what is it that we call Death..

De witte wolf ging zitten en likte haar poot even af. De laatste tijd had ze een veel betere band gekregen met haar menselijke helft. Het meisje Delaney met wie ze een lichaam deelde stond het nu tenminste toe dat de witte wolvin ook met de haar naam door het leven ging. 'Wen er maar niet te veel aan.' Hoorde de wolf een waarschuwende stem door haar hoofd razen. 'Rustig maar, ik ben tenminste blij dat we het iets beter kunnen vinden.' Gromde de wolvin met een lach in haar gedachtes naar Delaney in haar hoofd. Delaney wou wat terug denken maar ineens hoorde ze een takje knappen en al haar jaag instincten stonden op scherp Delaney gaf haar compleet de overhand en de wolvin zette zich schrap. Ze liet een lichte grom horen en sprong op het geluid af. Het was een Shapeshifter in mensen vorm want meteen toen hij de dodelijke klauwen van Delaney voelde transformeerde hij in een ontzagwekkende bruine beer en sloeg haar met zijn zware klauw van zich af. De wolvin gromde pijnlijk bij het voelen van het bloed dat uit haar flank kwam en dook omlaag in een sluiphouding. De beer keek haar wantrouwend aan. Maar wat hij ook deed, hij kon niet ontsnappen aan Delaney. Hoewel hij vier keer groter was als zij, maakte ze zich toch klaar voor de aanval. 'Hoe groter ze zijn, hoe harder ze vallen!" Klonk Delaney's stem door haar hoofd en ze gromde instemmend. Daarna zette ze af recht naar de keel van de beer. Ze zette haar nagels diep in zijn vacht en hoewel hij met zijn pijnlijk grote klauwen over haar huid striemde hielt ze toch niet op met, met haar scherpe tanden naar zijn luchtpijp ze zoeken in zijn keel. Opeens voelde ze het bot wat de luchtpijp omringde en kreeg het tussen haar tanden te pakken. Zo hard ze kon zette ze er kracht op en met nog een laatste harde grom van de beer smeet hij haar pijnlijk van haar af tegen een boom aan terwijl hij zelf neerviel. Delaney probeerde op te staan maar haar poten begaven het onder haar en het bloed stroomde uit haar huid. Haar eens zo witte vacht was nu bloedrood. Nog even keek Delaney naar het levenloze lichaam van de beer en haar ogen vielen pijnlijk dicht. Hoewel ze de slaap niet de overhand wou geven omdat ze bang was voor eeuwige slaap. Vielen haar oogleden toch zwaar dicht.

(Only Seth)

Seth was in Niemandsland voor.... een paar proefjes alleen een herrie had zijn aandacht getrokken. Op zijn hoede was Seth zonder Dreinor bij de hand richting het geluid gegaan en zag een beer met een wolf in gevecht. Gefascinneerd door het tafereel keek hij er naar. Hij had een zwak voor roofdieren aangezien zijn summons ook voor hem zo waren, alleen die leefden eeuwig. Deze hadden 1 leven, 1 fout was hun dood. Seth zag de uithalen, het bloed, het natuurgeweld. Hij snoof de lucht, "Mmm, jagen of gejaagd worden." zei hij in zichzelf en zag hoe de wolf won. Met een grijnsje kwam hij dichterbij alleen zag dat de wolf weg wou lopen maar instortte. Overmand door zijn liefde voor moordenaars liep hij naar de wolf die bewusteloos leek. Een kampioen kreeg een beloning, die hoorde niet te sterven. Dat wist Seth zeker. Hij boog zich over de wolf en zuchtte, veel wonden maar redelijk gevaarlijk. Hij zuchtte nogmaals "Demonic redemption," zei Seth. Hij had zijn hand op de grootste wond gelegd en de wond vervaagde. In plaats daarvan kwam er een wond op Seth's arm die hij gade sloeg alsof het een muggenbult was. Hij keek naar de wolf, de wond op zijn arm was maar een kwart van wat de wond op de wolf was en zo deed hij het ook met andere wonden totdat de wolf bijna helemaal genezen was. Zijn eigen armen lagen open en hij klemde zijn kaken op elkaar. "Phoenixrise," zei hij in gedachten. Met een snijdende pijn kwamen er vlammen rond zijn armen en de wonden werden dicht gebrand waarbij gloeiende plekken overbleven. Hij legde beide armen rond de wolf en zag dat het een vrouwtje was. "Kom maar meisje, jij gaat mee naar een plek waar je als kampioen uit kan rusten." zei Seth terwijl hij door de vacht streek en de wolf optilde waarna hij richting tovenaars gebied liep. Niet wetend dat het geen volledige wolf was in zijn armen.

Delaney voelde nog licht hoe de pijn van haar wonden werd afgenomen door een schim die bij haar was komen zitten. Ze wou zich verzetten tegen hem maar toen er opeens de geur van vuur haar neus binnen dreef hielt ze zich angstig stil. Wie of wat was dit! Haar andere lichaam hielt zich ijzig stil terwijl de schim zijn armen rond haar legde. "Kom maar meisje, jij gaat mee naar een plek waar je als kampioen uit kan rusten." zei de schim terwijl hij door haar vacht streek en de wolf optilde. Toen ze strak in zijn armen lag verloor ze haar bewust zijn volledig. Maar ze was nu veilig hopelijk, als de schim zich aan zijn woorden hielt.

