Nice is it with you

Loveday liep half vrolijk, en half oplettent door de grote hangen van het kasteel. Mordon had haar hier uit genodigt. Maar hij had er wel op gelet dat ze zich zelf niet graag liet zien. Daar was ze dankbaar om geweest. Maar tegen hem kon ze gewoon geen nee zeggen. Waarom wist ze niet. Als ze bij hem was kreeg ze gewoon zo een warm gevoel. Mordon was ze kwijt geraakt in het dorp. Want daar kon ze gewoon niet door gaan. Ze had haar eigen geheime weg naar het kasteel. Waardoor haar verhaalen hun status bleef behouden. Mordon had gezecht dat hij bij de verhaader zaal zou zijn. Vandaag zou er toch nieumand zijn en als dat zo was, zou ze eerst kijken wie het was. Tot nu toe had ze toch niemand gezien of gehoort. De met al haar zintijgen gespannen zette ze stilletjes de grote houten deur op een kiertje. Stilletjes sloop ze naar binnen en ging in een donkere hoek zitten. Er was nieman, zelf mordon was er niet. 'Gelukkig, dan kon ze onder tussen nog even over alles na denken. 'Vooral over het gevoel dat ze had als 'hij' er bij was...

-mordon only!-

Hij zuchtte, ging zo snel mogelijk door naar het kasteel. Hij had er met Loveday afgesproken, om zo maar wat te praten, een uil voor hem te komen. Hoe ze op dat idee waren gekomen wist hij niet meer, elke seconde met haar was een waas. Alsof ze wel praatten, maar hij enkel de mond zag bewegen, zonder geluid te horen. Wat was er met hem aan de hand? Iedereen zei dat hij zich anders gedroeg bij haar, ze was ook speciaal. Samina had zelfs durven zeggen dat hij verliefd was. Kon het? Hij wist het niet. Ja, ze was speciaal, en hij had dat gevoel nog nooit bij iemand anders gehad maar, .. Hij zuchtte, het was allemaal zo veel! Ze was niet mee gegaan met hem naar het kasteel volgens deze weg, en ergens was hij daar wel dankbaar voor, zo had hij tijd alles op een rijtje te zetten. Loveday was speciaal voor hem, maar in welke zin? Was hij echt verliefd op haar? Het drong nog niet tot hem door, hij bleef maar draaien in zijn cirkels. Maar als hij het zei, ging ze dan niet kwaad zijn? Zou hij hun vriendschap niet verpesten? Iedereen vertelde dat je het pas wist als je het had, maar hij wist helemaal niets op dit moment!
Mordon liep het kasteel door, en ging direct naar de Vergaderzaal. Daar had hij afgesproken, maar omdat iemand hem iets vroeg, als zijn taak van Deputy, was hij wat later gekomen dan hij had geplant. Mordon sloot de deur van de zaal achter zich, leunde even achterover tegen de deur, zuchtend. Toen duwde hij zich af en liet door de kamer. 'Loveday, ben je hier?' Het voelde dom aan, maar hij zag haar werkelijk niet. Als ze niet zo'n 'mythe' was geweest, zou ze QueenDeputy kunnen worden, enkel en alleen al om haar skills.

:3

ER was al een tijdje voorbij gegaan. Maar elke seconde leek niets meer dan een seconde. Hier in de zaal was alles rustig en stil. Het eenige geluid dat er was, was dat van haar eigen ademhaling. Ze zag hoe het zon licht langzaam voor bewoog. De kleine stof deeltje dwarelde rond in de zaal. Buiten waren over al elven aan het werk. Niemand die iets vermoede, ze bleven gewoon maar door doen. Een kleine lach kwam op haar gezicht, denkend aan hoe het zou zijn. Denkend aan nature die nu bij hun ouders was. Een zucht kon ze niet onder drukken. Ze had nu eindelijk een familie lid en nu was ze haar al kwijt. Ook al deed het pijn dit was niet het moment om er aan te denken. Mordon was vast al in het kasteel. Denkend aan hem, begon haar hart sneller te kloppen. Was dit een normaal gevoel? nee, ze wist wel dat ze meer voor hem voelde. Maar ze durfde het niet te zeggen, of te laten zien. Ze wou het niet eens aan haar zelf toe geven. Haar gedachten werden verstoord. Het geluid van voedstappen, in de hang kwam dichter en dichter. Ze verstopte zich dichter in de schaduwen. Het een kloppend hard, hield ze stil haar adem in. Een gestalte leunde tegen de deur. Mordon, ze hoefde hem niet eens duidelijk te zien. Ze herkende hem gewoon. 'Loveday, ben je hier?' Ze sloop zachtjes naar hem toe, tot ze achter hem stond. "Netuurlijk, ben ik hier..." Ze lachte. "En mag ik je feliciteren met je benoeming als Deputy." Ze haden geen betere keuze kunnen maken. Ze wist ook wel, dat het wat laat was. Maar ze deed het nu dan toch. Even vergat ze maar waarvoor ze hier werkelijk waren. Een uil, voor hem. Binnen in lachte ze. Het was een leuke herindering. Vooral, omdat Ingo niet zo vriendelijk was de eerste keer. Ze zette een stapje achteruit en wachte op zijn antwoord.

