nice and quiet to do

De sneeuw was dik en ambetand. Lorana kon er niet tegen als er sneeuw lag. 'Veel te luidruchtig.' Toch moest ze gaan jagen. Haar blauwe haar zorgde tenminste nog voor wat deking. Haar rode ogen sneden delen van het landschap af. Maar er was geen enkele beweging te bekennen. Geen geluid, dit was echt de slechste dag om te gaan jagen. Maar ze moest wel anders had ze geen eten voor die avond. Alleen wonen in het bos was een hele taak. Ze moest denken aan haar ouders en de laaste keer dat ze die had gezien. die dag leek op deze. Alleen was het toen aan het sneeuwen en was het nog kouder geweest. Ze hadden haar gewoon aan de rand van het pad achtergelaten. Of zo leek het toch als ze diep terug zocht in haaar herinderingen. Opeens hinnikte een paard. Meteen bukte ze zich neer en sloop achter een boom. Daar wat verder zat een duidelijke hengst te grazen. Nog wat verder lag een jonge man. Iets van de 17_18 Misschien 19. Maar zelfs van hier zag hij er krachtig uit. Hij zach er dus best knap uit.

Rinaldo hoorde Fortis Hinniken en Hij draaide zijn hoofd naar de bosjes. Hij zag niks maar wist dat iemand hem besloop, het was aardig licht en hij kon net blauwe haren van de sneeuw onderscheiden en meteen stond de jonge man op en haalde zijn zwaard te voorschijn die de licht weer kaatste. Zijn zwaard was versierd met paarse letters: life is not easy so make yourself that at least the word fun. Zijn oom had het er op gemaakt zo dat hij altijd kon herrineren dat hij zelf zijn slingers moest ophangen in zijn leven. Met stevige passen liep hij naar De meisje in de bosjes en ging recht voor haar staan 'Laat je zien.' Zei hij streng en keek naar beneden wachtend op het reactie wat ze zou doen.

De jonge man stond op. Zijn zwaard schitterde in het lichte licht. Lorana was niet echt bang, toch zeker niet van een jongen. Hij kwam dichter en dichter bij. Ze wist wat ze zou doen, toch wachte ze nog even af. Hij stopte dicht bij. Maar ze kon nog steeds onzichtbaar weg sluipen. 'Laat je zien.' Zei hij streng. Lorana hield niet zo van die toon. Ze richte haar rood gloeiende ogen recht op die van hem. Even was er dat gevoel van harmonie. Die ze soms kreeg, maar niet vaak. Toen spurte z door de bosjes wat verder weg. "Waarom zo ik dat doen!?" Het kwam er wat grof uit. Ze liep niet echt weg maar verplaaste zich keer op keer. Zo stil mogelijk, jasmyn had het haar geleerd. Ze was er al beter in geworden. Elke keer dat zijn blik 'tenminste als ze dacht dat het zo was.' Bij haar in de beurt kwam verplaaste ze zich weer. Ze wachte op een reactie terwijl een lach op haar gezicht verscheen. Toch zou hij waarschijnlijk niet vechten, want zij was een leerling.

"Waarom zo ik dat doen!?" Het kwam er wat grof uit. En ze sloop naar achter steeds wanneer hij zijn blik op haar richten 'Misschien omdat je dan respect toont.' Hij was al een beetje rustig maar nog steeds geïrriteerd omdat hij zo lang weg was en niet eens een leerling weet voor wie ze weg kruipt. Rinaldo zuchten en liep de bosjes in en herrinerde zich hoe hij door het bos liep toen hij nog heel klein was en zijn vader en moeder nog leefde, samen met zijn zusje waren ze voor het eerst het bos helemaal alleen binnen gegaan zonder enige toestemming. Een vampire had hun toen aangevallen maar zijn vader was op tijd gekomen en hun gered voor dat ze gebeten werden. 'Nou kom je nog te voorschijn of moet i kje komen halen.' Zei hij weer rustig en ging tegen een boom leunen die in zijn buurt stond.