Toen Delaney eenmaal haar bewustzijn terug kreeg merkte ze dat ze ergens in lag. Heel licht schudde ze haar kop en wist het meteen weer. De schim had haar meegenomen. Delaney verzette zich woest en sprong uit de schim zijn handen. Haar poten kwamen neer op rotsachtig terrein en ze zakte onderuit door de druk die ze ineen keer op haar poten plaatste. Moeizaam kwam ze overeind en staarde naar de schim die haar meegenomen had. Ze liet een lichte grom horen en trok haar bovenlip op. Toen bedacht ze zich dat deze schim haar leven had gered. Delaney kwam op vanuit haar verdedigende houding en boog even respectvol haar kop. Daarna kwam ze weer omhoog en keek hem diep in zijn ogen aan. Het leek een tovenaar te zijn. Maar voor eens in haar leven, was ze blij met het bestaan van tovenaars.

De wolvin sprong uit zijn armen op de grond na een tijdje vna lopen en gromde. Ze zakte echter direct door haar poten en Seth liep voorzichtig naar de wolvin toe. De wolvin veranderde en liep naar hem toe en boog haar hoofd. Daarna keek hij kalm naar de wolvin die hem diep aankeek. Seth glimlachte en zette zijn helm af waarbij zijn hele gezicht zichtbaar werd. "Maak je geen zorgen, ik doe je niks.... Je bent vast uitgehongerd als je het voor elkaar weet te krijgen een beer aan te vallen in plaats van te vluchten." zei Seth. Hij hield zich stil en wachtte eventjes af. Een paar meter verderop uit de wind zat een Steenbok te kijken. Seth grijnsde, zonder de spreuk te zeggen verscheen een zweepachtig touw uit zijn handpalm die hij rond de keel van de steenbok sloeg en die meerukte naar hem toe. Toen hij de steenbok binnen hand bereik had, plaatste hij zijn knie op de rug en zijn handen op de horens, met een wilde ruk draaide hij de kop bijna 180 graden om en keek de wolvin aan. "Eet maar," zei hij kalm tegen de wolvin, de horens waren gedeukt waar hij zijn handen had geplaatst en dat was niet het enige, de botten waren licht uit elkaar getrokken rond de nek en schedel. Zijn kracht was versterkt door zijn magie. Hij grijnsde naar de wolvin, "Je verstaat me niet maar ik heb respect voor je. Dat je die beer hebt vermoord. Je bent bijzonder sterk en één uit velen. Ik geef je een tijd rust bij mijn woning. Daar kan een kampioen als jij herstellen." zei Seth.

Hij keek kalm naar de haar. daarna zette hij zijn helm af waarbij zijn hele gezicht zichtbaar werd. "Maak je geen zorgen, ik doe je niks.... Je bent vast uitgehongerd als je het voor elkaar weet te krijgen een beer aan te vallen in plaats van te vluchten." Delaney onderdrukte het even om te antwoorden. Maar ze glimlachte in gedachtes. 'Hou zou eens moeten weten dat die beer een Shapeshifter was net als ik.' Dacht ze glimmend. Delaney hief haar kop en de tovenaar keek mee met haar blik. Een paar meter verderop uit de wind zat een Steenbok te kijken. de tovenaar grijnsde, uit het niets verscheen een zweepachtig touw uit zijn handpalm die hij rond de keel van de steenbok sloeg en die meerukte naar hem toe. Toen hij de steenbok binnen hand bereik had, plaatste hij zijn knie op de rug en zijn handen op de horens, met een wilde ruk draaide hij de kop bijna 180 graden om en keek de wolvin aan. "Eet maar," Delaney likte even haar lippen af en boog zich snuffelend over het lijk. Daarna hief ze haar kop en keek licht vragend naar te tovenaar. Hij grijnsde naar haar. "Je verstaat me niet maar ik heb respect voor je. Dat je die beer hebt vermoord. Je bent bijzonder sterk en één uit velen. Ik geef je een tijd rust bij mijn woning. Daar kan een kampioen als jij herstellen." Delaney gromde dankbaar terwijl ze zich over het lijk boog. Voorzichtig nam ze er een hap van. Zodra het zachte nog warme vlees haar smaakpupillen raakte begon ze aan het lijk te scheuren zodat het vel er af kwam. Diep stak ze haar neus in het lijk en at het sappige vlees op. Zo bleef ze zitten en eten. Toen haar honger eindelijk gestild was kwam ze overeind. Haar gehele neus zat onder het bloed. Met haar lange tong likte ze het er af en sprong over de resten van het karkas heen naar de tovenaar. Even legde ze als teken van respect haar kop tegen zijn knie aan en liet toen haar kop zakken. Alles uit teken van respect. Ze was de tovenaar dankbaar voor haar leven en had respect voor zijn manier van magie. 'Ik zal mijn leven terugbetalen in jou van dienst zijn." Dacht ze en hief haar kop weer naar hem wachtend op een volgend antwoord van hem.

