the light of death...

Brenna staarde naar de grond terwijl woedende woorden over en weer vlogen. ''Volkomen onverantwoordelijk! Hadden een ongeluk kunnen krijgen! Zo heb ik jullie niet opgevoed!'' Haar ouders bleven maar schreeuwen tegen haar en haar broer. Ze waren gaan rijden en hadden niet op de tijd gelet, wat inhield dat toen ze in volle galop naar huis reden, Brenna van haar paard was gevallen. Toen het ook nog eens was gaan regenen en het ijskoud werd waren Severijn en Brenna allebij uitgegleden. Ze hadden het uitgeschaterd maar die lol was nu verdwenen. Severijn smeet iets kapot tegen de muur en liep woedend naar zijn kamer. Haar moeder zette haar driftbui voort tegen haar. ''En jij, jij gaat nergens meer heen behalve je trainingen, ik heb er schoon genoeg van! Al die zogenaamde karwijtjes die je steeds moet doen, ik geloof er geen barst meer van! Zodra je achttien wordt trouw je met Giljard en daarmee uit!'' Brenna keek haar moeder vernietigend aan. ''Nee...'' fluisterde ze. ''Wat zei je jongedame?!'' vroeg haar vader boos. ''Ik-zei-NEE!'' Ze stormde de deur uit, de regen in. Ze raakte doorweekt, water stroomde uit haar kleren en haar haar. Er stroomde water uit haar ogen maar dat waren tranen, tranen van woede en frustratie. Ze hield van Rinaldo en van niemand anders! Ze merkte niet eens dat haar temperatuur lager en lager daalde. De kou drong niet tot haar door terwijl ze door waterplassen rende, weg van haar helleleven. Ze rende door totdat ze uiteindelijk neerzakte van uitputting en kou. Ze viel op haar knieen en daarna op de stenen weg, Brenna bewoog niet meer.

(iemand mag haar nu zo vinden en haar redden van de bevriezingsdood )

Met fortis aan zijn zei liep hij doorweekt door de regen lichting zijn huis, hij had vandaag de hele dag bij de trainings veld. Hij was de deputy en hoorde elka dag hard te trainen zo als de king had gezegd en dat volgde Rinaldo netjes op. maar zijn hoofd had hij helemaal niet in orde, hij dacht steeds aan Lorana en dacht aan haar mooie rode ogen en haar prachtige blauwe haar. Via zijn ooghoeken zag hij een meisje rennen en herkende haar meteen 'brenna!' schreeuwde hij maar ze lette niet op hem, ze zat op haar knieën op de koude stenen. meteen rende hij naar haar toe Ne Fortis volgde hem braaf. Hij trok haar over eind en begon te schudden of ze zou bijkomen maar haar temperatur was laag dus nam hij haar in zijn armen en liep zo snel mogelijk naar zijn huis, gelukkig waren ze niet ver daar vandaan. Zijn zus stond bij de deur en toen ze hem zag rende ze naar buiten en nam Fortis bij zijn teugels om naar zijn stal e brengen terwijl hij de meisje naar binnen naar zijn kamer bracht en haar op zijn bed legde en verdween in de keuken om iets te pakken.

Half versuft voelde ze de kou in haar hele lichaam doordringen. Dan ga ik maar dood... dacht ze. Zou het pijn doen? Wat gebeurde er met je als je dood ging? Ze dacht aan de woorden die haar grootvader eens had gezegd. 'Je loopt eerst door een lange witte tunnel, je loopt en loopt...en dan zie je het....grasvlaktes en blauwe meren.' Misschien was het niet eens zo erg om dood te gaan. Maar ze ging niet dood. Iemand schudde haar door elkaar. Ze wilde nu niet ontwaken, uit deze hel ontsnappen was alles wat ze nog wilde. Ze dacht nog wel aan Rinaldo, Lorana en Silente. De enige die haar vreselijk zouden missen. Rinaldo had er voor gezorgd dat ze niet meer binnen hoefde te zitten. Lorana was haar beste vriendin geweest en Silente had haar zo goed als opgevoed. Iemand tilde haar op. Het kon haar niks meer schelen.