Hij werd al wat rustiger zo te zien. 'Misschien omdat je dan respect toont.' Hij kwam het bosje in gelopen. 'Nou kom je nog te voorschijn of moet i kje komen halen.' Zei hij weer rustig en ging tegen een boom leunen die in zijn buurt stond. Rustig kwam ze op recht uit het bosje. Haar blauwe haren glansden en bewogen sierlijk door de zachte opkomende wind. Ze stapte geruitsloos wat dichter bij. Zonder haar rode bliek op hem te lossen. "Ik heb geen respect. Niet eens voor me zelf, dus verwacht maar niet dat ik het dan ga tonen aan jou." Ze ademde rustig en keek even rond. Zelfs de wind bracht maar weinig geluid met zich mee. Ze hat het gevoel warm te worden, even dacht ze hoe ze der uit zach. Maar eigenlijk kon het haar niet te veel schelen. "wie ben je eigenlijk." Het kwam er wat hart uit. Niet dat dat de bedoeling was. Ze richte haar blik weer op die van hem. Ze kon niet zien wat hij dacht. Meestal kon ze zichzelf voor berijden. Maar nu leek ze machteloos tegenover hem. Toch zou ze geen zwakte tonen. EN zeker geen medelijden.

"Ik heb geen respect. Niet eens voor me zelf, dus verwacht maar niet dat ik het dan ga tonen aan jou." Ze ademde rustig en keek even rond. Zelfs de wind bracht maar weinig geluid met zich mee. Ze hat het gevoel warm te worden, even dacht ze hoe ze der uit zach. Maar eigenlijk kon het haar niet te veel schelen. "wie ben je eigenlijk." Het kwam er wat hart uit. mAr het kon hem niet schelen hoe ze reageerde, het was fijn om het gezicht te zien in plaats van haar. Zijn gezicht stond neutraal zo dat ze niks van zijn gezicht kon lezen 'Van mij hoef je niks te tonen.' Zei hij bot en bekeek haar goed, ze had prachtig haar en mysterieuze ogen die rood waren. Ook had ze en goede tail waar hij van hield. Plotseling schoot de naam van deze leerling naar binnen 'Lorana als ik het goed heb? Nou mijn naam is Rinaldo.' Zei hij rustig en keek naar de leerling van Jasmyn.

'Van mij hoef je niks te tonen.' Zei hij bot. Haar blik werd wat zachter. Ookal was het niet echt helemaal met een gerust gevoel. 'Lorana als ik het goed heb? Nou mijn naam is Rinaldo.' Zei hij daarna. Ze knikte maar even, en kwam nog wat dichter bij hem staan. "wat kijk je?" Het klonk al vriendelijker da de eerste paar zinnen. Lorana hurkte neer en lachte zachtjes. Hij droeg een halsketing met een kruis aan. Was hij gelovig? Sinds haar ouders haar haden achtergelaten geloofde ze in niets of niemand. Misschien was dat haar zwakste plek. "hoe weet je wie ik ben?" Waarschijnlijk van jasmyn maar als het niet zo was kon ze het beter zeker weten. haar nstille nieuwschierigheid nam het even over. Ze was gewoon zo gegroeit. In het bis alleen met niemand anders die zich zorgen maakte haar. Jasmyn was de eerste geweest, die met haar in zat. Toch zo ver dat zij zelf wist. Ze richte haar blik af bang om emoties te tonen en keek even op de hengst.

"wat kijk je?" Het klonk al vriendelijker da de eerste paar zinnen. Lorana hurkte neer en lachte zachtjes. En hij zelf wist dat ze naar zijn kruisje keek maar dat kon hem niks schelen, ja hij was al sinds zijn geboorte gelovig neit heel erg zo als zijn ouders maar toch...Het was soms fijn om iets te geloven. "hoe weet je wie ik ben?" Vroeg Lorana weer en zach dat ze haar gezicht op iets anders richten 'Het is niet zo lastig, ik weet dat ji jde leerling was van jasmyn en die sluip techniek ken ik, het was gewoon logisch denken verder niets.' Zei hij rustig en keek naar Fortis die genoot van de gras onder het sneeuw. Toen schoot er iets in zijn hoofd en kek hij naar Lorana die eigenlijk geen leerling meer was maar gelukkig zei hij het goed, want ze werd te gelijke tijd een beschermer wanneer hij een deputy werd 'ohja gefeliciteerd dat je een beschermer bent geworden..een beetje laat maar ja.' Zei hij rustig en keek haar recht in de ogen.