De wolvin at gulzig van het lijk en Seth grijnsde, even later sprong ze over het lijk heen drukte haar kop tegen zijn knie en liet haar kop weer zakken. Even later hief ze haar kop en Seth kriebelde die even. Hij pakte de wolvin beet en liep verder terwijl hij haar in zijn armen had alsof ze niks woog. Hij glimlachte even bij de gedachte dat de wolvin zo kalm naar hem was geweest maar dat maakte hem niks uit, aan de manier waarop ze zat te eten had Seth gezien dat ze een moordenaar was. Hij liep over de rotsen die als muren op sommige plaatsen overeind staken maar waar hij aangewend was. "Ik weet niet hoe ik je kan aanduidden en dat zou vast vernederend voor een wolvin zijn om een naam opgekregen te krijgen. Dus zeg ik enkel, dat je veilig bent voor de andere tovenaars, ik ben hun koning dus... ze zullen je geen kwaad doen. Je mag ook op ons gebied jagen." zei Seth. Hij maakte geruststellend geluid en deed zijn handpalm tegen de kop aan. "WatchingEye" zei Seth zacht. Als een tovenaar aan zou vallen zou de eerste klap gereflecteerd worden dan zou het duidelijk zijn dat de wolvin beschermd werd door zijn magie en dus vrij mocht rondlopen. Seth zette de wolvin neer bij minder ruig terrein waar het haar waarschijnlijk wel zou lukken. Alsnog liep hij iets zachter om het haar gemakkelijker te maken.

De tovenaar kriebelde even haar kop. Hij pakte de wolvin beet en liep verder terwijl hij haar in zijn armen had alsof ze niks woog. "Ik weet niet hoe ik je kan aanduidden en dat zou vast vernederend voor een wolvin zijn om een naam opgekregen te krijgen. Dus zeg ik enkel, dat je veilig bent voor de andere tovenaars, ik ben hun koning dus... ze zullen je geen kwaad doen. Je mag ook op ons gebied jagen." zei Hij. daarna maakte hij een geruststellend geluid en deed zijn handpalm tegen de kop aan. "WatchingEye" zei de tovenaar zacht. Delaney trok haar neus op bij het horen van de spreuk die hij over haar uitsprak. Het beviel haar maar niets maar deed niets terug. De tovenaar zette de haar neer bij minder ruig terrein en zo liepen ze verder. Hij liep iets langzamer om het haar gemakkelijker te maken. Delaney gromde zacht terwijl ze zo door liep. Hoewel ze hem voor nu als haar meester beschouwde was ze niet gedient van dit slome gedrag. Ze sprintte met open bek langs hem heen over het rotslandschap. Delaney sloot haar ogen terwijl ze zo doorrende. De wind die aan haar vacht rukte was heerlijk. Toen ze haar ogen opende moest ze een noodstop maken. Glijdend kwam de wolvin tot stilstand toen ze voor een diepe afgrond stond. Ze greep zich vast aan de rotsen terwijl ze nogsteeds een stukje door gleed. Met een poot kwam ze over de rand maar ze sprong terug en zag hoe een paar steentjes de afgrond in rolde. Al haar haren stonden op haar rug overeind terwijl ze zich aan de rand van de afgrond Bibberend keek ze naar de diepe afgrond terwijl ze zichzelf aan de grond genageld had bleef ze doodstil zo zitten. Daar had ze bijna in gelegen vanwege haar onvolwassen gedrag.

De wolvin rende door en Seth schrok, als ze door zou rennen was het voor niets geweest. Seth zette zich af, hij rende sneller dan de normale mens door zijn krachten maar niet snel genoeg om een wolf bij te houden. Hij zag nog net hoe ze remde en net niet weggleed. Hij keek de wolvin aan en draaide haar kop naar zich toe, "uitkijken, je mag rennen zoveel je wilt maar kijk uit. Ik wil niet dt zo'n sterk wezen als jij eindigt in zo'n afgrond." zei Seth en begon licht te rennen zodat de wolvin zich niet hoefde.... uit te sloven. Seth grijnsde even terwijl hij zijn gloednieuwe onderkomen al zag. Een verscholen tunnel in een rotswand, op de stijle top zaten gaten voor licht. Hij legde zijn hand op een rots en mompelde wat waarbij er een deur verscheen waar hij naar binnen ging. Enkele goed verlichtte kamers waren te zien door vuur dat aan de wanden brandde of bij het dak. "Ga maar liggen, zitten waar je wilt. Al is het op me bed," zei Seth. Die gewend was om niet gigantish veel te hoeven slapen.

