It's so quiet here

Met haar been ging het al beter maar het deed nog steeds pijn en de spalk lag er ook nog steeds langs maar lopen kon Amelia al aardig wat ze op dit moment dus ook deed, al kon je het eigenlijk beter hinkelen noemen. De meesten zouden haar voor gek verklaren dat ze het zelfde gebied weer in haar eentje inging rond dezelfde tijd nog wel. Het was donker net als toen en Amelia greep snel een boom beet toen er herrineringen door haar heen stroomden, herrineringen van angst en pijn, zoveel pijn. Maar dapper schudde de tovenares haar hoofd en hinkelde verder tot ze bij een grote rots kwam waar ze rustig op ging zitten en om zich heen keek, het was hier zo rustig, zo stil en zo koud. Rilend sloeg het meisje haar armen om zich heen en wreef met haar handen over haar bovenarmen heen. Toen ze het wer een beetje warm hadt pakte ze het boek uit een schouder tas die ze bij haar had, een boek over planten met een genezende werking of juist een bedwelmende. Ze glimlachte terijl ze met haar vingers over de kaft streek en het bij de satijnen boeken wijzer opensloeg. Ze probeerde te lezen maar de letters dansten voor haar ogen en de kou was bijtend toen er ook nog gekraak achter haar klonk.

Geen vamp AUB

Serpent deed trouw een patrouilleronde. Met zijn magie in de aangslag, en zijn zintuigen op scherp, liep hij van de donkere grotten naar buiten, richting de hoogbergen, waar veel Vampiers de latste tijd waren, die waren hier echt niet welkom. Zijn adem blies koude wolkjes in zijn gezicht, en hij voelde hoe de kou in hem doordrong. Hij liep met rustige tred door het haast bevroren gras, dat glinsterden van de dauw en de rijp. De avonden vielen vroeg, merkte hij, het was niet laat, maar haast zo donker als middennacht. er kwamen donkere dagen aan, bloederig, maar misschien met lichtpuntjes. Hij hoorde een zelfvoldane zucht, en hij draaide zich om. Hij liep in de richting waar het geluid van daan gekomen was, en en kwam ritselend uit de struiken, met zijn magie in de aanslag, tot hij zach wie het was.''Oh..Amelia, ik wilde je niet laten schrikken!'' Stamelde hij van zijn stuk gebracht, bij het zien van de Jonge healers leerling.''Heb je het niet koud?''

Gelijk draaide Amelia zich om toen er geritsel achter haar klonk maar gelukkig, en ook wel heel erg gelukkig kwam er slechts een tovenaar tevoorchijn met zwart haar, serpent, dacht ze met een zucht. ''Oh..Amelia, ik wilde je niet laten schrikken!'' stamelde de deputy, duidelijk een beetje van zijn stuk gebracht, Amelia glimlachte slechts en gaf verder geen antwoord. ''Heb je het niet koud?'' vroeg hij vervolgens en Amelia zuchtte 'Valt we...' begon ze haar zin al maar toen knikte ze toch met haar hoofd en zuchtte 'Eigenlijk wel' het kon geen kwaad een keer je zwakte toe te geven, niet dat ze er een gewoonte zou van maken maar een keer kon geen kwaad, hield ze zichzelf voor. Maar het was dan ook stom geweest gewoon weeer te vertrekken met slechts haar blauwe blouse en daar onder het zwarte topje, de kleren die ze haast altijd droeg en ook zo erg koesterde. 'Wat kwam jij hier doen, Serpent?' vroeg ze aan de jonge man terwijl ze haar blik waar naar hem oprichte.

'Valt we...' begon Amelia haar zin al maar toen knikte ze toch met haar hoofd en zuchtte 'Eigenlijk wel'. Serpent knikte en deed zijn jas af, Die hij over de schouders van Amelia legde, hij had een warme persoonlijkheid, nu maar hopen ook een goede weerstand. 'Wat kwam jij hier doen, Serpent?' vroeg ze aan hem terwijl ze haar blik waar naar hem oprichte.''Ik kwam de grenzen controleren, weet je, al die vampiers en die ophef over die oorlog.'' Hij haalde nonchalant zijn schouders op, terwijl zijn binnenste zich er wel dergelijk. Als die vampiers zouden winnen, zou dit verschrikkelijk zijn voor hen allemaal, en zou hij moeten vrezen voor zijn leven, hun allemaal. Daarbij waren de Vampiers moeilijk te doden, en beschouwde hij hen meer ontserfelijk dan levend. Hij zuchtte en wreef zijn handen warm.''Heb je het nog steeds koud?'' vroeg hij, maar even om verder te gaan met het gesprek.

''Ik kwam de grenzen controleren, weet je, al die vampiers en die ophef over die oorlog.'' antwoorde Serpent en Amelia knikte terwijl ze zijn jasje, die hij daarvoor al om haar schouders had gelegd, dichter om zich heen, het hielp goed tegen de warmte maar ergens voelde ze zich wel schuldig omdat ze bang was dat hij het koud zou krijgen. ''Heb je het nog steeds koud?'' vroeg de jongeman toen, na een stilte en Amelia schudde haar hoofd. 'In iedergeval al warmer!' zei ze lachend 'Maar als jij het koud hebt mag je jas wel terug hoor.' ze glimlachte vriendelijk naar de jonge deputy en wreef haar handen tegen elkaar.

~Faalpost~