asjeblieft geen U meer, ik ben pas zeventien", grijnsde de vampier.
Seira-chan betwijfelde het. De vampier zag er inderdaad uit als zeventien maar voor hoelang ze al 17 was? Dat gaven vampieren niet graag toe.
"Geen zorgen", zei Seira-chan vrolijk. "Ik kan mezelf prima verdedigen, ik ben al veertien. En mijn nicht heeft mij geleerd hoe ik met pijl en boog moet omgaan. En die ridders kijken volgens mij nog niet op of om als er iemand dood neervalt hier." ^^ "Het gaat prima, echt"
Ze keek de vampier geruststellend en vrolijk aan, wachtend op een antwoord.

"Geen zorgen. Ik kan mezelf prima verdedigen, ik ben al veertien. En mijn nicht heeft mij geleerd hoe ik met pijl en boog moet omgaan. En die ridders kijken volgens mij nog niet op of om als er iemand dood neervalt hier. Het gaat prima, echt." Vyndi glimlachte vals "O geloof me kindje, verdedigen kan je misschien tegen half lame simpelbreintjes als ridders. Maar heb je al eens gevochten tegen het echte werk?" Met die vraag greep Vyndi haar kop bij haar keel en trok haar het donkerste gedeelte van het steegje in. Vyndi siste woest en kwam met haar hoofd erg dicht bij Seira's nek. "Kan je, je nu nog verdedigen visgespuis!" Met die woorden kneep Vyndi hard in het meisje haar nek en voelde hoe bloed over haar handen gleed. "Ik weet niet hoe zo'n vis als jij aan benen komt maar ik weet wel dat jij voor altijd spijt zal hebben dat je hier gekomen bent." Ze opende haar mond en liet haar vlijmscherpe tanden zien aan het angstige jonge meisje. "Het is lang geleden dat ik Zeemeermin heb geproefd. Het word tijd dat ik het weer eens proef." Ze drukte Het meisje nog harder tegen de muur en bracht haar mond naar haar keel. Even likte ze de keel en ze proefde de zoutige smaak van de zee op haar huid. Een glimlach streek over de jonge vampier haar gezicht terwijl ze haar tanden in de zachte huid zette en het koele zachte Zeemeerminnen bloed in haar mond voelde vloeien. Het kleine meerminnetje spartelde onder haar terwijl Vyndi alle tijd nam om het koele bloed wat ze zo had gemist naar binnen te krijgen. Zo lang geleden had ze dit bloed geproeft, zo lang geleden. En dit was ook nog eens zo jong, zo ontschuldig. Dit zou haar honger voor lange tijd stillen.

Seira-chan voelde de vampiertanden in haar nek zinken. De vampier had haar met haar handen stevig bij haar kil vast gegrepen. De vampier had alleen nog maar oog voor haar nek terwijl Seira-chan met haar hand naar achteren rijkte, naar haar pijlenkoker. Ze voelde een pijl. Het was de pijl die ze had gemaakt van de Marlijn zwaardvis, en het moest ook waarschijnlijk de sterkste zijn.
"IK BEN GEEN ZEEMEERMIN!", schreeuwde ze, terwijl ze de pijl in de rug van de vampier stak. "Het zal haar niet doden", wist ze, maar ze zou in misschien een kans krijgen om vrij te komen.
De vampier krijste even en maar liet haar nek niet los. Seira-chan raakte in paniek en begon nog meer te spartelen. "Ik moet om hulp roepen", besloot ze. Terwijl ze voelde hoe het bloed uit haar werd gezogen, begon ze te gillen. "HELP! HEEEEEEEEEEEEEELP!". Ze voelde dat haar kracht afnam.
"Help me..", fluisterde ze.

Jasmyn was bezig naar het kijken van de schaakspel, maar opeens hoorde ze.
"HELP! HEEEEEEEEEEEEEELP! Jasmyn schrok op en zei met een rustige toon "Ik moet heel even weg."
Jasmyn sprinte naar de trap en klom op het dak en zag dat Vyndi daar stond. Jasmyn moes grijnzen maar zag dat er nog en jonge meid er bij zat.
Jasmyn trok haar zwaard en sprong op Vyndi met een keurige sprong en zorgde dat ze haar greep niet meer kreeg en naar achterviel.
Jasmyn kwam op twee benen te staan op de grond en ging voor het meisje staan met haar zwaard voor haar.
"Leuk om je weer te zien Vyndi, alleen je hebt de verkeerde stad gekozen om iemand aan te vallen. Want volgens mij was dit mijn terein."
Jasmyn grijnsde naar haar en ging niet van het meisje weg ze zou en moet haar beschermen.
Ze keek even naar het meisje die een ketting van schelpen om had en wist wat ze was.
Jasmyn keek toen were naar Vyndi en zette een gemeene glimlach op.
"Zo Vyndi voor wie kom je echt dach ej nou echt dat ik veranderd was?"
Jasmyn moes weer lachen en zette toen een gefocuste blik op de vampier voor haar en wachte af wat ze zou doen maar ze had de verkeerde ridder uit gekozen.

Uit het niets was een vrouwelijke ridder haar komen redden. Ze was boven op de vampier gesprongen en de vampier had haar los gelaten. De ridder stond nu beschermend voor haar, oog in oog met de vampier.
Dit was precies waar haar nicht Atargatis bang voor was geweest, dacht Seira-chan. Dat ze gepakt zou worden door een vampier, dat ze zich neit zou kunnen verdedigen.
"Nee!", dacht Seira-chan. "Ik kan mezelf verdedigen en ik zal het bewijzen!"
Met haar ogen gericht op die van de vampier ging ze naast de ridder staan en pakte haar boog.
Ze pakte een pijl uit de koker op haar rug en legde hem tegen de boog aan. Seira-chan spande haar boog.
Ze wachte op een reactie, die van de vampier zou moeten komen, of van de ridder.