'Het is niet zo lastig, ik weet dat ji jde leerling was van jasmyn en die sluip techniek ken ik, het was gewoon logisch denken verder niets.' Zei hij rustig. Hij zei daarna ook iets wat ze niet had verwacht. 'ohja gefeliciteerd dat je een beschermer bent geworden..een beetje laat maar ja.' Zelf besefte ze het nouwelijks. Ze was toen een beetje afwezich geweest. Ze knikte en stont weer recht. "En jij met je deputy." 'Ook al kan het mij eigenlijk niet veel schelen' mormelde ze er nog onverstaan baar bij. Daar na draaide ze zich om en liep langzaam wat verder. Ze moest jagen in 'iemands naam' anders kon ze op haar kin kloppen. Of aan zich zelf beginnen te knagen. Maar er was op de een of andere maneer iets wat haar tegen hield. Niet alleen het feit dat 'hij' daar zat. Maar ook dangs het feit dat er niets te vingen viel. Daarom was ze altijd exstra mokkig als het had gesneeuwt. Ze zuchte en bleef even staan. "Weet je nog meer van me... Als je logisch na denkt?" Zei ze om hem het wat moeilijk te maken. Zachtjes bekeek ze hem uit haar ooghoeken. Een miniscuul lachje verscheen.

"En jij met je deputy." en ze mormelde nog iets bij, en hij kon van haar gezicht af lezen dat het haar niet veel kon schelen en ze liep weg om te gaan jagen. Zelf zuchten Rinaldo en liep uit de bosjes richting de steen waar hij net zat. De sneeuw knisperde onder zijn voeten en hij zag dat Lorana stopte en hem wat vroeg "Weet je nog meer van me... Als je logisch na denkt?" Rinaldo keek het meisje aan en dacht na wat hij van haar wist. Ze woonde in de bos en was nog al bruut en haar mentor was Jasmyn geweest verder wist hij het niet. 'hmm je woont sinds je geboorte in het bos, bent nog al brutaal en waqs vroeger de leerling van jasmyn verder weet i khet niet.' Zei hij met een kleine lach en liep naar de steen en ging weer zitten. Rinaldo keek van uit izjn ooghoeken naar Lorana en wachte af wat ze zou doen of hoe ze zou reageren.

'hmm je woont sinds je geboorte in het bos, bent nog al brutaal en waqs vroeger de leerling van jasmyn verder weet i khet niet.' Zei hij en liep verder naar een steen. Even wist ze niet goed of ze wel nog iets moest zeggen of niet. "niet heel mijn leven." zei ze der bij. De meesten dachten dat, maar het was niet zo. Dat wist ze wel ook al voelde het aan alsof het niet zo was. "Mijn 'ouders' hebben me achter gelaten in het bos. Maar daarvoor wonde ik er waarschijnlijk niet in." Ze voelde haar ogen prikken. Het sneed weer door haar hart als een dilk van kilte en verdriet. "Sommige zeggen dat door mijn pijn, haat, en kilte mijn ogen rood zijn geworden." Dat was het eenigste verhaaltje dat ze graag had. De rest waren allemaal leugens. Haar hand ruste op het gevest van haar zwaard. Het maakte haar zelf ook wat rustiger. Maar opeens schoot haar iets te binnen. "Wat kom je hier eigenlijk zoeken?!" Grouwde ze een beetje om haar stem te laten aan sterken.

"niet heel mijn leven." zei ze der bij. De meesten dachten dat, maar het was niet zo. Dat wist ze wel ook al voelde het aan alsof het niet zo was. "Mijn 'ouders' hebben me achter gelaten in het bos. Maar daarvoor wonde ik er waarschijnlijk niet in." Ze voelde haar ogen prikken. Het sneed weer door haar hart als een dilk van kilte en verdriet. "Sommige zeggen dat door mijn pijn, haat, en kilte mijn ogen rood zijn geworden." Rinaldo keek goed naar haar ogen maar kon niks van die dingen er in vinden wat ze zei. HIj vond het juist leuk staan bij zo een meid, de meeste mensen zouden er van schrikken maar hij niet. "Wat kom je hier eigenlijk zoeken?!" Grouwde ze een beetje om haar stem te laten aan sterken. Hij schudde zijn hoofd en gaf een kleine lachje 'geen zorge ik had vandaag geen zin om te jagen...Weetje mensen komen hier ook om wat rust te zoeken.' Zei hij rustig zo als gewoonlijk en keek weer in de ogen van de beschermer 'weetje je rode ogen geven juist iets moois aan jou.' Zijn ogen fonkelde terwijl hij een glimlach naar haar schonk.