De tovenaar draaide haar kop naar zich toe en Delaney gromde licht. "uitkijken, je mag rennen zoveel je wilt maar kijk uit. Ik wil niet dat zo'n sterk wezen als jij eindigt in zo'n afgrond." zei Seth en begon licht te rennen Delaney sprong soepel op en rende licht achter hem aan. Na haar bijna val van net had ze geen zin in nog meer ongelukken. Even werden Delaney's ogen groot bij het zien van een groots onderkomen. Een verscholen tunnel in een rotswand, op de stijle top zaten gaten voor licht. De tovenaar Seth legde zijn hand op een rots en mompelde wat waarbij er een deur verscheen waar hij naar binnen ging. Delaney twijfelde even maar sprong daarna achter hem aan. Enkele goed verlichtte kamers waren te zien door vuur dat aan de wanden brandde of bij het dak. "Ga maar liggen, zitten waar je wilt. Al is het op me bed," zei Seth. Delaney knikte even en snuffelde rond. Ze kwam inderdaad uiteindelijk uit op Seth's slaapkamer. Ze keek even naar het bed maar installeerde zich daarna er onder aan het voeten eind. Daarna sprong ze op en liep weer naar seth. Ze ging rustig zitten en legde haar in witte staart om haar posten en begon even haar borst te wassen met lange halen van haar tong.

De wolvin was even weg en Seth legde even zijn verzamelde spullen weg, waarna de wolvin even later terug kwam en zichzelf ging wassen. Seth keek op en snoof, "Waag het niet..." zei hij zacht maar het was te laat en Salia en Moora hadden ingegrepen Moora hield de wolvin tegen de grond zonder haar pijn te doen. "WAT DOEN JULLIE! Ik heb haar mijn teken gegeven!" snoof Seth boos en greep Dreinor van de plank. Salia keek hem vuil aan, "Maar Heer, we mochten de elf ookal niet doden.... dus deze wel, aangezien u.... mij heeft veraden door zo zoet en sappig tegen de elf te praten." zei Salia geirriteerd. Seth snoof, "Salia........ je bent een minion, een champion van je soort alleen lok het niet uit, vergeet niet wie je heeft opgeroepen en een nieuwe lichaam gegeven." snoof Seth. "Vergeet ik niet, dus laten we erop proosten bij een karkas." zei Salia ze hief haar arm waar een halberdier in zat. Alleen Seth mompelde iets en uit dreinor schoot een groene straal die dwars door Salia's keel, borst en schouders boorde. Waarbij haar hoofd achterover viel. Seth gromde, "Moora van je zus had ik dit verwacht maar jij moet beter weten." zei Seth. Moora keek twijfelend op en verslapte toen haar greep.

"Waag het niet..." Hoorde Delaney Seth nog zeggen maar ze werd tegen de grond gedrukt door een vrouwelijke gedaante, ze deed Delaney geen pijn maar de wolvin gromde woest. "WAT DOEN JULLIE! Ik heb haar mijn teken gegeven!" snoof Seth boos en greep een staf van een plank. Een van de twee vrouwen keek hem vuil aan, "Maar Heer, we mochten de elf ook al niet doden.... dus deze wel, aangezien u.... mij heeft veraden door zo zoet en sappig tegen de elf te praten." Zei de gene die hem net vuil aankeek geïrriteerd. Seth snoof, "Salia........ je bent een minion, een champion van je soort alleen lok het niet uit, vergeet niet wie je heeft opgeroepen en een nieuwe lichaam gegeven." Zei Setherian waarop de vrouwelijke gedaante die Salia heette antwoorde. "Vergeet ik niet, dus laten we erop proosten bij een karkas." zei Salia ze hief haar arm waar iets in zat wat Delaney niet goed kon zien. Alleen Seth mompelde iets en uit zijn staf schoot een groene straal die dwars door Salia's keel, borst en schouders boorde. Waarbij haar hoofd achterover viel. Seth gromde, "Moora van je zus had ik dit verwacht maar jij moet beter weten." Zei Hij. De overgebleven vrouw Moora keek twijfelend en verslapte toen haar greep. Dat was het moment waarop Delaney had gewacht. Woest grommend sprong ze overeind op Moora die haar niet verwacht had en haalde woest haar wang open. Diep zette Delaney haar nagels in de huid en deed haar mond open. Daarna beet de wolvin vel in de schouder. Een vreemde smaak kwam in haar mond naar boven. Delaney kwam omhoog om het karwij af te maken. Zodra Delaney zich op de keel wou storten zag ze de ogen van het meisje. Diep in de ogen zag Delaney lichte angs. Met haar grote klauw sloeg ze met uitgeslagen nagels nog vier diepe gaten in haar wang en sprong daarna van haar af. Nog even hielt ze een verdedigende houding aan maar ging daarna normaal zitten, likte even het bloed van haar poot en richtte zich daarna op Seth

De wolvin reageerde, vloerde Moora en haalde uit. Woedend viel de wolvin Moora aan en die sloeg een geschrokken angstige kreet terwijl ze op de grond lag. De wolvin besloot dat Moora geen direct gevaar was en sprong weg waarna ze het bloed weglikte van haar poot. "Zo te zien, ben jij niet enkel sterk maar ook verstandig. Genade voor de zwakkeren zodat de schaamte hun pijn doet." zei Seth lachend. Toen keek hij Moora aan, hief zijn hand en ze kwam overeind, langzaam groeide haar vlees terug en ze keek naar Seth. "Waar sloeg dat op," gromde Seth geirriteerd. "Salia, was boos... u deed ons pijn voorr een elf! Ik was ook verontwaardigd alleen ik snap wat u bedoelde dus... ik nam het niet zo zwaar.. ht spijt me heer, laat me ditmaal leven..... de schaamte is al groot." zei moora. Seth snoof en hief zijn arm en mompelde wat, Moora verdween. Ze leefde nog, toen keek Seth naar de wolvin. "Sorry meisje, dat was volgens mij deels mijn schuld. Doe maar wat je wilt als ik het zo goed kan maken. Alles mag.... behalve in de badkuip gaan liggen.... tenzij je dat nu wilt..." zuchtte Seth grappend.