Et Earello Endorena Utulien. Sinome Maruvan ar Hildinyar. Tenn Ambar-Metta...... Adeline legde haar hand op een hoofd. 'Moge hij rusten in vrede.' Brenna lette niet op de oorlogskreten om haar heen. Ze was bezig een jonge ridder gerust te stellen dat alles goed zou komen. 'Ik wil naar huis...' snikte hij. 'Het komt goed, je been zal volledig genezen.' Nog iemand werd naar binnen gedragen. 'Brenna, kom gauw.' Adeline en zij begonnen aan een bewusteloze vrouw.

Met een schok schoot ze omhoog maar viel meteen weer op een bed. Haar hoofd brande. Wat was er ookal weer gebeurt? Oja, ze was bijna dood geweest. Wiens huis was dit eigenlijk? Ze zakte weer een beetje suf in slaap.

Zijn zus kwam uit de stal naar binnen gelopen en keek bezorgd naar zijn kamer waar Brenna lag 'Wat is er met haar gebeurd.' vroeg ze rustig en begon een kompres te maken. 'I kweet het niet, ik kwam haar tegen toen ik naar huis liep.' Zijn stem was trillerig en zijn zusje bekeek hem goed 'ga jij maar snel wat warms aandoen..of nog beter ga douchen dan zorg ik wel voor Brenna.' HIj knikte en verdween snel in zijn kamer om droge kleren te pakken en liep daarna meteen naar de badkamer.

HIj kwam in een korte t-shirt weer naar binnen en keek toe hoe zijn zusje Brenna verzorgde. Hij ging naast haar zitten en wreef haar schouder 'ze kan lichte koorts hebben opgevat maar dat is niet erg meer...maar als je haar later had gered zou ze er geweest zijn.' Zei haar zusje fluisterend en ging toen in zijn armen liggen. 'Maak jij thee klaar?' vroeg hij voorzichtig en ze knikte met haar hoofd en verdween meteen weer in de keuken.

Brenna hoorde vage stemmen om haar heen. 'ze kan lichte koorts hebben opgevat maar dat is niet erg meer...maar als je haar later had gered zou ze er geweest zijn.' Brenna was te suf om iets te zeggen. 'Maak jij thee klaar?' vroeg een jongensstem die ze herkende. Ze wilde eigenlijk niet maar toch opende ze haar ogen. Het was Rinaldo. Ze draaide haar hoofd een beetje weg maar er schoot weer een pijnscheut doorheen. 'Waar....' ze kon haar zin niet afmaken. Ze wist wat er gebeurd was en nu zou ze nauwelijks nog daglicht mogen zien. 'Je had me ook kunnen laten liggen...' Mompelde ze. 'Je hebt me gered...' Nu begon ze echt te huilen. 'En dat had ik niet verdiend.' Ze veegde een traan weg.

(faal)

Hij zag hoe Brenna haar ogen opende en begon te praten: 'Waar....' ze kon haar zin niet afmaken. Ze wist wat er gebeurd was en nu zou ze nauwelijks nog daglicht mogen zien. 'Je had me ook kunnen laten liggen...' Mompelde ze. 'Je hebt me gered...' Nu begon ze echt te huilen. 'En dat had ik niet verdiend.' Ze veegde een traan weg. Rinaldo leunde tegen de kussen en halde wat haar van haar gezicht af. 'Brenna ik kan je niet laten liggen, jij moet verder leven...Als jij er niet bent zullen we hopeloos zijn zonder zo een goede healer.' Zijn stem klonk rustig en zijn hart bonkte ook aardig rustig. Zijn zus kwam binnen met warme thee en reikte het aan hem.

Rinaldo leunde tegen de kussen en halde wat haar van haar gezicht af. 'Brenna ik kan je niet laten liggen, jij moet verder leven...Als jij er niet bent zullen we hopeloos zijn zonder zo een goede healer.' Zijn stem klonk rustig. Brenna trilde over haar hele lijf. 'Mijn leven heeft al nooit zin gehad, mijn zus is weg, ik mag nauwelijks nog naar buiten en als ik achttien ben...' Ze veegde weer een traan weg. Rinaldo's zus kwam binnen met thee. 'Ik wil niet meer, het is niet eerlijk...' snikte Brenna. 'Ik wil niet trouwen met iemand waarvan ik niet hou, ik wil mijn zus terug.' Ze sloot haar ogen en zag Shadow's lila ogen weer voor zich. Haar lange haar en haar geruststellende stem. ze zakte weer een beetje weg in moeheid en uitputting.