'geen zorge ik had vandaag geen zin om te jagen...Weetje mensen komen hier ook om wat rust te zoeken.' Zei hij rustig zo als gewoonlijk en keek weer in haar ogen. Hij had ergens wel een punt. Maar zij had nu eenmaal geen keuze. Overleefen was een van haar grooste zorgen, en zo had ze der veel. 'weetje je rode ogen geven juist iets moois aan jou.' Zijn ogen fonkelde terwijl hij een glimlach naar haar schonk. Had ze dat nu goed gehoord of had ze het gedroomt. Lorana voelde hoe haar wangen warm werden en hunde hem een vriendelijke blik. "Dank je." Ze ze wat twijfelend. Ze veegde de bloos van haar wangen en zuchte. "Wauw jij word vast een goede king." "En ji kreegt vast ok heel snel een vriendinnetje." Zei ze er bij haar zelf bij. Maar er moest een goede reden zijn ge

Hij zag hoe haar wangen rood werden en lachte in zich zelf "Dank je." Ze ze wat twijfelend. Ze veegde de bloos van haar wangen en zuchte. "Wauw jij word vast een goede king." Rinaldo haalde zijn schouders op en klopte naast zich, zo dat ze kon gaan zitten 'Ach niet veel beter dan Aramiro.' Zei hij zacht en keek naar het meer, het was bevroren en de vissen zwommen ergens heel diep. 'En trouwens je toch wachten tot de dieren zeker weten dat het veilig is.' Zei hij op ene normale toon en keek voor zicht uit, wachtend tot de plek naast hem word bezet door de beschermer. Zelf was hij een Singel sinds hij een beschermer was geworden. En toen hij een deputy was geworden was ie weg geweest naar zijn oom dus had hij geen kans gehad om iemand die hij leuk vind te vinden.

Hij haalde zijn schouders op. Renaldo toonde dat ze naast hem kon gaan zitten. 'Ach niet veel beter dan Aramiro.' Zei hij zacht. Lorana moest lachen ze had aramiro zijn zwaard door tweeën geklift. Toen was ze nog maar een leerling geweest. In die tijd was ze ook onzekerder geweest. Dat was misschien het eenigste dat ze door jasmyn duidelijk had verbetert. 'En trouwens je toch wachten tot de dieren zeker weten dat het veilig is.' Zei hij op eens. Hij bleef maar voor zich uit kijken. Lorana kijk even terug op de struiken dat achter haar lag. Hij ha gelijk en zuchtent ging ze dan maar naast hem zitten. "Dus als je maar en beetje beter bent dan hem... Dan kan ik even gemakelijk jou zwaart door tweeën klieven." Ze moest lachen bij de herindering. Hoe de king met respect op haar neer had gekeken. Haar ogen fonkelden er wild van, terwijl ze net als renaldo op het bevroren meer neer keek. Denkend aan die dagen.

"Dus als je maar en beetje beter bent dan hem... Dan kan ik even gemakelijk jou zwaart door tweeën klieven." Hij lachte, die gerucht was de hele dorp langs gegaan hoe ene leerling de zwaard van de king had door tweeën gekliefd, hij was toen pas een beschermer geworden. 'haha ik ken die gerucht nog dat een leerling een zwaard had gekliefd van de king. Maar dat zou bij mij niet gebeuren, ik hou me zwaard als sinds ik kind ben in me handen en hij is sinds kort weer helemaal gemaakt.' Hij lachte en keek naar de blauwe haren, ze waren prachtig en nog schoon ook. 'Maar goed ben jij nog vrij, want i kdenk van niet bij zo een mooie dame als jij.' vroeg hij wanneer hij wat rustiger was geworden, Zo een prachtige dame moest wel bezet zijn door een van de beschermers. Rinaldo zuchten en keek naar Fortis die iets dichterbij was komen grazen.