"Zo te zien, ben jij niet enkel sterk maar ook verstandig. Genade voor de zwakkeren zodat de schaamte hun pijn doet." zei Seth lachend. Toen keek hij Moora aan, hief zijn hand en ze kwam overeind, langzaam groeide haar vlees terug en ze keek naar Seth. "Waar sloeg dat op," gromde Seth geirriteerd. "Salia, was boos... u deed ons pijn voor een elf! Ik was ook verontwaardigd alleen ik snap wat u bedoelde dus... ik nam het niet zo zwaar.. het spijt me heer, laat me ditmaal leven..... de schaamte is al groot." zei Moora. Delaney gromde licht verward en keek even naar de tovenaar op. Seth snoof en hief zijn arm en mompelde wat, Moora verdween. "Sorry meisje, dat was volgens mij deels mijn schuld. Doe maar wat je wilt als ik het zo goed kan maken. Alles mag.... behalve in de badkuip gaan liggen.... tenzij je dat nu wilt..." zuchtte Seth grappend." Delaney rekte zich even vermakelijk uit en hief haar kop. Ze had net haar beste slaapplek uitgezocht maar wat in hemelsnaam was ooit een badkuip! Rustig trippelde Delaney door het hele huis heen tot ze uiteindelijk bij een vreemde plek aankwam. zoiets als dit had ze echt nog nooit gezien. Het was een opstaand wit achtig ding en toen Delaney er overheen keek zag ze een diepte er in. Wat kon dit ooit zijn. Delaney zette haar voorpoten op de rand en sprong over het randje heen. Ze lande met een grote plons in lauw water. Delaney maakte een geschrokken kreetje terwijl ze koppie onder ging en weer bovenkwam zodra ze houw vast had.

(omg zat hij serieus vol O.O )

Seth lachte toen hij de Wolvin het bad in zag glijden, voorzichtig liep hij op haar af en aaide haar kop. Toen pakte hij de poot vast en legde die tegen de rand aan. Hij liet wat water uit het bad lopen en grijnsde. "Erin blijven of wil je er leiver uit?" vroeg Seth met gebaren en grijnsde naar de wolvin die doorweekt was. Seth pakte een handdoek en droogde de kop van de wolvin even rustig af. Hij grijnsde even en waste even het bloed uit de vacht van de wolvin en snoof, "jij kon wel een bad gebruiken," zei hij lacherig. Hij stond op en legde de handdoek op de grond neer terwijl hij even de badkamer uitliep.

-damn inspiloos-

Voorzichtig liep Seth op haar af en aaide haar kop. Toen pakte hij de poot vast en legde die tegen de rand aan. Hij liet wat water uit het het kuil ding lopen en grijnsde. "Erin blijven of wil je er liever uit?" vroeg Seth met wat rare gebaren en grijnsde naar de haar terwijl ze doorweekt was. Delaney gromde en maakte zich klaar om zich uit te schudden toen Seth iets raars en zachts op haar kop legde en er mee haar kop droogde. Hij grijnsde en snoof, "jij kon wel een bad gebruiken," zei hij lacherig. Daarna stond hij op en legde het zachte ding op de grond neer terwijl hij wegliep. Delaney kefte even verontwaardig en sprong daarna uit het ding. Ze rende achter Setherian aan en liep even rond. Tot ze uiteindelijk weer de slaapkamer vond. Ze ging zitten op het plekje wat ze voor zichzelf had uitgekozen en begon haar vacht te wassen. Setherian kon dan wel zeggen dat hij haar ned in bad had gedaan ofzo, wat betekende dat dat kuil ding gevuld met water een bad was. Delaney vond het maar niets. Had hij geprobeerd haar schoon te maken? Met haar eigen tong ging het toch veel beter. Rustig waste ze zich tot ze plots bedacht dat ze Delaney's gedachte stem niet meer had gehoord sinds het gevecht. 'Delaney?' Riep ze in haar hoofd, maar er kwam geen antwoord. De wolvin haalde even haar massieve schouders op en ging na haar grondige was beurt liggen. Ze legde haar kop op haar poten en bleef kijken naar de opening, wachtend op Seth, voor ze zou gaan slapen.