'Ik wil niet meer, het is niet eerlijk...' snikte Brenna. 'Ik wil niet trouwen met iemand waarvan ik niet hou, ik wil mijn zus terug.' Rinaldo keek bezorgd naar Brenna's gezicht en voelde de warme hand van zijn zus op zijn schouder die hem rustig maakte 'Ze is heel erg moe en nog histerish.' Hij stond vermoeid op en omarmde zijn zus 'Het is gewoon zo zielig dat ze al zo vroeg moet trouwen...' Zijn stem stierf weg en zijn zus leunde haar hoofd tegen zijn schouder 'Ach als mama leefde zou ik nu ook getrouwd zijn en jij ook verloofd.' Hij voelde haar hete adem en ontspande zich 'Ik weet het maar toch het is zo flauw...' Zijn zus keek hem doordringend aan 'bemoei je met je eigen leven, Als Aramiro va nons gaat moet ji jzijn plek kunnen overnemen dus moet je nog harder trainen.' Hij hate de stem waarmee nu zijn zus sprak, Zijn maag werd dan zwaar door de bewondering die ze voor hem had.

'Ze is heel erg moe en nog histerish.' 'Het is gewoon zo zielig dat ze al zo vroeg moet trouwen...' 'Ach als mama leefde zou ik nu ook getrouwd zijn en jij ook verloofd.' 'Ik weet het maar toch het is zo flauw...' 'bemoei je met je eigen leven, Als Aramiro va nons gaat moet ji jzijn plek kunnen overnemen dus moet je nog harder trainen.' Brenna dacht aan de laatste keer dat ze Aramiro gesproken had, hij had toen een hoop gezweet en leek niet echt in de stemming. Ze had gedacht dat hij ziek was. Ze stak een kleine, bleke hand uit en raakte Rinaldo's vingertoppen. Dit gebaar leek precies op wat ze vijf jaar geleden had gedaan toen ze Lily's hand had vastgepakt.

Rinaldo voelde hoe Brenna zijn vinger toppen aanraakte en kek meteen haar kant op. Hij voelde gewoon in zijn hart dat hij haar moest beschermen maar hoe...zijn zus liet hem los en zette de kop thee op zijn bureu en verdween weer in de keuken. Voorzichtig ging hij naast brenna weer zitten en streelde zachtjes haar haar en fluisterde 'Wil je me vertellen wat er was gebeurd voor dat ik je buiten zag?' Natuurlijk had ze weer ruzie met haar ouders gehad en dit keer was het een stuk erger, maar het was altijd fijn om bij iemand alles te vertellen en uithuilen. Hoewel hij zich vaak dan helemaal uitleefde op een gewecht vonden meisje het fijn om uit te huilen en alles te vertellen. Dit was een van de dingen die hij nooit zou snappen over meisjes.

Voorzichtig ging hij naast brenna weer zitten en streelde zachtjes haar haar en fluisterde 'Wil je me vertellen wat er was gebeurd voor dat ik je buiten zag?' Brenna zuchtte zachtjes. 'Ik was met Severijn uit rijden gegaan, we hadden de tijd niet in de gaten maar plots sloeg de kerkklok vier uur, we zijn in vliegende vaart naar huis gereden. Toen het begon te regenen viel ik van mijn paard af, we besloten te voet verder te gaan maar ik gleed weer uit. Toen we doorweekt thuis kwamen barste de hel los...' Ze stokte, ze wilde niet zwak lijken waar hij bij was. Ze gaf teveel om hem... 'Ik heb er zo'n zooitje van gemaakt...' Ze wilde niet meer...