'haha ik ken die gerucht nog dat een leerling een zwaard had gekliefd van de king. Maar dat zou bij mij niet gebeuren, ik hou me zwaard als sinds ik kind ben in me handen en hij is sinds kort weer helemaal gemaakt.' Hij lachte en keek naar de blauwe haren. Zelf wist ze niet dat daar geruchten van waren verspreid. Ze vroeg zich af hoe de king daar op had geriageert. 'Maar goed ben jij nog vrij, want i kdenk van niet bij zo een mooie dame als jij.' vroeg hij wanneer hij wat rustiger was geworden. Lorana schrok een beetje van de onverwachte vraag. Ze keek schuins langs hem. "De meeste zijn te bang om bij me in de beurt te komen. Doordat die verhalen de ronde gaan."Ze lachte zagt. eerlijk gezecht had ze nog niet echt op de liefde kunnen denken. Wat tot nu toe ook niet nodig was geweest. Doordat bijna niemand bij haar in de beurt kwam. "Waar om?" Vroeg ze zacht en keek nt als hij op zijn henkst. Het was een prachtig dier. Die haar herinderingen trug bracht van de eerste keer dat ze op een paard zat.

"De meeste zijn te bang om bij me in de beurt te komen. Doordat die verhalen de ronde gaan."Ze lachte zagt. Die arme meid toch, dacht hij in zich zelf. Omdat zij rode ogen had wou niemand in haar buurt komen dat moest toch vreselijk zijn geweest. Zelf had hij er geen probleem mee, hij was een aller daagse jongen, hij zag er niet vreemd uit en had ook geen abnormaal gedrag. "Waar om?" hoorde hij haar zacht vragen en zag dat Lorana naar zijn hengst keek. Hij haalde zijn schouders op 'Ach gewoon van nieuwsgierigheid, je weet maar nooit wat je kan verwachten.' Zei hij rustig en ging staan, liep naar Fortis en klopte op zijn nek, de hengst hinnikte en even keek hij Lorana aan. Zij zou zeker niet echt veel gereden hebben omdat ze in de bos woont ook al vind je hier soms een wilde paard maar dat komt erg zelden voor. 'eeh Lorana zin in een ritje.' Zei hij verlegen en keek naar zijn paard of hij het wel goed vond maar die hinnikte alleen blij.

'Ach gewoon van nieuwsgierigheid, je weet maar nooit wat je kan verwachten.' Zei hij rustig en ging staan, liep naar Fortis en klopte op zijn nek, de hengst hinnikte en even keek hij haar aan. Het was echt een prachtig beest. Samen met rinaldo er bij voelde ze zich rustiger worden. Het was fijn om weer eens normaal met iemant te kunnen praten. 'eeh Lorana zin in een ritje.' Zei hij verlegen en keek naar zijn paard of hij het wel goed vond maar die hinnikte alleen blij. Ze keek van hem naar het paard en terug. Een twijfel kwam in haar op. Maar ergens kon ze gewoon geen nee zeggen. Het was te lang geleden, en rijden was een van de dingen die ze het liefste deed. En dat waren er maar twee, vechten en rijden. Die twee kombineren en alles was voor haar perfect. Die houdeng had ze aan genomen doordat ze altijd alleen zat, of toch vaak. "ja graag...." De twijfel zat er nog steeds in, ze kon nu niet grof antwoorden. Dus dat klonk eigenlijk nog best eerlijk. Ze stond op en liep ook naar de henkst. "Wat is zijn naam eigenlijk?" Vroeg ze terwijl ze door de manan streek.

"ja graag...." De twijfel zat er nog steeds in, ze kon nu niet grof antwoorden. Dus dat klonk eigenlijk nog best eerlijk. Ze stond op en liep ook naar de henkst. "Wat is zijn naam eigenlijk?" Vroeg ze terwijl ze door de manan streek. "Fortis. Het betekend moedig en dat is hij zeker.' Zei hij zacht en keek naar de kleuren van het hengst. In de herfst zou je hem bijna niet kunnen onderscheiden maar nu wel, heel erg zelf. Rinaldo merkte dat hij naar Lorana keek en wende snel zijn blik af, het was niks voor hem om zo snel verliefd te worden op een meisje die hij paar keer had gezien. 'eeuh ken je een goede plek om te rijden?' vroeg hij zo rustig mogelijk en keek naar zijn paard.

"Fortis. Het betekend moedig en dat is hij zeker.' Hij keek naar haar. Ze voelde zijn ogen branden. Maar ze durfde niet terug te kijken. Fortis was inderdaad een heel mooi paard. Ze twijfelde niet eens over zijn moed. 'eeuh ken je een goede plek om te rijden?' Wel ze zat meestal in het bos. De paden daar waren prachtig om te rijden. "Misschien het bos." Ze wist niet goed of. Rinaldo het bos nu wel of niet goed kende. Ze kon het niet zeggen. Maar een ding wist ze zeker. Ze voelde het. Hij was echt niet bang. Niet moeilijk. ALs hij king zou warden, mocht hij niet bang zijn voor zijn eigen ridders. Het zou vast een inorme taak op hem komen. Maar dat was nu n iet belangrijk. "Weetje het is fijn om een keer gewoon met iemand te kunnen praten." Dat meende ze echt. Het was gewoon moeilijk om altijd alleen te zijn. Vooral in het bos, als het donkerder werd.