Seth zuchtte en liep naar de slaapkamer waar hij de lichte bescherming afdeed en zijn kleren als enige overhield, hij pakte een boek uit de kast, keek naar de wolvin die even daar lag. Grijnsde en besloot op bed te gaan zitten lezen. Hij keek de wolvin aan en zuchtte even opgelucht. Deze dag was gelukkig nog goed velropen het had erger kunnen eindigen. Hij streek even langs de wolvin haar rug, "Je mag naar buiten als je eerder wakker word," zei Seth rustig en sloeg het boek open. Dit was gewoon een thriller niet een of ander spreukenboek, die bewaarde hij op een plaats waar niet iedereen erbij zou kunnen komen. Seth grijnsde in gedachten toen hij begon met lezen en enkele ogenblikken in slaap gevallen was.

Zuchtend kwam Seth binnen, deed zijn laatste beschermers af en pakte een boek uit de kast die er stond. Delaney knipperde even met haar ogen om hem een goede nacht te wensen toen hij bij haar kwam. Hij streek even langs haar rug, "Je mag naar buiten als je eerder wakker word," zei hij, daarna sloot ze haar ogen en viel in slaap.

Een uur, twee maximaal werd ze wakker in een compleet donkere kamer. Ze rekte zich flink uit en keek naar het bed waar Seth nog diep in slaap op lag. Het boek lag op zijn borst en Delaney maakte een klein grinnik geluidje. Daarna stond ze op en liep ze de kamer uit. In een afgelegen kamertje ging ze zitten. Nogsteeds hoorde de witte wolvin niets van Delaney en dat baarde haar licht zorgen. De wolvin schudde haar hoofd. Delaney zou vanzelf wel terug komen. Voor nu bleef ze hier maar. Dit was de veiligste plek voor haar om te zijn. De andere Shapeshifters zouden haar zeker willen vermoorden als ze er achter kwamen dat zij de beer had vermoord. Hij had zeker in een hoog aanzicht gestaan. Maar hij zou makkelijk voor haar zijn geweest, als ze hem niet verkeerd had beslopen. Delaney schudde even met haar hoofd en liep toen weg uit het kamertje. Het had haar niets te bieden, dus waarom zou ze blijven. Ze ging uiteindelijk maar midden in de kamer zitten die uitkwam op de slaapkamer en wachtte geduldig op het opstaan van Seth.

Seth gaapte en stond op na zijn gebruikelijke 3 uur slaap per dag. Hij stond op keek om zich heen, legde het boek weg en liep toen de woonkamer in. Seth grijnsde toen hij de wolvin zag en zijn arm gloeide even oranjeachtig op. Achter de wolvin doemde een gedaante op uit de schaduwen. Een tamelijk ongevaarlijke op dit moment en ze streek over de wolvin haar nek. "Heey, wat hebben we hier." zei Selene glimlachend en keek de wolvin aan. Dat was het bijzondere aan zijn Banshee's de rode kleur ogen. De ogen waren gevaarlijk maar stonden vriendelijk, "goede namiddag Seth, vanwaar dat ik werd opgeroepen?" vroeg Selene en ze keek Seth aan. Seth rekte zich uit en liep naar Selene toe, "Kan je even rond kijken of er wild in de buurt is of andere tovenaars, jij kan snel kijken dus.." zei Seth. Selene knikte vriendelijk en verdween in het niets. Seth liep naar de wolvin toe en glimlachte, hij liep naar de bank en ging er kalm op zitten waar hij even luierde en twijfelde wat hij zo zou doen.

Seth grijnsde toen hij de wolvin zag en zijn arm gloeide even oranjeachtig op. Delaney's haren schoten overeind bij het voelen van een aanraking in haar nek maar daarna kalmeerde ze bij het voelen van het strelen in haar nek. "Heey, wat hebben we hier." Zei een vrouwenstem En Delaney draaide zich om. De vrouw keek haar recht aan en Delaney keek terug naar haar. "goede namiddag Seth, vanwaar dat ik werd opgeroepen?" vroeg ze en ze keek Seth aan. Delaney volgde rustig haar blik en ontspande zich. Seth rekte zich uit en liep naar haar toe, "Kan je even rond kijken of er wild in de buurt is of andere tovenaars, jij kan snel kijken dus.." zei Seth. Ze knikte vriendelijk en verdween in het niets. Seth liep naar de wolvin toe en glimlachte, hij liep naar de bank en ging er kalm op zitten. Delaney stond op en rekte zich uit. Daarna trippelde ze naar Seth toe. Even bleef de vraag wie was zij in haar gedachte spoken. Vragend keek Delaney Seth aan, hopend dat hij haar het antwoord zou geven. Maar waarschijnlijk begreep hij haar niet dus legde ze haar snuit op de bank terwijl ze zo bleef zitten. Geïnteresseerd keek ze hem aan. Voor zolang ze hier was kon ze maar net zo goed leren wat er te leren viel over deze tovenaar, hij had krachten die ze nog nooit eerder van tovenaars had gezien. En Delaney wou niets liever dan ze begrijpen.