'Ik was met Severijn uit rijden gegaan, we hadden de tijd niet in de gaten maar plots sloeg de kerkklok vier uur, we zijn in vliegende vaart naar huis gereden. Toen het begon te regenen viel ik van mijn paard af, we besloten te voet verder te gaan maar ik gleed weer uit. Toen we doorweekt thuis kwamen barste de hel los...' Ze stokte, ze wilde niet zwak lijken waar hij bij was. Ze gaf teveel om hem... 'Ik heb er zo'n zooitje van gemaakt...' RInaldo aaide zachtjes haar hoofd en fluisterde 'stil maar...Ga maar rustig slapen ik blijf bij je vannacht.' Zijn stem was kalm om haar in slaap te brengen neuriede een slaap liedje die zijn moeder hem vaak heeft gezongen. Zelf viel hij ook een beetje in slaap, hij was sinds de zon was opgestan aan het trainen en was zelf kapot dat hij nauwelijks zijn ogen kan open houden.

RInaldo aaide zachtjes haar hoofd en fluisterde 'stil maar...Ga maar rustig slapen ik blijf bij je vannacht.' Zijn stem was kalm om haar in slaap te brengen neuriede een slaap liedje. Brenna's ademhaling werd rustiger. Ze sloot haar ogen en zakte weg in een diepe slaap....

Ze was ouder, een jaar of 25 en in haar armen hield ze een kleine baby die net zijn oogjes opendeed. ''Wat is het?'' vroeg een zwakke vrouwenstem. ''Gefeliciteerd, het is een jongen.'' Zei Brenna vriendelijk en legde het bundeltje in de armen van de moeder. ''Het scheelde maar een haartje of het zou niet meer geleefd hebben, hoe ga je hem noemen?'' ''Ik weet het nog niet... Wilt u mijn man binnenhalen?'' Brenna knikte en deed de deur open. Er stond een man in de opening die erg zenuwachtig op en neer wipte. ''Ga maar naar binnen, maar een beetje rustig.'' Ze keek naar het gezinnetje dat elkaar toelachtte en huilden van blijdschap. Brenna wist dat als ze healer wilde blijven dit nooit zou kunnen...

Ze opende haar ogen en keek naar het plafon, ze zou nooit kinderen kunnen krijgen als ze een gerespecteerde healer wilde worden...

Het meisje was bijna meteen in slaap gevallen en hij ook meteen na haar, zijn zus had een kleedje gebracht en over hem heen gelegd zo dat hij het niet koud kreeg. Zijn hart bonkte rustig en hij viel diep in slaap.
Met zijn bruine ogen keek hij van af de balkon naar het volk, iedereen was rustig met iets bezig. Kinderen met spelen en ouders met hun werk. De jonge richte zijn ogen op het bos en dacht wat blauw haar te zien maar misschien was het wel een vergissing. de laatste tijd zag hij Lorana weinig om dat hij constant bezig was met zaken. Of hij trainde of hij dacht aan de volk en de legers. De enige vrije tijd die hij had gebruikte hij om uit te rusten in zijn bed. Hi jwas niet zo lang geleden een king geworden en hij heeft ook niet echt rede om te klagen want dit was gewoon leuk, Elke dag deed je steeds iets goed voor de mensen.
De jonge voelde een schok naast zich maar was veel te moe om zijn ogen te openen en te kijken hoe het met Brenna gaat.

Brenna keek naar Rinaldo, die ook lag te slapen. Ze kon niet onder woorden brengen hoeveel ze om hem gaf. Toch vreesde ze dat haar voorgevoel klopte, hij was al verliefd. Heel zachtjes streek ze een pluk haar uit zijn gezicht. Hij leek het te voelen maar opende zijn ogen niet. Ze voelde haar koortsige hoofd, ze vroeg zich af wat haar moeder zou doen. Ze bedacht dat ze maar beter kon wachten met antwoorden tot haar moeder bedaart was. Ze dacht aan Dave, die had ze heel aardig gevonden al leek zijn leven haar een beetje eng. Demonen en Summons....brr! ''Alle keuzes die je maakt zal ik accepteren...'' fluisterde ze triest tegen Rinaldo.