"Misschien het bos." Zei Lorana en Rinaldo keek haar even aan, het was logisch dat ze het bos goed kenden, maar wanneer hij er langs reed had hij nooit en prachtige plek gezien om te rijden...Maar deze meid wist wel veel meer dan hij had Rinaldo het gevoel. "Weetje het is fijn om een keer gewoon met iemand te kunnen praten." Hij hoorde dat dit meisje het meende en knikte, het was natuurlijk altijd fijn om met iemand te kunnen praten, als je verdrietig was of steun nodig had wou je zeker met iemand praten. Hij had een zusje met wie hij kon babbelen maar deze meid had niemand. 'Je mag zoveel praten als je wil van mij...En als je over meiden gepraat houd moet je bij mijn zusje of Brenna zijn.' Zei hij rustig en pakte de teugels van zijn paard vast en begon richting de bos te lopen maar stopte toen 'eeh weet jij de weg.' Zei hij aarzelend en keek in de rode ogen van lorana.

'Je mag zoveel praten als je wil van mij...En als je over meiden gepraat houd moet je bij mijn zusje of Brenna zijn.' Brenna leerling healer. kende ze goed. Ze had haar bijna aangevallen. Gelukkig dat ze haar de lessen van jasmyn had gerinderd. Ze hadden toen goed met elkaar kunnen praten. Ze waren goede vriendinnen geworden. Maar dat kwam niet door het meiden gepraat. "Eerlijk gezecht hou ik niet zo van meiden praat. Maar brenna is wel een goede vriendin van me." Zei ze vriendelijk. Om maar te zwijgen hoe ze vrolijker klonk. Toen ze brenna haar naam in de mond nam. Renaldo nam de teugels vast en liep al richting het bos. Maar na een paar stappen draaide hij zich al om. 'eeh weet jij de weg.' Zei hij aarzelend en keek haar in de ogen. Ze stapte langs hem. "als ik het niet weet, weet niemand het." Zei ze. lorana stapte zoals ze gewoon was, langs de vertrouwde paatjes. Soms eens om kijkend of renaldo wel mee kon. Hier was niets echt speciaals. Maar als ze bij de paarse bloemen zouden komen. Wist ze zeker dat zelfs, renaldo even zou opkijken. Ze was een van de weinige mensen die wist waar het lag. Maar nu met de kouw zouden ze blinken van de ijs kristallen. Zachtjes neurde ze een liedje. Tot ze er waren. Een kleine doorhang lag nu voor hen. Daar achteren waren de paarse bloemen. "ga jij maar eerst." Ze voelde hoe een ondeugende glinstering langs haar ogen gleed. Wachtend bleef ze naar hem kijken.

"Eerlijk gezecht hou ik niet zo van meiden praat. Maar brenna is wel een goede vriendin van me." Zei ze vriendelijk. hoorde ze haar zeggen en knikte even dat hij het begreep. Brenna was een hele lieve meid en hij hielp haar graag omddat haar moeder haar zo weinig ruimte gaf om iets voor zichzelf te doen nam hij haar soms mee. "als ik het niet weet, weet niemand het." Zei ze. lorana stapte zoals ze gewoon was, langs de vertrouwde paatjes. Soms eens om kijkend of renaldo wel mee kon. Hier was niets echt speciaals. Maar als ze bij de paarse bloemen zouden komen. Wist ze zeker dat zelfs, renaldo even zou opkijken. Ze was een van de weinige mensen die wist waar het lag. Maar nu met de kouw zouden ze blinken van de ijs kristallen. Zachtjes neurde ze een liedje. Tot ze er waren. Een kleine doorhang lag nu voor hen. Daar achteren waren de paarse bloemen. "ga jij maar eerst." Even keek hij naar de ingang en vertrouwde die meid niet. Voorzichtig liep hij door de ingang en bleef bewonderend staan. 'het is hier prachtig Lorana.' Zei hij bewonderend en leip wat verder naar binnen.