De wolvin volgde, keek hem aan en legde toen haar kop op de bank terwijl Seth merkte hoe de wolvin zat te kijken alsof ze er bijna om vroeg. Hij lachte eventjes, "Ik ben geen tovenaar als alle anderen. Mijn magie is van de duistere kant. Dat betekent dat mijn krachten, grote, vernietigende krachten, krachten waarmee ik mezelf een voorsprong kan geven in gevechten door mijn lichaam aan te passen en mijn magie om wezens op te roepen. Die.... wezens zijn summons. Zij zijn gehoorzaam aan mij, niet alleen wezens ook lichtere bedreigende demonen." zei Seth met een grijns. Uit het niets verscheen een kleine zwevende slang met voelsprieten die zich verspreidden, de slang zweefde langs en tussen Seth's vinger, toen de slang stil lag voor zijn gezicht, veranderde de glimlach en vanuit zijn handpalm schoten zwarte vlammen die het wezen direct verteerden en doden. Zijn glimlach was een grijnsje geworden en toen hij de wolvin weer aakeek aaide hij haar even. Hij schoof alvast wat op, misschien wou ze op de bank liggen en anders was er zometeen ruimte voor Selene.

"Ik ben geen tovenaar als alle anderen. Mijn magie is van de duistere kant. Dat betekent dat mijn krachten, grote, vernietigende krachten, krachten waarmee ik mezelf een voorsprong kan geven in gevechten door mijn lichaam aan te passen en mijn magie om wezens op te roepen. Die.... wezens zijn summons. Zij zijn gehoorzaam aan mij, niet alleen wezens ook lichtere bedreigende demonen." zei Seth met een grijns. Uit het niets verscheen een kleine zwevende slang met voelsprieten die zich verspreidden, de slang zweefde langs en tussen Seth's vinger, toen de slang stil lag voor zijn gezicht, veranderde de glimlach en vanuit Seth's handpalm schoten zwarte vlammen die het wezen direct verteerden en doden. Zijn glimlach was een grijnsje geworden en toen hij Delaney weer aankeek aaide hij haar even. Daarna schoof hij wat op en Delaney haalde haar kop van de bank en zuchtte licht. Hij had haar vraag niet beantwoord. Maar ze was wel een stapje dichter bij te weten komen wat hij precies was. Honger overnam haar verdere gedachtes en ze vloekte in zichzelf. Nog geen dag geleden had ze een koningsmaal gehad. Ze werd toch niet verwend he. Ze stond op en rekte zich eens flink uit. Daarna keek ze naar Seth en gaapte. Ze wiebelde even heen en weer op haar poten en gaapte nogmaals. Ze wist dat Seth de vrouw had gevraagd te kijken naar wild. Waarschijnlijk zou dat dus voor haar zijn. 'Zolang ik het zelf maar mag vangen.' Gromde ze in haar hoofd. Voor nu was al dat ze kon doen simpelweg wachten tot de vrouw terug kwam van wie Delaney haar naam nog niet kon.

Seth zuchtte eventjes en voelde twee handen op zijn schouders, "Heer. Enkel wat wild op de plateau's aan de zijkant van de grot, Ik kan het snel laten zien." zei Selene. Seth knikte en stond op, "Dank je Selene." zei Seth. Hij liep naar de deur die open ging en samen met Selene liep hij naar buiten, wachtend op de wolvin. Toen die meekwam ging Seth rennen om er sneller te zijn terwijl Selene uit het niets verscheen en verdween waardoor ze op kop bleef. Na een tijdje stopte Selene op een grote stijle rots waar ze lichtvoetig op de punt stond en wees. Seth keek naar de wolvin, "ga maar, wij wachten hier. Dan kan jij lekker gaan jagen." zei Seth tegen de wolvin en keek Selene aan. Ze knikte eventjes waarom wist Seth niet maar het maakte hem niet veel uit. Seth ging kalm zitten en zijn ogen richtte zich op Selene die voor hem verscheen. Ze ging in dezelfde houding voor hem zitten en zweeg. "Wat?" vroeg Seth humeurig. Selene zweeg eventjes maar sprak toen, "Ik heb gehoord over je interesse in elf, waardoor Salia en Moora niet blij waren." zei Selene. Seth gromde als een beest, "Moet ik jou stembanden uitrukken?" vroeg hij kalmpjes maar boos. "Ïk wou enkel zeggen dat mij het niet uitmaakt heer. Ik dien u, zolang u tevreden bent is het goed voor mij. Al gaat u met een elf, tovenares, mens of zelfs met een van uw summons. Mijn soort heeft een geestelijke band met diens summoner." zei Selene. Seth keek haar aan, "was dat wat je wou zeggen?" vroeg hij. Selene schudde haar hoofd, "U bent tegen verraad alleen... Denaii heeft net zoiets gewilt als u nu. Dus wees minder streng naar haar." zei Selene. Seth zuchtte maar ze had gelijk.