Uiteindelijk had hij het gevecht met zijn moeheid gewonnen en werd wat meer wakker, misschien lijkt het als of wakker worden simpel is maar dat is het zeker niet. eerst moest hij zijn gedachte op orde brengen en daarna moesten zijn ogen open gemaakt worden. Met moeite lukte dat en hij kon net horen hoe Brenna iets triest tegen hem flusiterde: ''Alle keuzes die je maakt zal ik accepteren...'' Hij keek haar slaperig aan en snapte niet wat ze bedoelde met die zin maar vroeg er niet verder naar 'Goede morge bren, heb je goed geslapen?' Zijn stem was schoor maar niet heel erg. de jonge rekte zich uit en stond op.

'Goede morge bren, heb je goed geslapen?' Zijn stem was schoor maar niet heel erg. de jonge rekte zich uit en stond op. ''Ja, prima.'' Ze stond voorzichtig op. Ze had nog steeds koorts maar besteedde er niet veel aandacht aan. ''Ik zie er niet naar uit mijn moeder weer terug te zien...'' mompelde ze. ''Dit wordt een ramp.'' Ze keek slaperig om zich heen en vreef in haar ogen. ''Kan ik me ergens opfrissen?'' Ze graaide door haar krullen en ontwarde een enorme klit.

(faal =.=')

''Ja, prima.'' Ze stond voorzichtig op. Ze had nog steeds koorts maar besteedde er niet veel aandacht aan. ''Ik zie er niet naar uit mijn moeder weer terug te zien...'' mompelde ze. ''Dit wordt een ramp.'' Ze keek slaperig om zich heen en vreef in haar ogen. ''Kan ik me ergens opfrissen?'' Ze graaide door haar krullen en ontwarde een enorme klit. 'eeh ja als je uit me kamer loopt en dan wat recht door zie je links meteen de bandkamer.' Zei hij rustig en voegde er aan toe 'ik zal even aan me zus vragen of ze een kam heeft voor je.' en hij liep de kamer uit en sloeg meteen rechts af en kwam in de kamer van zijn zus binnen die al aangekleed was en haar haar aan het borstelen was en hem vragend aan keek toen hij binnen kwam. 'Is ze al wakker?' Hij knikte en meteen pakte ze wat kleren en een haarborstel en liep de badkamer binnen. Hij verdween meteen naar de keuken waar hij zijn zwaard pakte en hem begon schoon te maken, gister had hij namelijk geen tijd gehad.

'eeh ja als je uit me kamer loopt en dan wat recht door zie je links meteen de bandkamer.' Zei hij rustig en voegde er aan toe 'ik zal even aan me zus vragen of ze een kam heeft voor je.' en hij liep de kamer uit en sloeg meteen rechts af en kwam in de kamer van zijn zus binnen die al aangekleed was en haar haar aan het borstelen was en hem vragend aan keek toen hij binnen kwam. 'Is ze al wakker?' Hij knikte en meteen pakte ze wat kleren en een haarborstel en liep de badkamer binnen. bedankt, ik red het wel.'' Zei Brenna tegen haar. Zo ontklitte haar haar en waste haar gezicht. Ondertussen dacht ze aan Dave, zijn humor en schamperheid. Ze grinnikte toen ze aan zijn woorden dacht. ''Maar....ik ben nog vrij.'' dat zou hij wel willen. Ze trok haar kleren aan en stapte de kamer binnen waar Rinaldo zijn zwaard zat te poetsen. Ik....moet denk ik naar huis....'' Ze had er echt geen zin in.

"Ik....moet denk ik naar huis....'' HIj keek haar verbaasd aan en zei: 'Niks daarvan, jij gaat eerst eten en daarna loop ik met je mee naar huis!' Hij pakte een bord met ei van de aanrecht en zijn zus kwam ook bij zitten 'Rinaldo heeft gelijk je moet eerst eten en dan loopt hij met je mee.' Zei ze op een rustige toon en ging naar de koelkast om melk te pakken. Daarna zette ze een beker met water bij hem neer en hij knikte dankbaar naar zijn zusje. 'Je moet begrijpen Brenna dat ik niet wil dat jou iets over komt thuis daarom ga ik met je mee.' En hij richte zijn blik op zijn zwaard en begon hem weer te poetsen.