Mordon sloot de deur van de zaal achter zich, leunde even achterover tegen de deur, zuchtend. Toen duwde hij zich af en liet door de kamer. 'Loveday, ben je hier?' Het voelde dom aan, maar hij zag haar werkelijk niet. Als ze niet zo'n 'mythe' was geweest, zou ze QueenDeputy kunnen worden, enkel en alleen al om haar skills. Hij hoorde niemand, zag niemand, bijna wou hij zich al omdraaien om bij de wachters te gaan vragen of ze al iemand hadden zien passeren, toen hij achter zich een geluid hoorde. Vliegensvlug draaide hij zich om, hand al op zijn mes langs zijn zij, toen hijj besefte dat het Loveday was. Zijn wangen kleurden rood om z'n stommiteit en hij zuchtte opgellucht. 'Dankje. En goed zo, ik was al bang dat je niet kwam.' waarom zei hij dat nu weer? Het klonk zo, dubbelzinnig. Dat was het misschien ook, maar toch. 'Loveday, er is trouwens nog iets waarover ik met je moet praten.' HIj ging zitten aan de tafel, en klopte op een stoel naast zich. Hoe moest hij hier aan beginnen? Hij had er geen idee van, maar hij was nu al eenmaal gestart, nu moest hij doorgaan. 'Loveday, ik weet niet wanneer het begon, maar toen ik er eenmaal inzat, ik weet het niet.' Mordon begroef zijn hoofd in zijn handen voor een moment en zuchtte toen hij weer opkeek. 'Loveday, ik ben verliefd op je.' Hij zei het, hij had het gezegt! 'Het spijt me dat ik je er zo mee overval, maar.. Ik werd er gek van, nu weet je het tenminste.' Mordon keek weg, zijn blik al gepijnigd, voorbereidend op de ontkenning, op weglopende voetstappen, dat hij alleen zou achterblijven. Hij hoorde echter nog niets. Verbaast keek hij naar Loveday, haar antwoord afwachtend. Zou het? Zou ze? Hij wist het niet, hij kon alleen maar hopen.

Gehe, kon het niet meer laten ;D
<3

Mordon draaide zich derect om. Gelukkig had hij optijd door gehad dat zij het was. 'Dankje. En goed zo, ik was al bang dat je niet kwam.' Ze lachte zacht. 'Loveday, er is trouwens nog iets waarover ik met je moet praten.' HIj ging zitten aan de tafel, en klopte op een stoel naast zich. Ze volgde hem en ging rustig zoitten. Wat wilde hij vertellen, of zeggen. Ze voelde hoe haar hart klopte en niet al te zacht. 'Loveday, ik weet niet wanneer het begon, maar toen ik er eenmaal inzat, ik weet het niet.' Mordon begroef zijn hoofd in zijn handen voor een moment en zuchtte toen hij weer opkeek. Haar hart klopte nog sneller en ze voelde hoe haar spieren zich op spanden. 'Loveday, ik ben verliefd op je." Ze schrok op. Had hij dat nu echt gezecht. 'Het spijt me dat ik je er zo mee overval, maar.. Ik werd er gek van, nu weet je het tenminste.' Mordon keek weg. Haar adem stokte een beetje, lovday wist niet wat ze nu moest zeggen. Mordon keek verbaast op. Wat moest ze doen..."Mordon ik" Haar hart klopte waarscheinlijk als een bezetene. Langzaam Kwam ze een beetje vooruit en glimlachte zacht. "Mordon ik" Ze moest het gewoon zeggen hij had het ook gedaan. Ze vocht met al haar kracht tegen gevaarlijke vijanden en dan zou ze een zinnetje niet kunnen uit spreken. "Ik ben ook verlieft op jou...." Het vloog uit haar mond en ze kneep haar ogen dicht. Ze moest er waarschijnlijk verzchrikkelijk dom uit zien. Maar langzaam opende ze haar ogen weer. Ze voelde zich alsof ze elk moment kon ontploffen. Of flauw vallen, als dit liefde was amai dan mochten de verhalen er omheen echt wel snel veranderen. Een zucht liep over haar lippen en ze verwachte zo half en half... Wat zou hij nu doen?

'Wauw we maken het elkaar wel erg moeilijk niet XD Loveday valt misschien al hou flauw'