Seth zuchtte eventjes en toen Delaney hem aan keek zag ze twee handen op zijn schouders. Even schoten haar haren omhoog maar daarna liet ze ze weer zakken bij het zien van de bekende vrouw, "Heer. Enkel wat wild op de plateau's aan de zijkant van de grot, Ik kan het snel laten zien." zei ze en Seth knikte en stond op. "Dank je Selene." zei hij. 'Dus dat is haar naam.' Dacht Delaney half lachend. Hij liep naar de deur die open ging en samen met Selene liep hij naar buiten, wachtend op de haar. Delaney sprong grijnzend achter hun aan en rende met ze mee. Na een tijdje stopte Selene op een grote stijle rots waar ze op de punt stond en wees. Delaney volgde haar blik en zag een klein groepje geiten staan. Daarna keek ze op naar Seth en hij keek naar haar. "ga maar, wij wachten hier. Dan kan jij lekker gaan jagen." zei Zei hij tegen Delaney en keek daarna naar Selene. Even knipperde Delaney met haar Goudbruine ogen en sprong weg. Ze sloop laag door het gruis dat er op de rotsen lag omhoog. Ze hielt haar oren plat tegen haar nek en haar mond open. Toen ze nog maar een meter van een jonge sterke ram vandaan was dook ze in haar aanvalshouding. Hier had ze voorlopig genoeg aan. De ram hief zijn kop, hij had haar aanwezigheid geraden. Maar het was te laat voor hem. Hij was nu van haar! Ze dook uit haar houding en sprong bovenop hem. Haar prooi maakte een angstkreet en de andere geiten sloegen op de vlucht. Snel maakte Delaney een einde aan zijn leven en racete zo snel ze kon achter de anderen aan. Hun waren snel maar zij was sneller. Ze dook bovenop een geit die een zwakker been had. Snel beet ze haar keel door en liet het dier op de grond zakken. Daarna begon ze het met gemak mee te trekken richting de andere. Toen ze daar aankwam gooide ze de twee lijken op elkaar en pakte ze bijden vast aan hun staarten en begon ze terug te slepen naar Setherian en Selene. De vrouwelijke geit gooide ze als teken van respect voor Seth's neus neer en zelf boog ze zich over de ram.

Even later kwam de wolvin terug en hij kreeg een vrouwelijke geit voor zich geworpen en Selene lachte. "Haar ogen zijn trouwense veranded," zei Selene en Seth knikte. "Ik zie het ook," zei Seth verbaasd. Alleen hij keek naar de geit en grijnsde. Hij hief zijn rechterhand en maakte vreemde bewegingen waarbij de geit op stond en rond liep. Ondanks dat die dood was, Seth bewoog het hoofd zonder het aan te raken en voegde zijn andere hand bij en toen los. De geit viel in twee, hij keek naar Selene en liet het naar haar toe zweven. "Rauw vond je het toch het lekkerst?" vroeg Seth en Selene knikte. Alsof ze in een taverne at begon ze stukje voor stukje los te halen met een mes van het binnenste en beste vlees en at het rauw op. "Die wolvin heeft een goede smaak qua prooi. Tja, vrouwelijke intuitië" zei Selene. Seth echter verbrandde het vlees licht met zwart vuur en schroeide de haar en huid weg. "dankje..... ... wist ik maar een naam voor je meisje," zei Seth tegen de wolvin en trok met zijn magie een stuk los en deed lekker lui. "Vrouwelijke intuitië me achterste.. killerinstinct." zei Seth. Selene zuchtte, "voor mij is dat, Kilerinstinct en moederinstinct hetzelfde. Doden om te beschermen en te leven en focussen op de beste keuze's." zei ze met een mond onder het bloed.

"Haar ogen zijn trouwens veranderd," Hoorde Delaney Selene zeggen en ze schrok.. "Ik zie het ook," zei Seth licht verbaast verbaasd. Seth maakte een beweging en de geit begon te bewegen. Delaney onderdrukte haar intuïtie om er bovenop te springen en voor ze het had gedaan liet Seth de geit in tweeën splitsen. "Rauw vond je het toch het lekkerst?" vroeg hij en Selene knikte. "Die wolvin heeft een goede smaak qua prooi. Tja, vrouwelijke intuïtie" zei Selene terwijl Seth het vlees verbrandde met zwart vuur en schroeide de haar en huid weg. "dankje..... ... wist ik maar een naam voor je meisje," zei Seth tegen haar. 'Noem me gewoon Delaney.' Antwoordde ze in haar gedachte tegen hem. "Vrouwelijke intuïtie me achterste.. killerinstinct." zei Seth. Selene zuchtte, "voor mij is dat, Kilerinstinct en moederinstinct hetzelfde. Doden om te beschermen en te leven en focussen op de beste keuze's." zei ze met een mond onder het bloed. Delaney glimlachte. Selene dacht er exact het zelfde over als zij. Nu hun twee aten wist Delaney dat zij ook mocht. Ze zette haar poot op het lichaam en scheurde ruw de vacht en de huid weg. Toen ze een doorgang naar het zachte jammer genoeg koud geworden vlees aankwam at ze het gulzig op. Ze kwam even tussendoor omhoog met haar rood bebloede neus. Ze scheurde met haar poot verder de huid weg en at alle in gewanden op. Daarna ging ze rustig zitten. Likte haar neus schoon en rukte een rib bot uit het karkas. Rustig ging ze liggen voor het leeg gegeten karkas en begon op het zachte merg van het bot te kauwen. Ze beet hard en brak simpelweg het bot door de midden. Daarna stond ze op en gaf zichzelf nog eens een goede wasbeurt om al het bloed weg te krijgen en haar vacht weer in wit te krijgen.