HIj keek haar verbaasd aan en zei: 'Niks daarvan, jij gaat eerst eten en daarna loop ik met je mee naar huis!' Hij pakte een bord met ei van de aanrecht en zijn zus kwam ook bij zitten 'Rinaldo heeft gelijk je moet eerst eten en dan loopt hij met je mee.' Zei ze op een rustige toon en ging naar de koelkast om melk te pakken. Daarna zette ze een beker met water bij hem neer en hij knikte dankbaar naar zijn zusje. 'Je moet begrijpen Brenna dat ik niet wil dat jou iets over komt thuis daarom ga ik met je mee.' En hij richte zijn blik op zijn zwaard en begon hem weer te poetsen. Een beetje beduusd ging Brenna ook zitten. Ze wreef over haar hoofd dat nog lichtelijk gloeide en haar knie, die ze had bezeerd toen ze was gevallen. Ze keek Rinaldo aan. ''Heb je Lorana wel eens ontmoet? Ze is een vriendin van mij.'' Ze streek door haar haar en staarde naar Rinaldo's beker.

Ze wreef over haar hoofd dat nog lichtelijk gloeide en haar knie, die ze had bezeerd toen ze was gevallen. Ze keek Rinaldo aan. ''Heb je Lorana wel eens ontmoet? Ze is een vriendin van mij.'' Ze streek door haar haar en staarde naar Rinaldo's beker. Hij knitke afwezig en kreeg beelde van haar prachtige ogen weer in zijn hoofd en dacht aan schattig ze eigenlijk was en dacht aan hun gesprekken weer. Nog nooit heeft een meisje zo snel zijn gevoelens gestolen en hij hoopte eigenlijk dat ze ook iets voor hem voelde maar wist het nog niet zeker 'Ja ik heb haar paar dagen gelede ontmoet...Ze is een waardige beschermer.' Zei hij rustig en nam een slok van water 'Wil je thee brenna?' vroeg zijn zus en zette wat kopjes neer 'maar ik heb gehoord dat je laats bij het meer was?' Zei hij vragend en keek naar het meisje.

Rinaldo leek raar afwezig en Brenna werd koud vanbinnen, dus toch... 'Ja ik heb haar paar dagen gelede ontmoet...Ze is een waardige beschermer.' Zei hij rustig en nam een slok van water 'Wil je thee brenna?' vroeg zijn zus en zette wat kopjes neer. ''ja dankje zoë.'' 'maar ik heb gehoord dat je laats bij het meer was?' Zei hij vragend en keek naar het meisje. ''Klopt, ik was aan het zwemmen. Ik kwam daar een jonge tovenaar tegen, Dave heette hij, we hebben een hele tijd zitten praten.'' het leek Brenna niet verstandig om over Ager, Asa en de dode jongen te vertellen. ''Ik kon het echt heel goed met hem vinden, ik ben tenslotte voor een klein deel tovenaar.'' Ze nam een slok van haar thee.

''ja dankje zoë.'' 'maar ik heb gehoord dat je laats bij het meer was?' Zei hij vragend en keek naar het meisje. ''Klopt, ik was aan het zwemmen. Ik kwam daar een jonge tovenaar tegen, Dave heette hij, we hebben een hele tijd zitten praten.'' Hij knikte en was blij dat ze met iemand heeft kunnen praten 'Ik kon het echt heel goed met hem vinden, ik ben tenslotte voor een klein deel tovenaar.'' Ze nam een slok van haar thee. 'ik ben blij voor je, het is handig als we wat contact stellen met de andere volken maar pas op he met wie je omgaat.' en hi jzette zijn zwaard eindelijk neer en nam en hap van zijn broodje en kauwde rustig. Hij dacht aan de bloedbad bij de dwergen die hij had gezien toen hij terug keerde en er liep een rilling over zijn rug.

'ik ben blij voor je, het is handig als we wat contact stellen met de andere volken maar pas op he met wie je omgaat.' en hi jzette zijn zwaard eindelijk neer en nam en hap van zijn broodje en kauwde rustig. ''Hij is half elf weet je, zijn moeder is een elf. Zijn vader is.... Brenna wist niet of ze kon vertellen dat ze de zoon van de grootste tovenaar allertijden had ontmoet. ''Nou goed, zijn vader is Setherian.'' dat was eruit, zou Rinaldo net zo schrikken als zij? ''Hij leek daar zelf niet helemaal gelukkig mee...''

(flut)